“อะไรตัว เป็นตะคริวเหรอ?” ฉันถามจบก็รีบเอานิ้วจิ้ม ๆ ไหล่คุณอิฐ เมื่อเห็นว่าเขานิ่งและชะงักไปนาน
จนเขาขยับไปใกล้ ๆ และลูบตรงตัวอักษรภาษาไทย นั้น ที่เขียน ลาง ๆ ว่า... รศรินทร์
“แม่อยู่นี่เองเหรอครับ?”
แม่เหรอ?
ได้ยินแบบนั้นฉันก็ค่อย ๆ นั่งลงสงบเสงี่ยม ก่อนจะไล่มองปูนทรงไข่นั้นรอบ ๆ ระหว่างที่คนข้าง ๆ พร่ำเพ้อถึงแม่ตัวเอง
ทำไมถึงทำเป็นรูปไข่?
ทำไมถึงไว้อัฐิไกลบ้านแบบนี้?
ฉันสำรวจสักพัก มองซ้ายมองขวาบ้างก่อนจะเขยิบดู ข้างหลัง แต่แล้วฉันก็ต้องยกมือบัง หรี่ตามองอีกครั้ง เมื่อหันไปเห็นแม่กุญแจที่แสงอาทิตย์ตกกระทบพอดี
ซึ่งมันกำลังล็อคประตูเหล็กสนิมเกาะกัง ข้างหลังไข่นี้อยู่
แต่แปลกแหะ แม่กุญแจก็ไม่ได้เงามาก แถมเป็นสนิมด้วยซ้ำ ทำไมมันสะท้อนแสงอาทิตย์เข้าตาฉันได้
“ตัว ข้างหลังมีกุญแจคล้อง มันน่าจะเปิดได้นะ เค้าเดา” ฉันบอกเขาขณะที่ตัวเองชะเง้อมองไปด้วย
แต่สุดแสนจะซวย เมื่อฉันเผลอไปจ๊ะ
