เขาโบกมือไล่ให้ออกไป ม้วนกระดาษที่เล็กเพียงหนึ่งชุ่นยาวสองชุ่นถูกกางออก เขาก้มหน้าอ่านรายงานคิ้วหนาก็ขมวดมากขึ้นเมื่อไล่ตามตัวอักษรที่เขียนอย่างเป็นระเบียบ เขาอ่านซ้ำอีกรอบให้แน่ใจในในรายงานเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า “ฝ่าบาทสิ้นพระชนม์แล้ว” ก่อนจากมาฮองเต้ผู้เป็นพี่ชายยังสุขภาพแข็งแรงพูดจามีพลังทั้งมีองครักษ์มากมายรอบตัว
“เป็นไปได้อย่างไร”
ไป๋จินหลงมององครักษณ์ในชุดดำ คนผู้นี้เขาเคยพบสองครั้งเป็นเงาของเสด็จพี่หากไม่มีธุระเร่งด่วนไม่มีทางที่จะปรากฎตัวให้เขาเห็นแน่นอน
“เกิดอะไรขึ้น เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
“ฝ่าบาทส่งหม่อมฉันมาเชิญเสด็จกลับพะยะค่ะ”
“ข้ารู้แล้ว เจ้ารีบกลับไปก่อนเจอกันที่วังหลวง”
เขาเหม่อมองกระดาษนานจนน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาหยดใส่มือตนเองจึงรู้สึกตัว นี่เขาจะไม่ได้พบหน้าพี่ชายของตนแล้วหรือ
“เสด็จพี่ พระองค์ไม่รอหม่อมฉันกลับไป ใครบังอาจทำร้ายท่านกันแน่ข้าจะไม่ปล่อยมันไว้เด็ดขาด”
