คิดได้ปุ๊บ ฉันก็ดีดนิ้ว ‘เปาะ’ และลุกขึ้นจากเตียงทันที จนพี่หลินพี่ชะเอมที่นั่งอยู่บนพื้นตอนนี้ต้องรีบกุลีกุจอลุกตาม
“คุณพิงค์จะไปไหนคะ ๆ”
“ฝากเพื่อนด้วยนะคะ พิงค์มีเรื่องจะคุยกับคุณอิฐ”
พูดจบฉันก็หันหลังเดินไปเปิดประตูออกจากห้องทันที ก่อนที่จะเดินไปส่งยิ้มให้ลูกน้องคนสนิทของเขา ที่ยืนเฝ้าหน้าห้อง
“สวัสดีค่ะพี่ชาย มาพบคุณอิฐค่ะ เขาอยูในห้องใช่มั้ยคะ?”
“อยู่ครับคุณพิงค์”
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“นายครับ คุณพิงค์ขอพบครับ” บอกผ่านประตูไปเท่านั้น พี่ชายก็หันไปพยักหน้าบอกลูกน้องคนอื่นต่อ จากนั้นทุกคนก็ไม่รีรอ รีบเดินก้มหน้าลงบันไดไปทันที
ทุกคนทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่หน้าห้องคุณอิฐคนเดียว จนนึกสงสัย
แค่ฉันมาหา ทำไมต้องไปด้วย?
ไม่เฝ้าเหรอ? มันเป็นธรรมเนียมอะไรรึเปล่าทำไมฉันไม่รู้เลย
“มีอะไร?” แล้วฉันก็หันกลับมาทันทีเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา ก่อนที่ภาพที่เห็นจะทำให้ชะงักเบิกตากว้างจนไล่มองที่
