บทที่ 4 (1)
992 คำ
ตามข้อตกลงของภวินท์ วันเสาร์และวันอาทิตย์เวลาห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม เธอต้องมาทำงานที่คลินิกเขา คราแรกก็คิดไม่ตกว่าใครจะอยู่กับตะวันฉาย แต่โชคดีที่ว่านงลักษณ์หรือนาง เพื่อนที่รู้จักกันมานานหลายปีซึ่งมีอาชีพเป็นแม่บ้านที่ทำทั้งงานบ้านและช่วยเลี้ยงลูกเจ้านายบ้างในบางครากำลังหาอาชีพเสริมทำ เธอจึงไหว้วานให้มาอยู่เป็นเพื่อนลูกชายโดยจ่ายค่าตอบแทนให้เป็นเงินจำนวนหนึ่ง ทีแรกนงลักษณ์ปฏิเสธที่จะรับ แต่จะให้เธอทำเช่นนั้นได้อย่างไร กว่าจะพูดให้เพื่อนรับเงินได้ก็ต้องชักแม่น้ำทั้งห้า กระนั้นนงลักษณ์ก็ขอรับเพียงครึ่งหนึ่งที่เธอเสนอให้เท่านั้น
“อยู่กับน้านางอย่าดื้ออย่าซนนะครับ แม่ทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะครับลูก” เธอเอื้อมมือไปโคลงศีรษะของลูกชายเบาๆ
ตะวันฉายพยักหน้า “ครับผม” เด็กชายรับคำมารดาเสียงหนักแน่น “ตะวันจะไม่ดื้อไม่ซนครับ”
“ดีมาก ทำการบ้านเสร็จแล้วก็รีบเข้านอนนะลูก” เวลานอนปกติของเด็กชายวัยห้าขวบคือสองทุ่มครึ่ง แน่นอนว่าเธอคงกลับมาไม่ทัน เพราะคลินิกของภวินท์อยู่ไกลจากบ้านเช่าเธอพอสมควร คาดว่าใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยประมาณสี่สิบนาทีในกรณีที่รถไม่ติด
“แม่จ๋ากลับกี่ทุ่มเหรอ ตะวันรอแม่จ๋าก่อนได้ไหม” แม้ยังเด็ก ยังไม่รู้ประสานัก แต่เด็กชายตะวันฉายก็รู้ว่าหากพระอาทิตย์ตกดินแล้ว นอกบ้านล้วนมีแต่อันตราย ด้วยผู้เป็นแม่เคยบอกเช่นนั้น แล้วพอแม่ออกไปทำงานดึกๆ คนเป็นลูกจึงอดห่วงไม่ได้
“แม่จ๋าเลิกงานสองทุ่ม กลับถึงบ้านไม่น่าจะเกินสามทุ่ม ตะวันให้น้านางพาเข้านอนก่อนแม่จ๋าเลย ไม่ต้องรอแม่นะครับ”
นัยน์ตาสีดำขลับที่ได้จากผู้เป็นพ่อฉายชัดว่าตะวันฉายกำลังรู้สึกเช่นไรอยู่ “ให้ตะวันไปกับแม่จ๋าไม่ได้เหรอ ตะวันจะได้ปกป้องแม่ เวลาเจอคนร้าย”
ขอบตาพราวจันทร์ร้อนผ่าวเมื่อลูกชายพูดเช่นนั้น “โธ่.. ไอ้ลูกหมาของแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะครับ สามทุ่มคนกำลังเลิกงาน แม่มีเพื่อนเดินเข้าบ้านเยอะเลย ไม่มีผู้ร้ายหรอก”
“แม่จ๋าพูดจริงเหรอ”
“แม่จ๋าพูดจริงๆ น้านางเลิกงานเวลานั้นบ่อย ไฟสว่าง คนก็เยอะ ตะวันไม่ต้องเป็นห่วงแม่จ๋านะ” นงลักษณ์ช่วยยืนยันอีกแรง
สองแม่ลูกพูดคุยกันอีกครู่หนึ่งก่อนที่พราวจันทร์จะเดินทางไปที่คลินิกเสริมความงามของภวินท์
“หน้าที่ของน้องพราวคือเป็นผู้ช่วยหมอพอร์ชนะคะ คอยดูแลเรื่องอาหาร เครื่องดื่ม และอำนวยความสะดวกเรื่องอื่นๆ ให้คุณหมอ เช่น ลงนัดลูกค้า ดูเคสสาขาอื่น โยกย้ายตารางงานให้คุณหมอ คล้ายๆ กับงานเลขาฯ” ผู้จัดการคลินิกเสริมความงามอธิบายลักษณะของพราวจันทร์ให้หญิงสาวฟังพลางลอบสังเกตเจ้าหล่อน “ชุดยูนิฟอร์มของน้องพราว พี่เตรียมไว้ให้แล้ว น้องพราวไปเปลี่ยนแล้วเริ่มงานได้เลยค่ะ ชุดอยู่ในห้องฝั่งซ้ายมือด้านในสุด หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว งานแรกที่น้องต้องทำคือไปซื้อกาแฟมาเตรียมไว้ให้คุณหมอ คุณหมอจะเข้าประจำที่สาขานี่ทุกวันเสาร์และอาทิตย์เวลาห้าโมงครึ่งถึงสองทุ่ม หมอพอร์ชเป็นคนที่เนี้ยบมาก เราจะทำผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเครื่องดื่ม กาแฟต้องเป็นกาแฟจากร้านXXx ส่วนน้ำดื่ม ต้องเป็นน้ำแร่ยี่ห้อ.. เท่านั้น เข้าใจไหมคะ”
เธอเคยทำงานกับนายแพทย์ภวินท์มาก่อน แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่รายละเอียดที่ผู้จัดการคลินิกกำลังพูด เธอจำได้ทุกอย่าง จำได้ดีเสียด้วย
พราวจันทร์ลอบเบะปากพร้อมกลอกตามองบนพลางคิดในใจว่า ‘ผ่านมาตั้งหลายปี ยังเยอะไม่เปลี่ยน’
“น้องพราวเข้าใจลักษณะงานแล้วใช่ไหมคะ” ผู้จัดการคลินิกถามพนักงานคนใหม่อีกครั้งเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนยืนเหม่อ
“คะ?” เพราะเมื่อครู่มัวแต่ด่าภวินท์ในใจ เธอจึงไม่ได้ยินที่ผู้จัดการคลินิกเอ่ยถาม
“พี่ถามว่าน้องพราวเข้าใจหน้าที่ของตัวเองแล้วใช่ไหม”
เรียวปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มกว้างจนส่งให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายเจิดจ้า ซึ่งถ้าใครเผลอมาสบตากับเธอเข้า หากไม่ตกหลุมรักหรือเอ็นดูก็หัวใจด้านชาเกินไปแล้ว “เข้าใจแล้วค่า”
ผู้จัดการวัยสี่สิบสาม เมื่อได้รับรอยยิ้มหวานๆ ก็รู้สึกเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าขึ้นมา แม้คราแรกจะกังขาว่าพราวจันทร์เป็นใคร ทำไมนายแพทย์เจ้าของคลินิกที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนในโลกใบนี้ ถึงได้ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ดูแลผู้หญิงคนนี้ดีๆ แต่ตอนนี้ก็คิดว่าช่างภวินท์เถอะ เพราะทุกอย่างที่เธอติดใจ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่ม หน้าที่เธอคือทำงานให้ดีที่สุด
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดได้เลยจ้ะ งานแรกของน้องพราวคือไปซื้อกาแฟมาเตรียมไว้ให้คุณหมอ”
พราวจันทร์พยักหน้าพร้อมส่งยิ้มให้ผู้จัดการสาวสวยอีกครั้งแล้วรีบไปเปลี่ยนชุดจากชุดที่ใส่ติดตัวมาจากบ้านเป็นชุดยูนิฟอร์มของทางคลินิก
ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที พราวจันทร์ก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อย อีกทั้งเธอยังแต่งหน้าเพิ่มอีกนิดหน่อย เพื่อให้ไม่ดูจืดชืดจนเกินไป เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จ เธอก็รีบไปซื้อกาแฟให้ภวินท์ เพราะจวนใกล้เวลาที่เขาจะเดินทางมาที่คลินิกเต็มทีแล้ว
- ผู้เขียน
