ตึกตึก เสียงหัวใจเขาดังจนหน้ารำคาญ ไหวเซิงที่พยายามท่องเคล็ดวิชาไปในทุกอย่างก้าวที่แสนยากลำบาก เขาจะต้องพยายามอดทนให้ถึงที่สุด หนึ่งผ่อนคลาย สองรวมพลังไปไว้ที่จุดตันเถียน สาม.. บ้าจริง
“เหลียนเยี่ยนเจ้า เจ้าอย่าขยับตัวอยู่นิ่งๆ”
“ข้า อึดอัด”
ไหวเซิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าเชิดขึ้นสูงมองฟ้าไม่มองต่ำลงไป หากได้เห็นแววตาของนางความอดกลั้นของตนเองจะสะบั้นลงแน่นอน มือที่กำแน่นข้างลำตัวยกขึ้นคว้าจับมือที่แสนนุ่มนิ่มเรียบรื่นแต่ร้อนผ่าวเอาไว้ไม่ให้มันเคลื่อนไหวตามใจของอีกฝ่าย นางฮึดฮัดอย่างขัดใจที่ถูกยึดแขนเรียวไว้จึงใช้ลำตัวเลื่อนไหลไปมาตามลำตัวของชายหนุ่มนางรู้สึกเย็นสบายขึ้นเมื่อได้ทำอย่างนี้
“พี่ไหวเซิง ท่านไม่สนใจ ไม่ชอบข้าเหรอ”
“เหลี่ยนเยียน รวบรวมสติไว้อย่า.. อึก เจ้าอยู่นิ่งๆ อีกไกลแค่ไหนกว่าจะหลุดออกไปจากเขตแดนนี้ได้”
“อือ..ไม่ไกลนักสักครึ่งลี้น่าจะได้”
“เหลียนเยี่ยน เจ้าทรมานข้ายิ่
