พายุซ่อนรัก

อยากเป็นเจ้าของ

พายุขับรถมาส่งปลายฝนที่เดิมที่มาส่งเธอเมื่อวาน

"ขอบคุณนะคะ"

ปลายฝนยกมือขึ้นไหว้เขาอีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถ

"เดี๋ยว"

"พ่อเธอเป็นไงบ้าง"

ปลายฝนอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าเขาจะถามหาพ่อเธอทำไม หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจเรียกร้องค่าชดใช้จากพ่อเธอ

เมื่อปลายฝนเอาแต่อ้ำๆอึ้งๆพายุจึงตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถเพื่อไปดูอาการของคนที่ชนเขาด้วยตัวเอง

"คุณพายุจะไปไหนคะ"

ปลายฝนรีบลงจากรถเดินตามชายหนุ่มไป

"ไปเยี่ยมพ่อเธอไง นำไปสิ"

"คุณจะไปเยี่ยมพ่อหนูทำไมคะ"

ปลายฝนมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

"แค่อยากไปเยี่ยมเฉยๆคนเคยประสบเหตุร่วมกันต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรอ"

เมื่อเขาตอบแบบนั้นปลายฝนจึงจำใจต้องเดินนำเขาไปยังบ้านเธอ ไม่นานเธอก็พาเขามายืนอยู่หน้าบ้านเช่า 2 ชั้น ก่อนจะหันมาพูดกับเขา

"บ้านหนูหลังเล็กนิดเดียวคุณจะเข้าไปหรอคะ"

"แกพาใครมาน่ะนังฝน นี่แกไม่ได้ไปเรียนหรอกหรอ"

วดีกลับเข้าบ้านมาพอดีจึงทันได้เห็นแม่หลานสาวตัวดีพาผู้ชายมาบ้าน

"น้าวดีคะ ฝนให้เงินน้าไปจ่ายค่าเช่าบ้านทุกเดือนทำไมเขาถึงมาทวงคะ"

ปลายฝนยังไม่ลืมเรื่องที่เธอถูกทวงค่าเช่าบ้านทั้งที่เธอฝากเงินให้วดีไปจ่ายทุกเตือน

"ก็อีน้อยมันมาเก็บค่าหวยพอดี น้าไม่ได้ทำงานแกก็รู้น้าจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายมัน"

"แต่ก็ไม่ควรเอาค่าเช่าบ้านที่หนูให้ไปจ่ายมั้ยคะ แล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา"

"ไม่คุยกับแกแล้ว งี่เง่า อยู่บ้านฉันก็ดูแลพ่อแกให้ไม่ได้มีบุญคุณกับแกสักนิดเลย"

วดีเดินหนีออกไปดื้อๆ ปลายฝนได้แต่กำหมัดแน่นเพราะเธอรู้ว่าเอาอะไรจากคนอย่างวดีไม่ได้หรอก วันๆเธอแทบจะไม่มีเงินติดตัวเพราะไม่ทำงาน จะมีก็คงแค่ค่าจ้างป้อนข้าวพ่อของเธอวันละ 100 บาทเท่านั้นแหละ ไม่รู้ว่าแกส่งลูกสาวแกเรียนถึงปี 2 ได้อย่างไร

"นังฝนนี่แกไปไม่ถึงโรงเรียนหรอกหรอ" คนแม่พึ่งไปได้ไม่ถึงไหนคนลูกก็เข้ามาอีก

"ปลายฝนหกล้มแขนเจ็บน่ะครับ ผมเลยพามาส่งบ้าน"

"เมื่อวานคุณก็มาส่งมันนี่ ฉันจำรถคุณได้ มันขายตัวให้คุณหรอ"

"พูดบ้าๆน่ะพี่ดาว"

"หรือไม่จริง"

ประกายดาวมองลูกพี่ลูกน้องด้วยสายตาดูถูก เธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันต้องใช้ความสวยแลกเงินเข้าสักวัน

"คุณกำลังเข้าใจปลายฝนผิด พวกเราไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น"

ประกายดาวหันมาสนใจผู้ชายหน้าตาดีที่มากับปลายฝนแทนที่จะหาเรื่องปลายฝนต่อ

"ถ้างั้นดาวขอเบอร์ติดต่อคุณไว้ได้มั้ยคะ ดาวเป็นผู้ปกครองของปลายฝนค่ะ"

"คงไม่สะดวกนะครับ เบอร์ของผมติดต่อเฉพาะคนสำคัญ"

ประกายดาวหน้าหดเหลือสองนิ้วเมื่อโดน/ายหนุ่มปฏฺิเสธแบบไม่ให้เธอได้สานต่อ

"พี่กลับก่อนนะ ไว้วันหลังพี่มาเยี่ยมพ่อเธอละกัน"

"ค่ะ"

พายุมองเห็นปัญหาในครอบครัวของปลายฝน คนในครอบครัวไม่รักกันและปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างปลายฝนแบกรับภาระที่หนักเกินไป เขาขับรถกลับบ้านพร้อมกับใช้ความคิด เขารู้สึกอยากได้อยากเป็นเจ้าของเด็กคนนี้ เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เขารู้สึกเหมือนเธอมีแรงดึงดูดให้เขาอยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา

"เหอะ เมื่อวานบอกกับฉันว่าไม่สนิท ที่แท้ก็กั๊กไว้กินเอง ขายตัวมาได้เท่าไหร่ก็เอาไปจ่ายค่าเช่าบ้านด้วยนะ ฉันเดินผ่านบ้านเจ้กิมเมื่อกี้เค้าทวงแล้ว"

"ที่ด่าฝนเนี่ย เพราะห่วงฝนหรือว่าเสียดายผู้ชายคะ"

"อีฝน!!!"

