ใคร่รัก 02 ณภัทร(2)
662 คำ
ก่อนที่จะสูญเสียครั้งใหญ่เธอคือคนที่ดูแลผมดีที่สุด เธอตามใจผมมาก ผมชอบเธอ เธอพยายามยิ้มเวลาอยู่ต่อหน้าผม แต่พอเราสูญเสียครอบครัวไปคุณพลอยก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย ผมไม่เคยเห็นเธอยิ้ม เธอชอบแอบร้องไห้คนเดียว บางครั้งก็พูดกับรูปพ่อแม่และยายของผม คุณพลอยพาผมย้ายที่อยู่ คุณพลอยให้เหตุผลว่าที่นี่มีแต่ความทรงจำดี ๆ เธออยู่ต่อไม่ได้จึงพาผมมาที่สวนผลไม้จันทบุรี คุณพลอยหาโรงเรียนประจำที่ดีที่สุดให้ผม เธอบอกผมว่าเธอกลัวดูแลผมไม่ดี เธออยากให้ผมมีอนาคตที่ดีจึงให้ผมเรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด ผมทำตามที่เธอต้องการ ผมที่กำพร้าต่อให้อยากงอแงก็ไม่สามารถทำได้ ผมคิดเพียงว่าสิ่งที่คุณพลอยมอบให้คือสิ่งที่ดีและถ้าผมทำตามที่คุณพลอยสั่งคุณพลอยจะมีความสุข ผมอยากเห็นรอยยิ้มของคุณพลอยอีกครั้ง
ผมเรียนจบแล้ว ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนทำให้เธอยิ้มอีกครั้ง เพราะเธอคือคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม
ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าที่ผมเดินทางด้วยรถยนต์ที่คุณพลอยส่งมารับ รถยนต์แล่นเข้าสู่เขต ‘สวนน้ำฤทัย’ เจ้าของคือนายหญิงของสวนชื่อ ‘พลอยไพลิน’ สวนผลไม้ของคุณพลอยมีเนื้อที่หลายร้อยไร่ ที่สวนปลูกผลไม้หลากชนิดส่งออกทั้งในและนอกประเทศ
ผมก้าวเท้าลงจากรถบรรยากาศรอบ ๆ ยังคงร่มรื่นน่าอยู่เหมือนเดิม ธรรมชาติเขียวขจี ที่นี่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไม่เร่งรีบเหมือนเมืองกรุง ใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ ในแบบของเรา
"เข้าบ้านเถอะครับ นายหญิงน่าจะรอแล้ว" ลุงจักรบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าและเดินตามลุงจักร
"มากันแล้วเหรอ" เสียงของผู้หญิงหุ่นดีผมดำยาวสลวย หน้าตาสะสวย ผิดเเค่แววตาเคล้าไปด้วยความเศร้า เจ้าของเสียงเธอกำลังเดินลงบันไดบ้าน
สายตามองมาทางผม เธอส่งรอยยิ้ม
ครับ เธอคือคุณพลอย เธอไม่ต่างจากหลายปีก่อนเลย เหมือนว่าใบหน้าเธอหยุดอยู่ที่ตรงนั้น วันเวลาทำอะไรเธอไม่ได้ คุณพลอยสวยมาก ในสายตาผมเธอสวยมาก ๆ คุณพลอยเธอยิ้ม
ผมยืนนิ่งค้าง รอยยิ้มนี้ไงที่สะกดใจผมมาตลอดตั้งแต่ครั้งผมยังเป็นเด็ก เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มได้สวยมาก ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มที่พยายามฝืน แต่สำหรับผมขอแค่ใบหน้าคุณพลอยมีรอยยิ้มผมก็มีความสุขมากแล้ว
เพราะเธอยิ้มแปลว่าเธออาจจะมีความสุข
"ไม่คิดจะทักทายน้าเลยเหรอคะหลานชายสุดหล่อ" สติสตังผมกลับมาเมื่อคุณพลอยผู้ปกครองยังสาวยังสวยของผมเดินมาหยุดตรงหน้า
ยิ่งมองใกล้ ๆ เธอก็ยิ่งสวย ใบหน้าของเธอขาวเนียนใส ผู้หญิงอะไรเนี่ยทำไมสวยขนาดนี้ สวยจนใจผมเจ็บ
"คิดถึงนะครับ คิดถึงมาก" ผมโผกอดคุณพลอย คิดถึง คิดถึงมาก ตลอดหลายปีมานี้ผมไม่เคยวีดีโอคอลหาคุณพลอยเพราะกลัวจะทนไม่ไหวที่เราห่างกันไกล คุณพลอยบอกว่าถ้าไม่ยอมวีดีโอคอลก็ให้ผมส่งรูปให้ดูบ้าง ซึ่งผมก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง
"น้าพลอยก็คิดถึงภัทรนะครับ คิดถึงมาก เดินทางเหนื่อยไหม น้าให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้เยอะเลยนะ หิวไหมครับ" นิ้วมือเรียวสวยของเธอกำลังลูบที่หัวผมอย่างอ่อนโยน
“ยังครับ ภัทรยังไม่หิว”
“งั้นเราเข้าบ้านกันก่อนเนอะ”
“ครับ” ผมและเธอเดินเข้าบ้านด้วยกัน
กลิ่นตัวของคุณพลอยหอมมาก ผมชอบทุกอย่างที่เป็นคุณพลอย
- ผู้เขียน
