"เดี๋ยวฉันจะไปจัดการมันด้วยตัวของฉันเอง ..จัดการทั้งคนที่มันตบเธอ และคนที่มันกล้าล้ำเส้นฉัน"
หัวใจของฉันสั่นขึ้นมาน้อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามองสบตากับเจ้าของคำพูด เฮียภาคย์จ้องมองร่อยรอยบาดแผลที่มุมปากของฉันด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เขาแกะกระดุมเสื้อนักศึกษา เหมือนจะหาอีกร่องรอยบนอกของฉัน หากแต่พอสาบเสื้อหลุดออกจากกัน ก็เห็นเป็นริ้วรอยแดง พร้อมกับอาการเจ็บที่แทรกเข้ามา
"มันต้องเจ็บกว่าเธอสิบเท่า ฉันสัญญา"
น้ำตาของฉันคลอหน่วยออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกกังวลที่ว่า เฮียภาคย์มีใครอยู่แล้วในใจ ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดีๆที่เฮียภาคย์มอบให้ ทุกคำพูดที่เขาบอกจะทำให้ฉัน ถูกการสัมผัสที่เขาทำเหมือนห่วงใยกัน มันทำให้ฉันหวั่นไหวมากจริงๆ
"ไม่ต้องร้อง เพราะจากนี้คนที่จะต้องร้องคือมัน!"
ฉันพยักหน้าซ้ำๆตอบรับคำนั้น ก่อนที่นิ้วเรียวยาวคล้ายกับนิ้วของผู้หญิง จะค่อยๆเกลี่ยรอยน้ำตาออกจากใบหน้าของฉัน จากนั้นไม่นาน ริมฝ
