“ตัว... ใจเย็น ๆ” ฉันพยายามห้าม พร้อมเขย่าขาเขาไปด้วย และหลังจากนั้นก็หันไปมองพู่กัน..ที่นั่งมือสั่นตัวสั่นมองหน้าคุณอิฐน้ำตาคลอ
“ถ้าเธอไม่พูดฉันจะยิงหัวเธอ ฉันไม่ขำ ที่เธอออกมาจากบ้านหลังนั้น และสนิทกับพิงค์แบบนี้!”
“ปะ เปล่านะคะ ฉันไม่รู้อะไรเลย” พู่กันปฏิเสธ และขยับเอนจนหลังติดเบาะ แต่คุณอิฐเขาไม่เชื่อ! เขารีบยื่นปืนไปที่พู่กันอีกครั้ง
ก่อนจะตวาดลั่นว่า
“พ่อเธอใช้ให้ทำใช่มั้ย!”
“ฮึก ๆ ไม่รู้ ฉันไม่รู้เรื่องจริง ๆ ขอร้องล่ะค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
ฉันเริ่มสงสารพู่กัน เข้าใจอารมณ์เธอตอนนี้มาก เพราะฉันโดนคุณอิฐใช้ปืนจ่อหัวไม่รู้กี่ครั้ง และแค่ปลายนิ้วขยับ มันก็พร้อมจะลั่นได้ทุกเมื่อ
“พู่กันไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไร” ฉันจึงบอกและเอี้ยวไปข้างหลัง ก่อนจะวางมือแตะเข่าพู่กันเบา ๆ จนเธอสะดุ้ง
“พิงค์! เอามือกลับ อย่ายุ่งกับยัยนี่!”
“ตัวพู่กันอาจจะไม่เกี่ยวไม่รู้เรื่องด้วยก็ได้ เค้าขอร้องล่ะ เค
