พี่เลี้ยง
1246 คำ
ตอนที่ 7
"น้องคิม!" ณดารินทร์ร้องลั่นเมื่อคืนสติและเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิด หญิงสาวคิดจะใช้เสียงกําราบลูกชายให้หยุด แต่ไม่ทันเสียแล้ว ที่หน้าประตูห้องปรากฏร่างของคนที่เธอไม่อยากเจอยืนยิ้มอยู่อย่างพอใจกับการกระทำของเด็กชาย
“คุณลุงพี่นนท์” เด็กน้อยโผกอดคนตรงหน้าทันที ทำราวกับว่ารักกันมาเป็นชาติ ชายหนุ่มเองก็รับมุกดีเสียด้วย ย่อตัวนั่งลงรับกอดเด็กชายอย่างเต็มรัก แต่ตาคมราวพญาเหยี่ยวนั้นกลับมองช้อนขึ้นมาหยุดที่ใบหน้าสวยของหม้ายสาวอย่างโลมเลีย
“มองอะไร?” คนที่ถูกคุกคามยกแขนขึ้นกอดอกเมื่อนึกได้ว่าตัวเอง ยังสวมชุดนอนตัวเมื่อคืนอยู่
“อรุณสวัสดิ์เจ้าหนู เมื่อคืนนายหลับฝันดีรึเปล่า..หึ?” ชานนท์ไม่ตอบคําถาม หากแต่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วถือวิสาสะเดินจูงมือเด็กชายเข้ามาภายในบ้านราวกับว่าได้รับเชิญจากเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี
“นี่ ๆ คุณ เข้ามาทำไม! ใครเชิญให้เข้ามา?” หญิงสาวคว้าแขนใหญ่เอาไว้ทันทีที่เขาเดินผ่านเธอไป ลืมตัวไปเสียสนิทว่าตัวเองไม่อยู่ในสภาพที่เรียบร้อยพอที่จะทำเช่นนั้น
เมื่อหันมาประจันหน้ากัน แทนที่สายตาของผู้เป็นแขกจะมองหน้าเธอตามมารยาท แต่คนเจ้าเล่ห์นั้นกลับจับจ้องที่เนินอกของเธอไม่วางตา เดาจากประสบการณ์ที่เคยเห็น 'นม' มาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น เขารู้เลยว่าเธอนั้น ... ‘โนบรา’
ความกลมกลึงของเนินเนื้อที่ซ่อนอยู่ในชุดนอนบางเบาทำให้คนที่ได้เห็นหายใจหายคอลําบากขึ้นกว่าเดิม ไหนจะสองจุกที่ชูชันอวดสายตานั่นอีกเล่า ...โถ แม่คุณ ตัวก็เล็ก ๆ แต่หน้าอกใหญ่ดีเหลือเกิน
สายตาหื่นกามที่จ้องมองอยู่นานทำให้เจ้าของร่างเริ่มรู้ตัว ณดารินทร์ยกแขนขึ้นกอดอกอีกครั้ง พร้อมหันตัวหลบสายตาเจ้าชู้ที่แทะโลมเธออย่างเอาเป็นเอาตาย
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจมาลากตัวคุณออกไป!” เสียงหวานเอ่ยสั่งอย่างเดือดดาล ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำเช่นนี้กับเธอมาก่อน แล้วเขาเป็นใครกัน!? เพิ่งเห็นหน้ากันเมื่อวานก็กล้าทำตัวรุ่มร่ามขนาดนี้แล้วหรือ?
“กอดอกแน่นขนาดนี้จะเอามือที่ไหนไปกดโทรศัพท์ครับ คุณผู้หญิง” เสียงทุ้มของคนที่ถูกขู่กล่าวเบา ๆ จากด้านหลัง ลมอุ่นที่รดต้นคอระหงทำให้รู้ว่าเขาเข้ามาใกล้มากแค่ไหน ณดารินทร์ยืนตัวแข็งเพราะความกลัว เธอขู่เขาแท้ ๆ แต่มันกลับไม่ได้ผลเลย!
ให้ตายเถอะเขาน่ากลัวจริง ๆ เธอจะทำอย่างไรดี?
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะตระหนกมากไปกว่านี้ ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่เธอ เตรียมไว้อาบน้ำให้ลูกชายก็ห่มลงมาที่ไหล่อย่างแผ่วเบา ไม่มีสัญญาณใด ที่บ่งบอกว่าเขาสัมผัสถูกกายเธอ
“จะให้ผมกดโทรออกให้ไหมครับ?” คนกวนประสาทที่หยิบ ผ้าเช็ดตัวมาคลุมไหล่ให้เธอเอ่ยเย้าอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปเล่นกับน้องคิม ปล่อยให้คุณแม่คนสวยที่ยืนกอดอกอยู่ใกล้ประตูห้องได้จัดการกับตัวเอง
... เป็นอีกครั้งที่ชานนท์ทำให้เธอประหลาดใจ
‘ทำตัวมีมารยาทเป็นด้วยเหรอ?’
หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวออกจากห้องน้ำ มาพบสองหนุ่มต่างวัยกําลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟารับแขก น้องคิมนั่งกอดตุ๊กตาที่เธอซื้อให้เมื่อวาน ตาใสจ้องมองจอโทรทัศน์อย่างตั้งใจ ...ดาบพิฆาตอสูรคือการ์ตูนเรื่องโปรดของเด็กชาย
ส่วนอีกคนที่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญ กําลังนอนกระดิกเท้าไปมาอยู่บน โซฟายาว มือก็เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปมาคล้ายเบื่อหน่าย พอน้องคิมหัวเราะขึ้นมาถึงจะหันไปมองจอเป็นครั้งคราว
“น้องคิมไปอาบน้ำได้แล้วลูก จะสายแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเรียกลูกชาย หลังจากที่ลอบมองคนทั้งคู่อยู่นานจนการ์ตูนจบ
“แต่ผมไม่อยากไป” เด็กชายอิดออด หันมองแนวร่วมที่เคยตกลงว่า จะช่วยให้เขาไม่ต้องไปทำงานกับมารดา
“นายไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันจะพูดกับแม่นายเอง” ชานนท์ดีดตัวขึ้นมานั่งทันทีที่ได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาขยิบตาเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้เด็กน้อยอย่างอารมณ์ดี เขาทำราวกับว่าตัวเองมีมนต์วิเศษที่จะเปลี่ยนใจของณดารินทร์ได้
“ฮะ” น้องคิมรับปากง่ายดาย ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ทำเอามารดาของเขาอ้าปากเหวอ ...นี่ลูกใครกันแน่!
“คุณต้องการอะไร!?” คนที่กําลังถูกแย่งความรักไปจากอกเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย หญิงสาวอดน้อยใจลูกชายไม่ได้เลย ทั้งที่เธอเลี้ยงดูเขาอย่างให้อิสระ ไม่เคยตีหรือตะคอกสักครั้งเดียว แต่นี่..ลูกกลับเชื่อฟังคนอื่นมากกว่าเธอ!
“ผมอาสาดูแลน้องคิมแทนคุณเอง” ชานนท์กล่าวอย่างจริงจัง จากที่เคยไร้สาระหยอกเด็ก บัดนี้เขาเก๊กขรึมแปลกตาไปจากที่เธอเคยเห็น
“ไม่! น้องคิมจะไปทำงานกับฉัน” ฝันไปเถอะว่าเธอจะยอมปล่อยลูกชายไว้กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันเพียงวันเดียว เขาเป็นพวกค้ามนุษย์รึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่มีทางที่เธอจะไว้ใจเขาแน่!
“ถามเด็กบ้างไหมคุณ? ลูกคุณไม่ชอบที่นั่นจะแย่อยู่แล้ว หรือคุณมองไม่ออก?” ตาดุจ้องเธออย่างเอาเรื่อง ...แววตาของเด็กชายยามที่เล่าปัญหาให้เขาฟังเมื่อวานนี้ฉายชัดในมโนจิต หน้าตาที่หวาดกลัวเมื่อเล่าถึงเด็กข้างบ้านมาบลูลี่ว่าน้องคิมไม่มีพ่อ ทำให้เขาต้องแส่เข้ามายุ่งเพราะอดสงสารเด็กไม่ได้
ณดารินทร์ชะงักเมื่อฟังเขาพูดจบ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ไม่ใช่มองไม่ออก แววตาของน้องคิมไม่เคยหลบพ้นการสังเกตของเธอไปได้สักครั้ง ...แต่เธอปล่อยลูกไว้ห่างตัวไม่ได้จริง ๆ เธอไม่วางใจใครทั้งนั้น ก่อนหน้านี้เธอไม่ไว้ใจคนในไร่เลย ยกเว้นณารา!
“ฉันดูแลเขาได้ ฉันเป็นแม่ของเขา ถามหน่อยเถอะว่าคุณน่ะ เป็น ใคร!?” หญิงสาวอ้างสิทธิ์ที่เธอมีเต็มภาคภูมิ ถามใครก็ได้บนโลกใบนี้ ... จะมีใครที่รักน้องคิมมากไปกว่าเธอ?
“เอางี้คุณ ผมเข้าใจนะว่าคุณไม่ไว้ใจผม แต่ผมไม่เป็นอันตรายกับน้องคิมแน่ ๆ” คนตัวโตมีท่าทีอ่อนลงเมื่อเห็นว่า ณดารินทร์นั้นแข็งกร้าวขึ้นทุกขณะ คุณแม่คนสวยขู่ฟ่อ ๆ อย่างไม่ลดละ
“เห็นแก่เด็กเถอะน่า..คุณ น้องคิมไปอยากไปที่นั่น เขาโดนบูลลี่ มันจะเป็นปัญญาใหญ่สำหรับเด็กเลยนะคุณ” ชานนท์ลุกจากโซฟาเดินตรงมาหาร่างเล็กที่กอดอกมองเขาอย่างไม่วางใจ มือใหญ่หยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วค้นหาเอกสารสำคัญที่พอจะ ยืนยันให้เธอเชื่อได้ว่าเขามีเจตนาดีจริง ๆ
- ผู้เขียน
