“จะมองหน้ากันอีกนานมั้ย?”
ฉันกับคุณอิฐที่มองกัน หันขวับไปหาลุงอัฐโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนท่านจะวางไม้เท้าที่ถือพิงไว้ และมองไปที่ลูกชายตัวเองอีกครั้ง
“เอาล่ะ ก่อนฉันจะบอกความจริง ฉันอยากถามแกหนึ่งคำถาม แกอยากเป็นพี่น้องท้องเดียวกับหนูพิงค์มั้ย?”
คำถามนั้นลุงอัฐน่าจะรู้คำตอบอยู่แก่ใจ แต่ไม่รู้ทำไมท่านยังถาม ใครจะอยากมีสัมพันธ์แบบนี้กับคนที่มีสายเลือดเดียวกัน แค่คิดก็ทุเรศแล้ว
“ไม่ครับ ไม่อยากเลยสักนิด”
“พิงค์ล่ะ อยากมั้ย? อยากให้พี่อิฐเป็นพี่ชายมั้ยลูก” คำว่าพี่ชายคำนี้ ทำให้ริมฝีปากฉันสั่นระริกและน้ำตาเอ่อเต็มสองตา
มันเป็นคำถามที่จี้ใจชะมัด
ย้ำอยู่ได้ว่าพี่ชาย ย้ำทำไมนักหนา!
“ไม่ค่ะ อย่าถามอะไรหนูอีกนะคะ หนูรู้สึก ทุเรศตัวเอง” พอฉันตอบแบบนั้นลุงอัฐก็พยักหน้าเบา ๆ รับรู้ ก่อนที่จะหันไปเข้าเรื่องกับคนที่รออยู่อีกฝั่ง
ส่วนคุณอิฐนั่งขรึมมาก แต่เมื่อเห็นว่าฉันมองเท่านั้นแหละ เขาก็ลอบถอนหา
