พายุซ่อนรัก

เรียกพี่

พายุตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไร้เงาของคนที่เขานอนกอดเมื่อคืนนี้แล้ว

'ริสามีงานต่างจังหวัด อาจจะติดต่อไม่ได้นะคะ'

นี่คือโพสอิทที่เธอแปะไว้ที่หลังมือของเขา

พายุกลับเข้าบ้านมาก็เป็นเวลาเดียวกับแพรวากำลังทานอาหารเช้าอยู่ ชุดนักเรียนที่เธอสวมใส่ทำให้เขานึกถึงใบหน้าของเพื่อนเธอที่ยังติดอยู่ในหัวของเขา

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอกพี่พายุ วาไปกับพี่พอร์ช"

ปกติเธอติดรถพี่ชายคนที่สองไปอยู่แล้ว เพราะไปทางเดียวกัน

"ไปกับพี่"

พายุพูดสั้นๆแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

"อะไรของพี่เนี่ย"

ความสัมพันธ์ของเขากับคาริสายังเหมือนเดิมทุกอย่าง เขาปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝันของเธอไป เขามีหน้าที่รอเธอแค่นั้น

"ทำไมถึงอยากมาส่งวาล่ะคะ"

"มาธุระแถวนี้พอดี"

เขาตอบตัดความรำคาญน้องสาวไป ในขณะที่กำลังเขาขับรถอยู่

"วาไปแล้วนะคะ"

แพรวาโบกมือบ๊ายบายพี่ชายแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน พายุมองนักเรียนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนไป แต่ก็ไม่เห็นปลายฝน หรือเธอจะมาก่อนแพรวาแล้ว

"เป็นเอามาก"

พายุสบถพูดกับตัวเองก่อนจะเตรียมออกรถมาเมื่อไม่เจอคนที่เขาอยากเห็น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเห็นคนที่คล้ายปลายฝนเดินมาอยู่ไกลๆ

ปลายฝนเดินมาโรงเรียนด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เธอถูกทวงค่าเช่าบ้านทั้งที่ฝากน้าวดีไปจ่ายให้แล้วทุกเดือน แต่เงินดันไม่ถึงเจ้าของบ้านมา 2 เดือนแล้ว

"โอ๊ยยยยย"

ด้วยความที่ยังโกรธน้องสาวของแม่เธออยู่ ทำให้ปลายฝนเดินไม่ทันระวัง ฝาท่อระบายน้ำที่มันไม่ราบไปกับพื้น ปลายรองเท้าจึงเตะเข้าจังๆจนเธอล้มลง

พายุที่แอบมองเธออยู่ในรถรีบเปิดประตูรถลงมาทันทีที่เธอล้มลงไปกับพื้น

ปลายฝนก้มดูข้อศอกตัวเองเมื่อรู้สึกแสบจึงได้เห็นว่ามันเป็นแผลถลอกเป็นทางยาว ผู้คนที่เดินผ่านมาผ่านไปไม่ได้มีใครสนใจปลายฝนเลยสักนิด พวกเขาแค่เหลือบมองด้วยความสงสัยแล้วก็เดินผ่านไป

แต่จู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นมาตรงหน้าเธอ

"คุณพายุ"

ปลายฝนยื่นมือไปจับมือของเขาเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะยกมือไหว้เขาเพื่อขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะคุณพายุ"

ปลายฝนทำท่าจะเดินผ่านเขาไปเขาจึงเรียกเธอไว้

"ไม่ทำแผลหรอ"

"เดี๋ยวไปทำที่ห้องพยาบาลในโรงเรียนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

ปลายฝนก้มหัวให้พายุเป็นเชิงว่าขอตัว

"ทำเองไม่สะอาดหรอกไปหาหมอดีกว่า"

พายุจูงมือพาเธอเดินไปที่รถของตัวเองแล้วเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้เธอ

"คุณคะ แผลนิดเดียวเองหนูล้างเองดีกว่าค่ะ"

"ไปหาหมอ"

พายุพาปลายฝนมาทำแผลที่คลินิกใกล้ๆกับโรงเรียนของเธอ

"กลัวหรือไง"

พายุถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเธอ

"หนูไม่มีเงินจ่ายค่าทำแผลหรอกค่ะ กลับไปทำเองที่โรงเรียนได้มั้ยคะ"

พูดจบก็เม้มปากด้วยความประหม่าเมื่อเขามองเธออยู่ตลอดเลย

"เดี๋ยวพี่จ่ายให้เองทำแผลเสร็จก็กลับไปพักเถอะเดี๋ยวโทรให้ยัยวาลาครูให้"

"เงินค่าจ้างหนูออกวันอาทิตย์ วันจันทร์หนูจะฝากแพรวาไปคืนให้คุณนะคะ"

"ไม่ต้องฝากมาหรอก เดี๋ยวพี่มาเอากับเธอเอง"

"เชิญน้องปลายฝนค่ะ"

