สิทธิกุลค่อนข้างจะอึ้ง ช่วงเวลาที่เขาได้พบกับมิ่งหล้าเพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือนแถมยังเอาแต่หลบหน้ากัน แต่วันนี้เมื่ออีกฝ่ายเปิดเผยความรู้สึกให้รับรู้ เขายอมรับว่าเหนือความคาดหมายมาก
“แต่การกระทำของนายมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูด”
สิทธิกุลท้วง ไม่ชอบท่าทีนักเลงโตกับเสียงดุเข้มของมิ่งหล้าเวลาสนทนากัน และไอ้สายตาขวางๆ นั่นอีก ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“คนเรามันก็ต้องมีฟอร์มบางสิวะ จะให้เผยไต๋กับคนที่ชอบได้ไง”
“หา นี่นายว่ายังไงนะ”
มิ่งหล้ายกยิ้มมุมปากเป็นยิ้มหล่อๆ ของเขาที่ต้องการส่งต่อถึงใจสิทธิกุล
“ก็อยากให้มึงรู้ว่ากูเป็นลูกผู้ชายพอ ชอบก็คือชอบ และสัญญาที่เคยให้ไว้ กูจะทำให้สมบูรณ์ทั้งทางกฎหมายและทางร่างกาย”
สิทธิกุลได้ยินแบบนั้นก็รีบขยับหนีอีกฝ่าย เขาไม่ได้กลัวมิ่งหล้า เพียงแค่ทุกอย่างมันรวดเร็วเกินตั้งมือรับทัน
“นี่เพี้ยนแล้วหรือไง เรากับนายเป็นเพื่อนกันนะ พูดเรื่องแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