ปลายฝนหนีเสียงด่าแหว๊ดๆของประกายดาวเข้ามาอยู่ในห้องนอนเล็กๆของเธออย่างรู้สึกเหนื่อยใจ เหนื่อยใจกับญาติของแม่ที่เหลืออยู่ เหนื่อยใจกับค่าใช้จ่ายต่างๆที่กำลังบี้หลังเธอมาติดๆ ดันมาเสียค่าล้างแผล 800 บาทอีกเสียได้ เธอใช้ได้เป็นเดือนเลยนะนั่น

เมื่อก้มมองที่ผ้าปิดแผลแล้วก็ทำให้อดคิดถึงคนที่พาเธอไปหาหมอไม่ได้ ทำไมจู่ๆเขาถึงเข้ามาในชีวิตเธอ เป็นเพราะว่าเธอเป็นเพื่อนกับน้องสาวเขาหรือเพราะว่าพ่อของเธอเคยขับรถชนเขาจนได้รับบาดเจ็บสาหัสกันแน่

หลังจากที่หาข้าวให้คนเป็นพ่อได้กินเสร็จแล้ว เธอยังคงนั่งมองพ่อของเธออยู่พักหนึ่ง พ่อลุกขึ้นนั่งได้แต่กล้ามเนื้อขาของเขาเริ่มนิ่มเหลว เพราะไม่ได้ใช้งานเป็นเวลานาน หากไม่รีบรักษาด้วยการกายภาพบำบัด อาจทำให้พ่อของเธอเดินไม่ได้ตลอดไปแน่ๆ หรือว่าเธอจะเลิกเรียนแล้วทำงานหาเงินมารักษาพ่อของเธอดีนะ

ในเมื่อวันนี้ไม่ได้ไปเรียนแล้วปลายฝนจึงนอนเอาแรง ตอนเย็นเธอต้องไปทำงานต่อ หยุดไม่ได้แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ เพราะถ้าไม่ลาล่วงหน้า เธอจะต้องโดนหักสองเท่าจากค่าแรงที่ไดัรับรายวัน

"ทำไมเราถึงต้องมาลำบากขนาดนี้คะแม่"

เธอคิดถึงชีวิตที่เคยสุขสบาย ปีที่แล้วเธอเคยมีพร้อมแทบทุกอย่าง แต่เพราะว่าพ่อของเธอดื้อดึงเอาเงินทั้งหมดไปให้เพื่อนลงทุนนั่นแหละ ทุกอย่างมันเลยออกมาเป็นแบบนี้

ตกเย็นพายุมาที่ร้านหมูกระทะหลังโรงเรียนตามที่ปลายฝนบอก ถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงวันอาทิตย์ก็ตาม

"พี่พายุพาวามากินหมูกระทะหรอคะ" แพรวาถามเมื่อจู่ๆพี่ชายคนโตก็ลากเธอขึ้นรถมาด้วย

"อือ ชอบไม่ใช่หรอ"

"แต่พี่ไม่ชอบกินนี่คะ เราไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่พี่ชอบก็ได้นะคะ"

"กินนี่แหละ"

พายุมองเข้าไปในร้านเห็นปลายฝนกำลังยกเตาถ่านให้ลูกค้าแม้ว่าจะเป็นแผลที่แขนอยู่

แพรวามองตามสายตาของพี่ชายเธอจึงได้รู้ว่าเขามองปลายฝน เพื่อนของเธอ

"ยังไงคะพี่ยุ เมื่อเช้าก็ให้วาลาครูให้ ตอนนี้ยังมาแอบมองปลายฝนอีก"

"ไม่มีอะไร แค่อยากพามากินไม่กินก็กลับ"

พายุทำท่าจะออกรถคนเป็นน้องจึงร้องห้ามไว้ นานๆพายุจะยอมมากินอาหารแบบนี้กับเธอ

"กินค่ะกิน พี่พายุห้ามชอบปลายฝนนะคะ พี่มีแฟนแล้วนะ"

คำพูดของแพรวาทำให้เขานิ่งไป เขาลืมคิดถึงคาริสาไปชั่วขณะเอาแต่คิดถึงหน้าเด็กที่ชื่อปลายฝนนั่น

"ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"

พายุรีบลงจากรถทำให้แพรวารีบวิ่งตามเขาลงไป

สองคนพี่น้องนั่งรอไม่นานปลายฝนก็เอาเตาถ่านมาวางลงที่โต๊ะของพวกเขา

"แพรวา คุณพายุ"

ปลายฝนยิ้มกว้างเมื่อเจอเเพรวา พายุที่พึ่งเห็นรอยยิ้มจากเธอครั้งแรกนั้นเขาแทบอยากจะเอาโทรศัพท์มือถือมากดบันทึกภาพของเธอไว้