“พี่หักเงินจากพราวเดือนละห้าพัน แปดปีกว่าๆ นู่นหนี้ถึงจะหมด ระหว่างนี้ก็ทนๆ อยู่กับพี่ไปก่อนแล้วกันนะ”
“แล้วพี่คิดเหรอว่าหนูจะยอมทนติดแหง็กอยู่กับคนบ้ากามนิสัยไม่ดีอย่างพี่ หนูจะหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะต้องทำงานอะไร เหนื่อยแค่ไหน หนูก็จะสู้!” เธอลุกขึ้นแล้วมองจ้องภวินท์ตาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว “แล้วเมื่อไหร่ที่หนูเอาเงินมาไถ่ตัวเองได้สำเร็จ วันนั้นพี่กับหนูเราจบกัน”
หญิงสาวเจ้าน้ำตาที่แก้ผ้าเสนอตัวนอนกับเขาเพื่อชดใช้หนี้ห้าแสนไม่มีอีกแล้ว ยามนี้ตรงหน้ามีเพียงพราวจันทร์ยอดนักสู้ที่ยอมทนลำบากเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ ซึ่งก็อยากจะชื่นชมเธออยู่หรอกนะ แต่ในใจลึกๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา นั่นคือรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้โง่เง่าสิ้นดีที่ยอมใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ กระนั้นก็ยังดีกว่าพราวจันทร์คนที่แกะกระดุมเสื้อเผยผิวเนื้อใต้ร่มผ้าให้ต่อหน้าเขา แม้อยากขึ้นเตียงกับเธอ แต่ให้ตายเถอะ!เขาไม่ช
