“กินข้าวกับแม่ก่อนสิหมอ วันนี้แม่ทำของโปรดลูกทั้งนั้นเลย” กาญจนารีบเรียกภวินท์ไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวเท้าพ้นประตูบ้าน ใบหน้าของหญิงงามวัยกลางคนประดับด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาของนางฉายชัดว่ามีความสุขมากเพียงใด
แตกต่างจากอีกคน..
ภวินท์หยุดเดินทว่าไม่ได้หมุนตัวกลับไปด้านหลังที่จากมา เมื่อรู้สึกได้ว่ากาญจนาอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มจึงเปล่งวาจาพูดกับแม่เลี้ยงที่ดูแลเขามาอย่างดีตลอดระยะเวลาหลายสิบปี “ผมไม่หิว”
น้ำเสียงของนายแพทย์ภวินท์ทั้งเย็นชาและห่างเหิน แม้อยู่กับมันมาเนิ่นนาน ทว่ากาญจนากลับไม่เคยรู้สึกชิน นางเสียใจทุกครั้งที่ได้พานพบ กระนั้นก็ไม่เคยถือสาลูกนอกสมรสของขจรเกียรติ เพราะสำหรับนางแล้ว ภวินท์คือลูกชายที่นางรักสุดหัวใจ
“ไม่หิวก็ต้องกิน เพราะฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับแก” ขจรเกียรติเอ่ยกับลูกชายคนเดียวด้วยวาจาทรงพลังอำนาจ วาจาที่ไร้ซึ่งความอาทรที่พ่อคนหนึ่งสมควรจะมียามที่พูดกับลูก “แม่แกอุตส่
