“โอ๊ยเมื่อย” ภวินท์หย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องให้คำปรึกษาหลังจากยืนทำหน้าให้ลูกค้าร่วมสองชั่วโมงโดยไม่ได้หยุดพัก
ผู้ช่วยแพทย์ที่พึ่งเริ่มทำงานที่คลินิกเป็นสัปดาห์ที่สอง นำน้ำใส่แก้วมาเสิร์ฟพร้อมกับแซนด์วิชชิ้นเล็กๆ ขนาดพอดีคำจำนวนสี่ชิ้นให้กับภวินท์
“นี่น้ำอะไรเหรอ” ภวินท์มองน้ำในแก้วแล้วหยิบแก้วใส่น้ำขึ้นมาดมด้วยว่าได้กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นใบเตย หากเป็นแต่ก่อนคนที่นำน้ำแก้วนี้มาให้เขาคงถูกตำหนิไปแล้ว เพราะเขาไม่ดื่มน้ำธรรมดาที่ไม่ใช่น้ำแร่จากขวดที่ยังไม่ผ่านการเปิดฝา และเขาต้องเปิดมันด้วยมือตัวเองเท่านั้นเพื่อที่จะได้มั่นใจว่าน้ำที่ตนดื่มเข้าไปไม่มีสิ่งปนเปื้อน ทว่าตั้งแต่ที่ถูกพราวจันทร์ด่าว่าเขาทำตัวเป็นภาระให้คนอื่น อีกทั้งค้นพบว่าการดื่มน้ำธรรมดาที่ไม่ใช่น้ำแร่ มันก็ไม่ได้แย่อะไร เขาจึงลดระดับมาตรฐานการใช้ชีวิตลงมา เพราะไม่อยากให้ใครมาด่าว่าตัวเองเป็นภาระ
“น้ำใบเตยค่ะ รับรองว
