"หึ.. มึงหลงเด็กนั่นมากกว่าที่กูคิดไว้อีกนะภาคย์ กูกับมึงคบกันมากี่วัน แล้วมึงกับเด็กนั่นรู้จักกันกี่วัน มึงแคร์เด็กนั่นมากกว่ากูว่างั้น?"
สีหน้าของไอ้ดลย์แสดงออกชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์มาก หากแต่ความเป็นจริง ควรเป็นผมที่ไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่มัน
"เอาให้เละทั้งร้าน ไม่พัง ห้ามกลับ!"
ผมตวาดเสียงดัง เช่นเดียวกับลูกน้องนับสิบของผม ที่น้อมรับคำสั่งทันที
เพล้งงงงง! เพล้งงงงง! เพล้งงง!
เพล้งงงงงงงงง! ตุ๊บบบบ! เพล้งงง!
"ไอ้ภาคย์! ..หยุดนะโว้ย มึงไม่มีสิทธิ์ทำกับกูแบบนี้! กูบอกให้หยุด!"
"แต่มึงก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับกูแบบนี้เหมือนกัน!"
เพล้งงงงงงงง!
ตุ๊บบบบบบบบ!
เขว้งงงงงงงงง!
"พอ! กูบอกให้พอ!"
เพล้งงงงงง! เพล้งงงงงง!
"ไอ้ภาคย์ กูบอกให้มึงหยุด!"
มันกระชากคอเสื้อของผมอย่างเหลืออด หากแต่เป็นศุภกร ที่เป็นฝ่ายเข้ามาดึงมือของมันออกจากคอเสื้อของผม
"กูจะสั่งให้คนของกูหยุด ก็ต่อเมื่อ มึงไปลา
