ยามอิ๋นในห้องวางพระศพ
ขันทีและนางกำนัลที่เฝ้าอยู่โดยรอบทยอยหลับไหลทีละคน เสียงก้าวเดินช้าเบาจนเกือบไม่ได้ยินเสียง
“เสด็จพี่เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ข้าไปจากเมืองหลวงไม่นานท่านก็จากไป เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ข้ายังคิดว่านี่เป็นข่าวลวงเพื่อจัดการข้าเสียอีก”
ไป๋จินหลงเปิดผ้าสีเหลืองทองออกเพื่อดูครั้งสุดท้าย ร่างกายที่เคยสูงตระหง่านเหนือบัลลังก์ทองนอนเหยียดยาวภายใต้ผ้าคลุมลายมังกร ใบหน้าหล่อเหลาที่คล้ายนอนหลับเพียงแต่ผิวดูซีดขาว ภาพชีวิตในวัยเยาว์ที่ได้รับการเอาใจใส่และสั่งสอนจากคนที่นอนนิ่งบนพระแท่นค่อยๆไหลเวียนเข้ามา สุดท้ายยังเป็นภาพที่อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังอวยพรให้ตนเองตามหาสตรีที่พึ่งใจได้ในเร็ววัน
“ท่านรีบจากไปเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านบอกว่าจะเป็นคนจัดพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับน้องชายผู้นี้มิใช่หรือ ใครที่ทำร้ายท่านข้าจะสังหารให้สิ้น บัลลังก์นี้จะไม่ถูกคนชั่วชิงไปอย่างแน่นอน และข้าจะมอบมันให
