หาดทรายสีขาวเป็นประกายยามต้องแสงแดด เป็นความงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้างมา ทว่าในตอนนี้หัวใจของเธอกลับว่างเปล่า รู้สึกเคว้งคว้างไปหมดทุกหนทาง
“คุณวีน่ะเองนึกว่าใคร จำลิตาได้ไหมคะที่เจอกันที่ห้างวันนี้” เสียงหวาน ๆ ของอลิตา ทำให้คนที่เดินทอดน่องไปเรื่อยเปื่อยตามชายหาดต้องหันกลับมามอง
“คุณอลิตาพักอยู่หลังนี้เหรอคะ” จารวีมองบ้านพักที่อีกฝ่ายพัก ซึ่งเป็นหลังที่ใกล้บ้านพักของทัพพ์มากที่สุด
“ใช่ค่ะ ลิตาพักหลังนี้ส่วนลูกค้าก็พักโซนโน้นค่ะ เอาจริงลิตาอายุเท่าทัพพ์นะคะ ดูแล้วคุณวีน่าจะอายุน้อยกว่าเราเยอะเลย ต้องเรียกน้องวีแล้วล่ะมั้งแบบนี้”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เรียกแบบเดิมนี่แหละค่ะ” จารวียังไม่อยากนับญาติกับใครตอนนี้
“งั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณวีกับทัพพ์แต่งงานกันได้เงียบมากเลยนะคะ ลิตาไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ปกติต้องจัดงานใหญ่โต เพื่อน ๆ ของลิตาก็ต้องรายงานข่าวบ้างสิ สามีเก่าแต่งงานทั้งทีนี่เงียบกริบเล
