ด้านจิ่วเหมยฮวายามนี้มองออกแล้วว่าไป๋จินหลงไม่ยินยอมทำความเข้าใจกับสิ่งที่นางเอ่ยออกไปยังคงยึดมั่นกับความรู้สึกของตนเองต่อตัวนางที่เขาสร้างขึ้น ทำให้รู้สึกขัดใจและไม่ต้องการจะพูดจาด้วยจึงหันกายพริบตาเดียวมายืนที่ริมฝั่งใกล้กับจุดที่พักของพวกเขา
ไป๋จินหลงเห็นนางเคลื่อนกายหายวับไปก็รีบเคลื่อนกายตามมายืนด้านข้างห่างไปสองก้าว แต่เมื่อนางเอ่ยวาจาออกมาก็ทำให้เขาผู้ที่ต่อสู้ในสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วนไม่รู้สึกว่าพ่ายแพ้ได้เท่ากับการเจรจากับนางในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเอ่ยประโยคใดออกไปก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของนางให้มีความรู้สึกดีๆให้ตนเองได้แม้สักนิด
“ฮวาเอ๋อร์ ข้าต้องทำอย่างไรจึงจะตรงใจของเจ้า”
“ชินอ๋อง ข้าไม่ได้สนิทสนมพอที่ท่านจะเอ่ยเรียกเช่นนี้ ข้าว่าท่านลองกลับไปสงบสติอารมณ์ของท่านเสียก่อน ไตร่ตรองดูว่าสิ่งที่ข้าต้องการคืออะไร สิ่งที่ท่านต้องการคือสิ่งใด ข้าเองก็ยังมีปัญหาให้ขบคิดเช่นกัน คงไม่อ
