เด็กของเฮีย

หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้.. @คลับ เสียงร้องของความเจ็บปวด ดังเล็ดออกมาจากห้องๆหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโซนวีไอพี ที่มีชายฉกรรจ์สามคนนั่งอยู่เท่าไหร่นัก "ผับมึงเละเทะขนาดนี้เลยเหรอวะ เปิดห้องกระทืบคนว่างั้น?" เจ้าของคำถามตวัดสายตาไปยังห้องที่มีเสียงร้องของความเจ็บปวด ผสมผสานกับเสียงเตะต่อยดังออกมาไม่ขาดสาย เขาพ่นคันบุหรี่ออกมาจากปากหนักๆ พลางเลื่อนท่อนแขนแกร่ง วางพาดไปกับพนักโซฟา "ยังไม่ชินเหรอวะ!" เจ้าของคลับหรูร้องถามออกมา โดยที่สายตากวาดมองออกไปรอบๆคลับ เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของสถานบันเทิง ที่เขาลงทุนสร้างมากับมือ เวลาผ่านไป.. 'อะ โอ๊ย พะ พอ พอแล้ว' ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม ตวัดมองไปยังประตูห้องเดิมอีกครั้ง คิ้วหนานิ่วเข้าหากัน จากนั้นเขาก็ตวัดสายตากลับมาหาเพื่อนตัวเอง ซึ่งเป็นเจ้าของคลับอีกครั้ง "ไม่ใช่ตายแล้วเหรอวะ?" "ก็เป็นธรรมดาของพวกผีพนันปะวะ ไม่มีปัญญาจ่าย จุดจบก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไหม" เจ้าของคลับว่าเหมือนไม่ใส่ใจ ลึกๆก็แอบกังวลว่าจะมีใครตายเหมือนกัน "น้ำเสียงแบบนั้น อายุคงเลขสี่เลขห้าแล้วมั้ง ไม่น่าจะได้แก่ตาย" คนที่นั่งเงียบมานาน ออกความเห็นบ้าง จากนั้นเจ้าของผับก็ถึงกับร้อนรน "เลขสี่เลขห้า จะเอาอะไรไปสู้กับคนพวกนั้นวะ อย่าบอกนะ ว่าจะมาฆ่ากันตายที่ผับกู เวรแล้วไง!" เจ้าของคลับกุมหัวตัวเองทันที "เข้าไปช่วยดีไหมวะ!" ชายหนุ่มคนเดิมพูดออกมาใหม่ ตาคมมองเพื่อนรักสลับกันไปหา ก่อนที่คนที่นั่งมองประตูห้องนั้นไม่วางตา จะเป็นฝ่ายปฏิเสธออกมา "ไม่ใช่เรื่องของกู ผีพนัน ก็สมควรโดนแบบนั้น!" จบคำ เขาก็ทิ้งมวลบุหรี่ที่จานรอง ก่อนจะหยัดกายลุกจากที่นั่งทันที "แล้วมึงจะไปไหนวะภาคย์!" เจ้าของคลับร้องถามอีกครั้ง "กลับไง วันนี้แดกต่อไม่ลง รำคาญฉิบหาย" แล้วในขณะที่ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์แบรนด์ดังขยับออกไป เสียงที่ดังเข้ามาใกล้ ก็ทำให้เขาชะงักไปทันที "ปะ ปล่อยนะ อย่ามาลากหนูแบบนี้ หนูจะเดินไปหาพ่อของหนูดีๆ ฮึก.. ฮื่อ.. ใจร้าย พวกคนใจร้าย" ณัฐภาคย์กลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่ เขาหยุดมองเด็กสาวคนนั้นไม่วางตา ก่อนที่เธอจะถูกผู้ชายสองคน ลากเข้าไปในห้องที่เขานั่งมองอยู่ตั้งนาน "ซวยแล้วไง บานปลายจนได้" "ใคร?" คนที่ตั้งท่าจะเดินออกไปในตอนแรก หันกลับมาร้องถามทันที "เรียกพ่อชัดขนาดนี้ ก็ต้องลูกสาวของผีพนันปะวะ" เจ้าของคลับเป็นฝ่ายตอบออกมา ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะขยับขาออกมาจากตรงนั้นทันที แต่ทว่า กลับตรงไปยังห้องห้องนั้นแทน . . . แกร๊ก~ เสียงปลดล็อคประตู ส่งผลให้คนที่อยู่ภายในห้องนั้น หันกลับมามองที่เขาไม่วางตา "นายครับ" ลูกน้องคนสนิทของเขาที่วิ่งตามเข้ามา แตะมือเบาๆที่แขนของเขา ซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจ และปัดมือนั้นออกห่างทันที ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม ตวัดมองทุกคนที่อยู่ภายในห้อง ชายฉกรรจ์สามคน ที่รุมทำร้ายผู้ชายที่อายุน่าจะราวๆสี่สิบกว่าๆ ที่นั่งทรุดมีเลือดกลบปาก ส่วนของกายของผู้ชายคนนั้น มีเด็กสาวที่พึ่งจะถูกลากเข้ามา คาดว่า อายุน่าจะราวๆยี่สิบกว่าๆ ตัวเล็ก น่ารัก สเปคเขาชัดๆ "มีอะไร!" หนึ่งในชายฉกรรจ์ร้องถามมาที่เขา หน้าตาบอกว่าเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน "เท่าไหร่?" "..." ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ "ที่คุณลุงคนนี้เป็นหนี้อยู่ เท่าไหร่!" "ยี่สิบล้าน!" ทันทีที่คำนั้นหลุดออกมา เขาก็พยักหน้ารับทันที เขามองเลยไปที่เด็กสาวคนนั้นอีกครั้ง ซึ่งในขณะที่เธอเอง ก็มองมาที่เขาเหมือนกัน แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็กอดบิดาไม่ห่างกาย ดวงตากลมโตมีหยดน้ำใสๆคลออยู่ในนั้น และเขาก็สำรวจไปทั่วทั้งใบหน้างามนั่นแล้ว แน่นอนว่า ไม่ได้ถูกทำร้ายมาอย่างแน่นอน "ใสหัวไปซะ แล้วยี่สิบล้านที่พวกมึงอยากได้ ให้ไปเอากับกู กูจะจ่ายเอง..!" "...ณัฐภาคย์ รังสิริโรจน์ หวังว่าพวกมึงคงจะรู้จัก!"