พายุซ่อนรัก

เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว

"ฝะ...ฝน"

พิชัยที่นอนเป็นผู้ป่วยติดเตียงอยู่พยายามเรียกลูกสาวเมื่อได้ยินเสียงปะทะคารมของลูกสาวกับประกายดาวมาได้สักพักแล้ว โดยเขาพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็เดินไปช่วยลูกสาวไม่ได้อยู่ดี

"มึงจะลองดีกับกูใช่มั้ย"

ประกายดาวตะโกนเสียงดังลั่น ปลายฝนยอมวางจานไข่เจียวลงบนโต๊ะ ก่อนจะขยุมดึงผมของอีกฝ่ายกลับเหมือนกัน ในระหว่างที่หญิงสาวสองคนดึงผมกันไปมา แฟนหนุ่มของประกายดาวก็ดึงจานไข่เจียวไปกินกับข้าวหน้าตาเฉย ปล่อยให้อีกสองคนทะเลาะกันอยู่อย่างนั้น

เพี๊ยะ!!!

ประกายดาวตัวใหญ่กว่าปลายฝนอยู่มาก จึงได้เปรียบในการใช้กำลังมากกว่า เธอตบเข้าที่แก้มข้างซ้ายของปลายฝนเต็มแรงจนคนที่ตัวเล็กกว่าล้มลงกองกับพื้น ประกายดาวทำท่าจะเข้าไปทำร้ายปลายฝนอีกแต่ก็ถูกใครอีกคนรั้งแขนเอาไว้

"แม่จะมาห้ามทำไม อีฝนมันลามปามดาว"

"มีคนมา"

วดีกระซิบบอกลูกสาว ประกายดาวจึงถอยไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิมข้างๆแฟนหนุ่ม วดีเดินไปกระชากแขนปลายฝนให้ลุกยืนขึ้น

"อย่าสำออยให้คนอื่นเขาเห็นเข้าใจมั้ย"

ปลายฝนสะบัดแขนออกจากมือของวดีแล้วเดินออกไปหาพ่อของเธอที่อยู่ด้านนอก

"ฝ..ฝน เจ็บตรงไหนมั้ยลูก"

พิชัยขยับไปมาจนแทบจะตกเตียงขนาดเล็กที่นอนอยู่ เขาอยากลุกไปช่วยลูกสาวแต่ก็ทำไม่ได้

"ฝนไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะพ่อไม่ต้องห่วง พ่อขยับไปนอนดีๆนะคะ"

ปลายฝนช่วยให้คนเป็นพ่อขยับตัวไปนอนที่เดิมดีๆ

"นี่หรอที่บอกว่ามีหลานสาว"

ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อเธอรูปร่างอ้วนพุงพลุ้ยเดินเข้ามากลางบ้านแล้วพูดกับน้าวดี

"ใช่จ้ะนั่นปลายฝนหลานสาวฉันอายุ 18 แล้วยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่เลยค่ะ"

วดีตอบชายคนนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแป้นแล้น ผิดกับปลายฝนที่เริ่มขมวดคิ้ว จู่ๆพวกเขามาพูดถึงเธอกันทำไม

"ถ้าเอ็งผิดนัดจ่ายดอกข้าแม้แต่ครั้งเดียว ข้าจะเอาหลานเอ็งไปขัดดอกเข้าใจใช่มั้ย"

พูดจบเขาก็ส่งเงินปึกเล็กๆให้น้าของเธอ ปากพูดกับวดีแต่สายตานั้นโลมเลียเด็กสาวที่นั่งอยู่กับพ่อของเธอก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วเดินออกไป

"คืออะไรคะน้าวดี น้าขายฝนให้เค้าหรอ"

"น้าก็หาตังค์มาจ่ายค่าเช่าบ้านที่ค้างไว้ไง อ่ะนี่ส่วนแบ่งของแก"

วดียื่นเงินให้ปลายฝน 2,000 บาท ก่อนจะพูดกับปลายฝนต่อ

"แกไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า แกก็ได้ยินนี่ถ้าน้าผิดนัดเขาถึงจะมาเอาแกไป"

"แล้วทำไมน้าไม่เอาพี่ดาวเป็นประกันล่ะ มาเอาฝนไปเป็นประกันทำไม"

"นี่แกต้องขอบใจน้านะนังฝน ถ้าเสี่ยเขาถูกใจแกขึ้นมายกให้แกเป็นเมียแกจะสบายไปทั้งชาติเลยนะ"

วดีวางเงินไว้ที่เตียงของพิชัย แล้วเดินยิ้มแป้นออกจากบ้านไปกับเงินอีก 18,000 บาท

ประกายดาวที่นั่งอยู่ในครัวยิ้มเยาะใส่ปลายฝน อนาคตของปลายฝนคงไม่ต่างอะไรกับสาวขายบริการ

"ฝน"

