ไม่ได้บังคับ

1304 คำ
"ฝนนี่สวยมากเลยเนาะ เดี๋ยววาจะให้พี่พอร์ชจีบ" แพรวาพูดหลังจากที่ปลายฝนหันหลังกลับไปทำงานในร้านแล้ว "ทำไมต้องให้พอร์ชจีบปลายฝน" "พี่พอร์ชเขาก็ชอบปลายฝนนะคะพี่พายุ เขายังชมเลยว่าฝนสวยมาก" ก็จริงอย่างที่แพรวาพูด ใครๆก็มองว่าปลายฝนสวยทั้งนั้นแหละ ขนาดเขายังมองว่าสวยเลย และถ้ายิ่งคนอย่างน้องชายเขาออกปากว่าสวยแล้วล่ะก็ คนนั้นก็คือคนที่สวยจริงๆ "มีคนมาจีบปลายฝนบ้างมั้ย" "มีสิคะ เยอะแยะ" แพรวามัวแต่สนใจชิ้นหมูที่กำลังสุกอยู่บนเตาทำให้ไม่ทันได้สังเกตุสีหน้าของคนเป็นพี่ที่กำลังคิดทำอะไรบางอย่าง "เดี๋ยวมานะคะ วาไปเข้าห้องน้ำแปปนึง" แพรวาลุกออกไปแล้ว พายุจึงเดินไปหาปลายฝนที่กำลังยกลังน้ำอัดลมออกมาจากด้านในร้าน "ไม่เจ็บแผลหรือไงทำไมไม่หยุดพักก่อน" พายุช่วยรับลังน้ำอัดลมในตอนที่ปลายฝนกำลังจะวางลงบนพื้น "ขอบคุณค่ะ" "เลิกกี่ทุ่ม แล้วกลับยังไง" "เลิกสี่ทุ่มครึ่งค่ะ หนูจ้างวินไปส่ง" "เลิกงานแล้วอย่าพึ่งกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ไม่รอให้ปลายฝนได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ พายุรีบกลับไปนั่งลงที่โต๊ะก่อนที่น้องสาวจอมสงสัยของเขาจะกลับมา พายุพาแพรวามาส่งกลับบ้านในเวลาสามทุ่ม แล้ววนรถกลับไปนั่งรอปลายฝนที่ร้านหมูกระทะ เขานั่งมองเธออยู่ในรถยนต์คันหรูด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีผู้ชายวนเวียนมาคุยกับปลายฝนแทบจะตลอดเวลาที่เธอทำงานอยู่ กับบางคนเธอก็ยิ้มให้ กับบางคนเธอแค่พูดด้วยไม่กี่คำ เขานั่งคิดวนไปมาในระหว่างที่รอปลายฝนเลิกงาน เขาเพิ่งจะเจอเธอครั้งแรกเมื่อวานนี้ วันนี้เขาดันมาตามเฝ้ามองเธอเหมือนคนโรคจิต หน้าใสๆเสียงหวานๆของเธอติดอยู่ในใจเขามาตลอดคืน แม้ในขณะที่กำลังร่วมรักอยู่กับคาริสา หลานชายคนโตที่มีแต่คนคอยสปอยอย่างพายุ อยากได้อะไรก็ต้องได้ คนเป็นปู่แทบจะหาให้หลานชายได้ทุกอย่าง แต่บางอย่างที่ปู่ให้เขาไม่ได้ เขามักจะหาวิธีทำให้ได้มันมาด้วยตัวเอง อย่างไรเขาต้องได้ เขาปลดล็อคประตูรถเมื่อเห็นปลายฝนกำลังเดินมาที่รถของเขาที่จอดติดเครื่ิองยนต์อยู่ ปลายฝนเพียงแค่เปิดประตูออกแต่ยังไม่ยอมขึ้นมา "คุณมีอะไรจะคุยกับหนูหรือเปล่าคะ" "ขึ้นมาก่อนสิ" ปลายฝนยอมขึ้นไปนั่งบนรถเขาแต่โดยดี เขาคงไม่คิดทำอะไรเธอหรอกมั้งเขารวยออกขนาดนี้ พายุขับรถมาจอดที่ซอยมืดสนิทก่อนจะถึงบ้านเธอ "คุณจอดรถทำไมคะ" "เธอจ้างวินมาส่งทั้งที่ทางเปลี่ยวอย่างนี้หรอ" "ค่ะ ดีกว่าเดินกลับคนเดียวนิดนึง" ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเมื่อไม่มีคำพูดออกมาจากปากของคนทั้งสอง "หนูลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" "พ่อเธอยังมีโอกาสที่จะเดินได้ใช่มั้ย ถ้าได้รับการรักษา" เขาถามเรื่องนี้มาจากแม่ของเขา ว่าคนที่ขับรถชนเขาเป็นอย่างไรบ้าง ปลายฝนพยักหน้าแทนคำตอบ เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่น การรักษาคือการต้องพาพ่อของเธอไปกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลอย่างน้อยก็สัปดาห์ละสามครั้ง ซึ่งทุกวันนี้เธอก็หัวแทบหมุนอยู่แล้ว "มาอยู่กับพี่ แลกกับการรักษาพ่อของเธอมั้ย" ปลายฝนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตากลมโตของเธอมองเขาด้วยความสงสัย "เราเลือกสิ่งที่ดีให้ชีวิตได้นะปลายฝน เธอเองก็จะได้เรียนอย่างเต็มที่ พ่อเธอก็จะได้ไม่เป็นภาระให้ในอนาคต" พายุพูดจาหว่านล้อมเพื่อนของน้องสาว เขาอยากครอบครองเธอมากๆแต่เขาไม่สามารถสานสัมพันธ์กับเธอแบบคนรักได้ "ให้เวลาคิด 7 วัน พี่ไม่ได้บังคับเธอนะปลายฝน" พายุขยับกลับไปนั่งตามเดิมแล้วขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ปลายฝนเปิดประตูลงจากรถไปโดยที่ไม่มองหน้าเขาสักนิด เธอคงจะเกลียดเขาไปแล้วแหละ เขารอจนปลายฝนเข้าไปในบ้านแล้วเขาจึงขับรถออกมา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม ก่อนที่จะถึงห้องนอนต้องเดินผ่านพ่อของเธอที่นอนอยู่หน้าห้องก่อน พ่อของเธอหลับสนิท เธอไม่รู้ว่าจะพยุงชีวิตของเธอและพ่อไปได้อีกนานแค่ไหน แค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากๆแล้ว อย่างน้อยการที่พ่อเธอช่วยเหลือตัวเองได้บ้างก็คงจะดีกว่านี้ ปลายฝนได้แต่นอนพลิกตัวไปมา คำพูดของพี่ชายเพื่อนทำให้เธอนอนไม่หลับ เขาต้องการทำเรื่องแบบนั้นกับเธออย่างนั้นหรอ เธอและเขาเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกเมื่อวานเองนะ 06:30 น. หลังจากกลับจากรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ปลายฝนก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นชายวัยรุ่นผมยาวรุงรังท่อนบนเปลือยเปล่าเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านเขาสวมเพียงกางเกงขาสั้นบางๆเนื้อตัวดูสกปรกด้วยรอยสักเละเทะเต็มไปหมด "ใครอ่ะ เข้ามาในบ้านได้ยังไง" "แฟนชั้นเอง เขาจะมาอยู่ที่นี่ด้วย" ประกายดาวที่เดินตามหลังชายวัยรุ่นออกมาบอกกับปลายฝน "พี่ดาวไม่มีสิทธิ์เอาใครเข้ามาอยู่ในบ้านนะคะ ฝนเป็นคนจ่ายค่าเช่า" ปลายฝนโกรธมากแต่ต้องระงับอารมณ์ไว้ "มันจะอะไรกันนักกันหนา แกยังต้องให้แม่ฉันป้อนข้าวให้พ่อแกอยู่นะลืมไปแล้วหรอ" "น้าวดีป้อนข้าวให้พ่อฝน ฝนก็จ้างน้าวดี ไม่ได้ให้ทำให้ฟรีๆสักหน่อย" "นี่หรอ ที่บอกว่ามีญาติอาศัยอยู่ด้วย" ชายคนนั้นหันไปพูดกับประกายดาวแต่แววตานั้นแทะโลมปลายฝนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นอยู่ที่ชั้นล่าง "ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ไปหาข้าวกินได้แล้วหิว" ประกายดาวควงแขนพาแฟนหนุ่มไปกินอาหารที่ปลายฝนเป็นคนตื่นขึ้นมาทำไว้ให้พ่อของเธอหน้าตาเฉย "พี่ดาวถ้าจะกินไปหากินที่อื่นอันนี้ฝนทำไว้ให้พ่อฝน" ประกายดาวไม่สนใจยังคงตักข้าวให้แฟนหนุ่มที่นั่งข้างๆเธอ กับข้าวคือไข่เจียว 3 ฟองและในครัวก็ไม่เหลืออย่างอื่นให้ทำกินอีกแล้ว ปลายฝนจึงไปดึงจานไข่เจียวขึ้นมาถือไว้ นี่คือกับข้าวอย่างเดียวที่เหลือทำไว้ให้พ่อเธอกิน "วางลง มึงอย่าเยอะอีฝน" "เฮ้ย แค่ไข่เจียวจานเดียวมันจะอะไรกันนักกันหนาวะ กูยิ่งหิวๆอยู่" "บอกแล้วว่าให้ไปหากินที่อื่น อันนี้กูทำไว้ให้พ่อกูกิน" ปลายฝนที่เก็บอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่ ขึ้นกูขึ้นมึงกับลูกพี่ลูกน้องเป็นครั้งแรกจึงทำให้ประกายดาวถึงกับปรี๊ดแตก ปรี่เข้าจิกเส้นผมของเด็กสาวทันที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม