ใคร่รัก 02 ณภัทร

589 คำ
"ภัทร จะกลับไทยจริงเหรอ" นิตาเพื่อนพ่วงด้วยตำแหน่งคู่ขาของผมเอ่ยถามหลังจากที่เราเสพสุขกันบนเตียง "ใช่" "ตาต้องคิดถึงภัทรแน่ ๆ เลย ไหนจะเรื่องบนเตียงของเราอีก ตาเหงาแน่" "แฟนตาไง ต่อไปนี้เลิกนอกกายแฟนได้แล้ว" นิตาเธอมีแฟนแล้ว แต่เธอก็ยังมีความสัมพันธ์กับผม "ไม่ไปได้ไหม ให้ตาเลิกกับแฟนก็ได้ ตารักภัทรนะ รักมากจริง ๆ" นี่ไงเหตุผลที่เธอยอมมีความสัมพันธ์ "ตาก็รู้ว่าภัทรไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับตา ที่ภัทรนอนกับตาเพราะภัทรเหงา ตาจะมาเรียกร้องไม่ได้ เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว" "รู้ปะ ภัทรเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากเลยนะ เมื่อไหร่ตาจะเลิกรักภัทรได้สักที" นิตาพูดพลางลุกขึ้นมานั่งบนตัวผม เธอส่งสายตายั่วยวน เธอลูบไล้ไปตามร่างกายผม เธอโน้มตัวลงมาจะประกบปากผม ผมเบือนหน้าหนี เธอจึงเลื่อนไปซุกไซ้คอผม หลังจากนั้นบทรักบนเตียงของเราทั้งคู่เริ่มขึ้นอีกครั้ง เสร็จแล้วผมลุกขึ้นเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะต้องเดินทางกลับไทย "จะจากกันแล้ว แค่จูบครั้งเดียวไม่ได้เหรอ ภัทรไม่เคยจูบตาเลย ตาขอครั้งเดียวนะ" นิตาเอ่ย "เราบอกแล้วไง จูบเราจะมอบให้แค่คนที่เรา......" "ค่า ไม่ต้องพูดต่อค่ะ ไม่ต้องย้ำค่ะ จะให้ไปส่งไหม" "ไปสิครับ" @ประเทศไทย คุณพลอยบอกว่าจะส่งคนมารับผมจึงมองหาคนมารับ ‘คุณณภัทร’ น่าจะใช่คนนั้น ผมจึงเดินมาหาเขา “สวัสดีครับ” “นายน้อยณภัทรใช่ไหมครับ” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักผมด้วยรอยยิ้ม "ใช่ครับ" "ผมจักรนะครับ นายหญิงพลอยให้ผมมารับคุณภัทรครับ" "ครับ สวัสดีครับลุงจักร" ผมเดินตามลุงจักรมาขึ้นรถ รถแล่นไปตามท้องถนน นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาที่นี่ ป่านนี้คุณพลอยผู้หญิงสวยที่แสนน่ารัก แต่แววตาอมทุกข์ตลอดเวลาคงจะเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าจำไม่ผิดตอนนี้เธอน่าจะ 38 ปี ชีวิตผมมันอาภัพ พ่อแม่และยายเสียหมด เหลือเพียงคุณพลอยเพื่อนสนิทของแม่ผม เธอสวมบทบาทเป็นผู้ปกครองของผม ตั้งแต่ผมเกิดมา เริ่มจำความได้ผมก็ได้รู้จักคุณพลอย เธอเป็นคนสวย เธอสวยมากแต่แม่ผมเคยบอกว่าเธอไม่มีแฟน ซึ่งนั่นมันเรื่องเมื่อก่อน ณ ตอนนี้ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณพลอยมีคนรักหรือยัง แม่ผมสอนให้ผมเรียกเธอว่าน้าพลอย ผมเรียกแบบนั้นมาตลอดกระทั่งพ่อแม่ยายของผมตายจาก ผมไม่ใช่ญาติจะเรียกเธอว่าน้าได้ยังไง อดีตที่เจ็บปวดของคุณพลอยผมรู้เพราะแม่เล่าให้พ่อผมฟังเมื่อครั้งผมยังเด็กแล้วผมบังเอิญได้ยิน เมื่อลองคิดดูเธอคงมีชีวิตที่ขมขื่นไม่ต่างจากผม วัยเด็กของเธอน่าสลดใจพอ ๆ กับผม ในวันที่ผมสูญเสียพ่อแม่และยายไปผมและคุณพลอยเหลือกันแค่สองคน ผมจำภาพคุณพลอยได้ดี เธอกอดผมในวัย 11 ปีเธอร้องไห้อย่างหนักแล้วบอกผมว่า ‘เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน น้าพลอยจะไม่ทิ้งภัทร’
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม