พราวจันทร์วางถุงใส่แซนด์วิชนับร้อยกล่องบนเคาน์เตอร์ร้านกาแฟ เธอพ่นลมหายใจระบายความเหนื่อยหอบออกมาก่อนจะมองหาเจ้าของร้าน ยามนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน ปกติภายในร้านจะเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าที่มาใช้บริการ ทว่าวันนี้กลับว่างเปล่า แต่ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเมื่อครู่ตอนที่เธอเดินผ่านประตูเข้า เห็นป้ายเล็กๆ ที่มีคำว่า ‘Close’ แขวนอยู่
“มาแล้วเหรอจ๊ะพราว”
“ค่ะป้าจอย”
หญิงวัยกลางคนยิ้มให้สาวน้อยรุ่นลูกก่อนจะยื่นเงินค่าแซนด์วิชที่เตรียมไว้ให้พราวจันทร์ “นี่จ้ะค่าแซนด์วิชที่ป้าสั่ง ขอบใจหนูพราวมากเลยนะที่ทำให้ป้า ถ้าไม่ได้หนูพราว พี่สาวป้าคงแย่”
เนื่องด้วยว่าพี่สาวของรินลดาไปรับออร์เดอร์จัดชุดอาหารว่างในงานสัมมนาจากหน่วยงานราชการมา แล้วได้ไปสั่งทำขนมกับร้านแถวบ้านเพื่อนำมาจัดใส่กล่อง ทว่ากลับถูกคนทำขนมยกเลิกงานกะทันหัน พี่สาวนางจึงโทร. มาขอความช่วยเหลือว่าให้หาคนทำขนมให้หน่อย ซึ่งนางก็ไม่ได้นึกถึงใครเลยน