พิชัยร้องไห้โฮออกมา เมื่อไม่สามารถช่วยอะไรลูกสาวได้แม้แต่อย่างเดียว

ปลายฝนวิ่งเข้าห้องนอนไปเธอทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเกลียดเหลือเกินเกลียดน้าสาวและลูกพี่ลูกน้องของเธอ เกลียดสิ่งที่ตัวเองต้องพบต้องเจอในตอนนี้ เธออยากจะไปให้พ้นๆจากวงจรของน้าสาวแต่ก็ติดที่พ่อของเธอยังต้องนอนติดเตียงช่วยเหลือตัวเองก็ยังไม่ได้ แล้วเธอจะทำอะไรได้บ้างให้ตัวเองไม่ต้องเจออะไรแบบนี้อีก น้าวดีไม่ยอมทำงานจะเอาเงินที่ไหนไปส่งดอกเขา ในเวลาอันใกล้นี้เธอคงต้องตกเป็นเมียของชายแก่คนนั้นแน่ๆ

พายุจอดรถอยู่หน้าโรงเรียน หลังจากส่งแพรวาแล้วเขายังไม่ได้ขับรถออกไปไหน จนกระทั่งประตูของโรงเรียนถูกปิดลงเขาก็ยังไม่เห็นเงาของคนที่อยากเจอ

"เธอไม่มาโรงเรียนหรือปลายฝน" เขาพูดกับตัวเองแล้วขับรถออกมายังบ้านของปลายฝน ภายนอกของบ้านที่เธอเช่าอยู่นั้นเงียบสนิท แต่ประตูบ้านก็ถูกเปิดไว้เพื่อรับลม ทำให้เขาเห็นว่าปลายฝนกำลังนั่งป้อนข้าวพ่อของเธออยู่

"คะ..ใคร"

พ่อของปลายฝนพยายามจะพูดออกมา เป็นเพราะตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุพวกเขาอยู่กันคนละโรงพยาบาลทำให้ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ท่าทางของพ่อเธอทำให้ต้องหันกลับมามองที่ข้างหลัง กลัวว่าน้าวดีจะพาใครเข้ามาในบ้านอีก

"คุณพายุ"

ทันทีที่ปลายฝนหันกลับมามองหน้าเขา พายุก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่แก้มของเธอ

"ไปโดนอะไรมา"

ปลายฝนไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่เธอถามเขากลับแทน

"คุณมาหาหนูหรือมาหาพ่อหนูคะ"

"มาหาเธอ"

"รออีกแป๊บนึงได้ไหมคะ หนูกำลังป้อนข้าวพ่ออยู่"

"ได้สิ ไม่ได้รีบ"

พายุรอจนปลายฝนป้อนข้าวพ่อของเธอเสร็จ แล้วขับรถพาเธอออกมาเรื่อยๆไม่มีจุดหมายปลายทาง

"ทำไมถึงไม่ไปโรงเรียนพี่ไปรอเธออยู่ตั้งนาน"

"หนูมีปัญหาที่บ้านนิดหน่อยค่ะ"

พูดจบปลายฝนก็ก้มลงมองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนหน้าตัก ปัญหาที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอไม่อยากมองสิ่งรอบๆตัวอีกแล้ว

"ถ้าที่พี่พูดกับเธอเมื่อคืนทำให้เธอคิดมากพี่ขอโทษเธอด้วยนะ"

หากเธอไม่ตกลงเขาก็ยอมรับความจริงจึงบอกขอโทษเธอไว้ก่อนอย่างน้อยก็ยังพูดคุยกันได้อีก

"หนูตกลงจะไปอยู่กับคุณค่ะ"

เอี๊ยดดด

คำพูดของปลายฝนเมื่อครู่ทำให้พายุต้องเหยียบเบรคไว้ทันที เขาหูฝาดหรือเปล่า

"พี่ให้เวลาเธอคิดตั้งเจ็ดวัน คิดดีแล้วใช่มั้ย"

"ค่ะ"

"รู้ใช้มั้ย ว่ามันมากกว่าอยู่ด้วยกันเฉยๆ"

ปลายฝนก้มหน้าเม้มปากพยักหน้าให้เขา เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขาต้องการอะไรจากเธอ

พายุหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาใครบางคน เมื่อเขาและเธอเข้าใจตรงกันแล้ว

"คุณปู่ครับ ให้คนขับรถตู้มาให้ยุที่โรงเรียนของยัยวาหน่อยครับ ขอด่วนที่สุด"

ปลายฝนหน้ามองเขาทันทีนี่เขาจะย้ายเธอไปอยู่ด้วยเลยหรอ พายุหันกลับมามองหน้าปลายฝนสีหน้าของเธอตอนนี้มีแต่คำถามว่าทำไมเขาถึงรีบร้อนนัก

"พี่บอกให้เธอคิดดีๆแล้วนะ เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้ว"

เขาจับมือเล็กๆของเธอมากุมไว้ นิ้วมือของเธอนุ่มนิ่มราวกับก้อนสำลี

"ฝนอายุครบ 18 หรือยัง"