พายุตามมาดูเธอทำแผลในห้องหัตถการด้วย ปลายฝนไม่ร้องออกมาสักแอ่ะ ผิดกับแพรวาน้องสาวเขาแผลเพียงนิดเดียวก็ร้องลั่นบ้าน

"800บาทค่ะ พรุ่งนี้พี่ชายสามารถล้างแผลให้น้องสาวได้เองเลยนะคะ แผลไม่ได้ใหญ่มาก"

"ครับ"

พายุรับถุงยาจากหมอประจำคลินิกมายื่นมันให้ปลายฝน

"เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูเดินกลับ/เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ปลายฝนยอมให้พี่ชายของเพื่อนไปส่งด้วยความจำใจ ที่เขาไม่เอาเรื่องพ่อเธอมันก็คล้ายว่าเธอมีเรื่องติดค้างเขาอยู่ จึงทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย

เขาขับรถพาเธอไปอีกเส้นทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางไปบ้านของเธอ แต่เธอไม่กล้าถามเขาว่าจะพาเธอไปไหน เขาอาจจะมีธุระต้องไปทำก่อนก็ได้จึงได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ที่นั่งข้างคนขับ

ความเย็นในรถหรูทำให้คนที่นอนดึกตื่นเช้าอย่างปลายฝนผล็อยหลับไปในที่สุด

พายุจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขานั่งมองปลายฝนที่หลับคอพับอยู่ข้างๆเขา เขาปล่อยให้เธอหลับอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดที่จะเรียกเธอให้ตื่น

ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกเป็นสันชัดเจน ขนตาหนาเป็นแพ ริมฝีปากแดงระเรื่อทรงกระจับนั่นทำให้เขาอยากมองเธออยู่อย่างนี้

ปรี๊นนนนนๆๆๆ

รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับอยู่บนทางเท้าบีบแตรไล่คนที่เดินอยู่ทำให้ปลายฝนตกใจตื่น

"คุณทำไมไม่เรียกหนูคะ"

"เห็นว่าหลับสบายอยู่เลยไม่อยากกวน"

ปลายฝนสำรวจไปรอบๆถึงได้รู้ว่าพายุขับรถพาเธอมาจอดที่หน้าร้านอาหารชื่อดังที่เธอและครอบครัวเคยมาเมื่อต้นปี

"ถ้าคุณมีธุระหนูกลับเองก็ได้ค่ะ"

"หิวแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

"คะ?"

"ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไง งงอะไร"

พายุชิงเปิดประตูรถลงก่อนปลายฝนเมื่อเจอแววตาสงสัยจากเธอ

ปลายฝนจำต้องลงจากรถตามพายุไปเพราะเขาดันดับเครื่องยนต์ไว้

"จะกินอะไรก็สั่งเลย"

"คุณกินคนเดียวเลยค่ะหนูไม่หิว"

"ให้มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไม่ใช่มานั่งเป็นเพื่อนจะกินอะไรก็สั่ง"

คล้ายว่าโดนเขาดุจึงทำให้ปลายฝนหยิบเมนูขึ้นมาก่อนจะสั่งอาหารเพียงไปเพียงหนึ่งอย่าง พายุจึงสั่งเพิ่มอีก 4-5 อย่าง

"น้องฝนไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

หญิงสาวผู้จัดการร้านเข้ามาทักทายปลายฝน ครอบครัวของปลายฝนเคยเป็นลูกค้าประจำของที่นี่จึงทำให้ผู้จัดการจำเธอได้

ปลายฝนได้แต่ยิ้มตอบผู้จัดการสาวไปเธอจะพูดออกมาได้อย่างไรว่าไม่มีเงินมากินอาหารที่นี่อีกแล้ว

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟปลายฝนก็กินแค่ของที่ตัวเองสั่ง

"ทำไมกินอยู่แค่นั้นอย่างอื่นก็มีตั้งหลายอย่าง"

"อย่างอื่นคุณเป็นคนสั่งนี่คะหนูไม่ได้สั่ง"

"เรียกพี่"

"คะ"

"เรียกว่าพี่ เรียกคุณอยู่นั่น รำคาญ"

"ค่ะ"

ปลายฝนพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงตักกินแต่อาหารที่ตัวเองสั่งเท่านั้น เมื่อกินหมดแล้วจึงนั่งรอพายุที่ยังกินไม่อิ่ม

"เอาเบอร์เธอมา"

"คะ? เบอร์หนูหรอคะ"

"ใช่ จะมาเก็บเงินไง"

"หนูไม่ได้ใช้โทรศัพท์หรอกค่ะ ถ้าคุณจะมาเก็บเงินวันอาทิตย์ตอนเย็นคุณมาที่ร้านหมูกะทะหลังโรงเรียนได้เลยค่ะ"

มือถือที่แม่ซื้อให้ล่าสุดเมื่อปีที่แล้วเธอต้องเอาไปขายเพื่อนำเงินมาจ่ายค่าไฟที่เธอแทบไม่ได้อยู่ใช้เลย