พายุซ่อนรัก

พายุในวัยยี่สิบสามปีเต็มถูกกู้ภัยนำร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์จากอุบัติเหตุถูกรถยนต์บรรทุกผักชนเข้าจังๆกลางสี่แยกไฟแดงจนรถของเขาพลิกคว่ำถึงสามตลบโชคดีที่ระบบนิรภัยของรถหรูที่เขาขับนั้นช่วยลดความรุนแรงจากอุบัติเหตุได้บ้าง พายุหมดสติในที่เกิดเหตุทันที ส่วนคู่กรณีรถยนต์ที่ใช้บรรทุกผักมานั้นพังยับยู่ยี่จนกลายเป็นแค่เศษเหล็กและเกิดไฟลุกไหม้ในเวลาต่อมา สรรชัยเป็นลมทันทีที่เห็นหมอและพยาบาลหลายคนวิ่งเข้าห้องที่พายุถูกส่งตัวเข้าไป โชคดีที่หลานชายคนรองช่วยประคองเขาไว้ได้ทัน กู้ภัยที่นำหลานเขามาส่งที่โรงพยาบาลบอกว่าชีพจรพายุยังมีอยู่แต่อ่อนลงทุกที "ฮืออๆๆๆพี่ยุต้องปลอดภัยนะคะ" แพรวาวัยสิบแปดปีร้องกอดคนเป็นแม่ พิมพิชญาเองก็แทบจะนั่งไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ศรันย์ยืนรอพายุหน้าห้องผ่าตัดนัยน์ตาแดงกล่ำ เขาเป็นห่วงพายุใจจะขาดอยู่แล้วหากเจ็บแทนลูกได้เขาขอรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้เองคนเดียว พายุไม่เคยต้องรู้สึกเจ็บปวดใดๆมาตั้งแต่เล็กจนโต พอร์ชเองก็ห่วงพี่ชายใจจะขาดเหมือนกัน เขาขับรถตามพายุมาติดๆ วันนี้วันเกิดครบอายุยี่สิบสามปีของพายุ พี่ชายของเขาตั้งใจจะไปให้คุณปู่อวยพรวันเกิดให้ แต่ดันมีรถบรรทุกผักขับฝ่าไฟแดงมาด้วยความเร็ว พุ่งเข้าชนรถของพายุจังๆ ส่วนรถบรรทุกผักคันนั้นส่วนหน้ายับแทบดูไม่เป็นรถ ในรถคันนั้นมีสองคนสามีและภรรยา กู้ภัยใช้เวลามากพอสมควรในการนำร่างพวกเขาออกมาจากซากรถ เขาได้ยินแว่วๆว่าคนเป็นภรรยาเสียชีวิตคาที่ ส่วนสามีที่เป็นคนขับนั้นสาหัสเช่นกัน ปลายฝนนั่งร้องไห้คนเดียวที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลรัฐ แม่ของเธอเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนพ่อของเธอยังพอมีสติอยู่แต่ก็ต้องได้รับการผ่าตัดด่วนเพราะกระดูกขาและสะโพกแตกหัก เธอได้ยินตำรวจคุยกับน้าของเธอว่าพ่อของเธอขับรถฝ่าไฟแดงจนไปชนรถอีกคันที่ขับมาอย่างถูกต้องตามกฎจราจร "ตายๆๆๆ รถคันที่พ่อแกชนราคาตั้งเป็นสิบล้านจะเอาปัญญาที่ไหนไปชดใช้ให้เค้า แล้วถ้าฝั่งนั้นเค้าตายนะ พ่อแกติดคุกหัวโตแน่ๆนังฝน" น้องสาวของแม่เธอบ่นมาแต่ไกลเมื่อคุยกับตำรวจเสร็จ ปลายฝนได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ แม่เธอตายทั้งคนน้าของเธอไม่เคยร้องไห้สักนิด ชีวิตของเธอก็ไม่รู้จะไปทางไหนเมื่อเสียเสาหลักอย่างคนเป็นแม่ไป หมอธนดลที่ตอนนี้เป็นอาจารย์หมอใช้เวลาในการผ่าตัดรักษาพายุถึงสี่ชั่วโมงกว่าจะได้ออกมาจากห้องผ่าตัด "หมอพายุปลอดภัยใช่มั้ย" ศรันย์รีบเดินมาหาหมอธนดลทันที พวกเขายังรอพายุออกมาจากห้องผ่าตัดอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน "พายุไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยคะพี่หมอ" พิมพิชญาตาบวมปูด เธอร้องไห้ตั้งแต่ได้นับสายจากพอร์ชว่าพายุเกิดอุบัติเหตุจนตอนนี้ "ตอนนี้พายุพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ยังต้องให้เขาอยู่ในห้องฉุกเฉินที่มีพยาบาลเฝ้าสังเกตุการณ์ยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อน หากพรุ่งนี้พายุความดันกลับมาปกติถึงจะย้ายไปห้องพักฟื้นได้" "ขอบคุณนะหมอ" ศรันย์ขอบคุณธนดลแล้วหันไปกอดภรรยาที่กำลังจะล้มพับไปกับพื้นเพราะความอ่อนแรง สามวันต่อมา... ปลายฝนได้แต่กอดรูปที่ใช้ตั้งหน้าโลงศพของแม่เธอเดินกลับบ้าน วันนี้เป็นวันเผาศพของแม่เธอที่มีคนมาร่วมไว้อาลัยแค่ไม่กี่คน งานสวดศพทั้งสามคืนที่ผ่านมาทางคู่กรณีที่พ่อของเธอขับรถชนพวกเขาอาสาเป็นเจ้าภาพให้ทั้งหมด ถ้าไม่ได้พวกเขา ลำพังแค่เธอคงไม่มีปัญญาจัดงานสวดอภิธรรมให้แม่ได้แน่ๆ น้าของเธอตั้งใจจะส่งศพแม่เธอให้สัปปะเหร่อเผาเลยตั้งแต่รับศพแม่ของเธอออกจากโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำ "เสียใจด้วยนะฝน" แพรวาเป็นเพียงคนเดียวในโรงเรียนที่โทรมาแสดงความเสียใจกับเธอ เป็นเรื่องบังเอิญที่คนที่พ่อของเธอชนนั้นเป็นพี่ชายของแพรวาเพื่อนร่วมห้องเรียน และเธอก็รู้ดีว่าแพรวานั้นมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยขนาดไหน ปู่ของแพรวาบอกกับน้าของเธอว่าถ้าหลานชายของเขาปลอดภัย เขาจะไม่เรียกร้องเงินจากพ่อเธอแม้แต่บาทเดียว เธอได้สอบถามอาการของผู้ชายคนนั้นจากแพรวาแล้ว พี่ชายของเพื่อนเธอปลอดภัยดี แต่ซี่โครงหักต้องรักษากันอีกยาว