*****ท่านอากับความเกลียดชัง
บรรยากาศอันคุ้นเคยของสุดแดนพงไพรกลับกลายเป็นบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยขึ้นมาเสียเฉยๆ
“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาวนี้คล้ายกับผู้ที่แบกโลกเอาไว้ทั้งใบ “สวรรค์ ข้าหลิวฟางซวงทำผิดมากนักหรือ ท่านอาจารย์... ที่ผ่านมาศิษย์ขอโทษที่ทำให้ท่านหนักใจ บัดนี้ศิษย์รู้แล้วว่าการเลี้ยงเด็กนั้นยากเย็นเพียงใด”
หากเป็นผู้อื่นคงไม่มองว่าภารกิจเลี้ยงเด็กนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่สำหรับสตรีขี้เกียจผู้รักการนอนเป็นชีวิตจิตใจแล้ว เรื่องนี้นับว่าน่าปวดหัวนัก น่าปวดหัวเหลือเกิน
คิดเสร็จก็ถอนหายใจอีกรอบ จนปัญญาจะคิดแล้วจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงตามเดิม
หากล้มตัวได้ไม่นานก็มีเสียงเล็กราบเรียบดังขึ้นหน้าห้อง “ท่านอาซวง”
“อี้เฟิงหลง” นางครางอย่างเกียจคร้าน เปลือกตาลืมขึ้นครึ่งหนึ่งขณะที่ดวงตาสีอำพันเบนไปมองที่มาของเสียง “เข้ามาสิ”
เด็กชายเดินเข้ามาตามที่นางบอก สีหน้าราบเรียบเหมือนเช่นเคย
“ยามนี้หงหยา
