“หิวไหมครับลูก”
เด็กชายตะวันฉายส่ายหน้า “ตะวันอิ่มจนจุกเลยครับแม่”
เรียวคิ้วโก่งของผู้เป็นแม่ขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยสงสัยว่าลูกชายไปกินอะไรมาถึงได้อิ่มจนจุก “เจ้าลูกหมาของแม่ไปกินอะไรมา”
“ขนมจีบหมูของคุณลุงคนใจดีที่เคยมาแจกขนมให้ตะวันกับเพื่อนๆ ครับ” หนูน้อยพูดพลางยิ้มแฉ่งส่งให้แม่แล้วหันไปมอง ‘คุณลุง’ ใจดีแถมรูปหล่อที่ซื้อขนมจีบหมูให้ตน “นั่นไงครับแม่ คุณลุงรูปหล่อคนนั้นไงที่เลี้ยงขนมจีบตะวันซะพุงกางเลย”
พราวจันทร์หันมองตามทางที่ลูกชายชี้ไป หัวใจเธอแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่และกำลังยิ้มให้เธอ เจ้าหล่อนโกรธมากที่ภวินท์ไม่ทำตามข้อตกลงที่เคยให้ไว้ ทั้งๆ ที่เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับตะวันฉาย
แต่ถึงแม้จะโกรธจนอยากจะเดินเข้าไปหาพ่อของลูกแล้วกระโดดถีบเขาเพียงใด กระนั้นพราวจันทร์ก็ทำได้แค่อดทนเอาไว้ เพราะเธอจะไม่มีวันเรื่องเช่นนั้นต่อหน้าลูกชายเด็ดขาด
“เรากลับกันเถอะลูก แม่
