สิทธิกุลมองเห็นเส้นเลือดที่กล้ามแขนมิ่งหล้าเด่นชัด ครั้นไล่สายตาลงมาถึงหลังมือกับนิ้วใหญ่ๆ แข็งแรง ก็รู้สึกว่าดูไม่น่าเหมาะต่อการเข้าครัว แต่ภาพที่เห็นกลับบอกให้รู้ว่ามิ่งหล้าคือชายหนุ่มที่มีดีกว่าแค่หน้าตาและหุ่นหล่อล่ำ
“แผลเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม” สิทธิกุลดึงตัวเองกลับและถามถึงแผลที่มืออีกข้างหนึ่งของมิ่งหล้า
“ไกลหัวใจเยอะ ว่าแต่มึงเหอะ หิวยัง”
มิ่งหล้าถามเจ้าของห้อง ตอนนี้เขาปรุงแกงโฮะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวรอกินกับเพื่อนๆ ก็ได้”
“ชิมก่อนไหม กูอยากให้มึงชิม อยากรู้ว่าชอบรสแบบไหน”
เอ่ยจบ มิ่งหล้าก็ใช้ช้อนตักแกงโฮะ เลือกอกไก่ที่ผัดกับกระเทียมและเตรียมป้อนใส่ปากสิทธิกุล
“เรากินเองได้”
“อย่าดื้อสิ อยู่นิ่งๆ ให้กูบริการเอง”
ใบหน้าสิทธิกุลเห่อร้อนขึ้น เขาเขิน เขินมากเสียด้วย และตอนนั้น ผมยาวของเขาก็เลื่อนลงมาปรกหน้า มิ่งหล้าเลยใช้มืออีกข้างช่วยจัดให้เข้าที่โดยการทัดไว้ที่ข้า
