พันธนาการนายสายน้ำ

ไม่ต้องมายุ่ง

"นั้นไงตาน้ำมาพอดี"

สายตาอันแสนใจดีของศจีเหลือบไปเห็นลูกชายคนกลางเข้าพอดี

เลยจำต้องหยุดบทสนทนาการแนะนำตัวเอาไว้ก่อน

แล้วหันไปให้ความสนใจกับผู้มาใหม่เพราะเมื่อทั้งสองคนเห็นหน้าคาดตากันแล้วคงจะจำกันได้เอง

"คุณ"

ดวงตากลมสวยที่มีแผงขนตางอนยาวประดับอยู่ถึงกับเบิกโตด้วยความตกใจเมื่อหันไปมองตามที่อีกคนมอง

ไม่คาดคิดเลยว่าโลกใบนี้มันจะแคบจนทำให้เธอกลับมาเจอกับเขาอีกครั้ง

กำลังล้างอดีตในหัวให้ออกไปให้หมดอยู่แล้วเชียวเพื่อจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในรั้วมหาลัย

แล้วทีนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไป จะวิ่งหนีไปเลยดีไหม

"เงียบ"

ร่างหนาของมาเฟียหนุ่มในคราบนักธุรกิจใหญ่เดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างแม่เลี้ยงของเขา

มือหนากระชากไปที่แขนเล็กเต็มแรงเพื่อให้เธอนั้นปิดปากที่กำลังจะพูดลง

ด้วยความเจ็บและความกลัว อิงเดือนปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา

ทั้งที่ภายในมีเป็นร้อยเรื่องที่อยากจะพูดออกไป

และอยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนี้ด้วย เพราะไม่รู้จะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม

"ลูกจะพาน้องมาทานข้าวด้วยน่าจะบอกแม่ก่อนนะ แม่จะได้ให้ไปรอที่ร้านเลยไม่ต้องมารับแม่"

ศจีอดอมยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจไม่ได้ เมื่อเห็นว่าลูกชายของเธอดูสนิทสนมกับผู้หญิง

ถึงขั้นที่ว่ากระซิบกระซาบคุยกันกะหนุงกะหนิงเลยทีเดียว

คราวนี้เห็นที่ว่าเธอคงจะได้ขายลูกชายคนนี้ออกอีกสักคนแน่ๆ

ถึงแม้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะดูเด็กไปนิด แต่คนเป็นแม่อย่างเธอก็ไม่ติด ขอแค่เป็นคนที่ลูกของเธอรักก็พอ

"เชิญคุณแม่ไปขึ้นรถครับ"

ธาราเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงคนอื่น เขารีบเข้าไปประคองแม่เลี้ยงของเขาในทันที

เพื่อจะพาไปขึ้นรถแล้วจะได้พากันออกไปทานข้าวตามนัดหมายเดิม

"ให้แม่หนูนั่นมาช่วยประคองแม่สิ"

ศจีที่ต้องมีคนประคองเวลาเดินแทบจะตลอดเวลากลับไม่อยากไปกับลูกชายเสียแล้ว

ด้วยเธออยากทำความรู้จักกับเด็กสาวมากกว่า เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้เจอกันอีก

ลูกชายของเธอแต่ละคนลองชอบพอใครหรือว่ารัก แทบจะเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้แต่บ้านกันทุกคน

"ครับ"

มือหนาที่เพิ่งละออกจากแขนเล็กของหญิงสาวหันไปคว้าแขนเล็กนั้นอีกครั้ง

"ฉันไปไม่ได้ แม่ฉันอยู่"

อิงเดือนพยายามดึงแขนของเธอคืนมาจากมือของเขา

ดึงสู้กันต่อหน้าแม่ของเขาที่เธอเพิ่งจะรู้ว่าเป็นแม่ของเขาจากบทสนทนาของทั้งสองคนอย่างเอาเป็นเอาตาย

เพราะเธอไปไหนกับใครไม่ได้ทั้งนั้น ด้วยเธอต้องอยู่รอแม่ของเธอที่หมอกับรักตรวจรักษาอยู่

"เงียบ ถ้าไม่อยากตาย"

เขาออกแรงกระชากแขนของเธอเต็มแรงจนร่างบางของเธอเซเข้ามาหาเขา

ปากร้ายของเขาพ่นคำขู่ที่เขาจะทำจริงถ้าเธอขัดคำสั่งเขาใส่หูเธอ

แล้วเหวี่ยงร่างบางของเธอไปหาแม่ของเขาเพื่อทำตามที่ท่านต้องการ

อิงเดือนอยู่ในสถานการณ์ไร้หนทางให้เลือกเดินอีกครั้ง

เธอจำต้องทำตามที่เขาสั่ง ถ้าไม่ทำเขาเกิดควักปืนออกมายิงเธอจนตายจะทำอย่างไร

แม่กับน้องจะอยู่กันยังไงถ้าไม่มีเธอ และเขาอาจไปเอาเงินสิบล้านคืน

การต้องรักษาชีวิตให้อยู่รอดเข้าไว้เลยทำให้เธอต้องทำตามที่เขาสั่ง

"หนูชื่ออะไรล่ะ"

ศจีออกเดินต่อไปยังลานจอดรถโดยมีเด็กสาวที่เธอยังไม่รู้จักชื่อประคองมา

ระหว่างทางเธอก็สัมภาษณ์เด็กสาวไปด้วยเพื่อจะได้รู้จักกันเอาไว้

"อิงเดือนค่ะ เรียกเดือนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

อิงเดือนตอบตามความจริงเพราะในหัวของเธอคิดอะไรไม่ออก

เหตุการณ์มันบีบบังคับไปหมดจนหาทางจะโกหกอะไรไม่เจอเลย

เอาตามนี้ไปก่อนเพราะคงไม่มีครั้งหน้าที่จะมาเจอกันอีกแล้ว โลกมันคงไม่แคบซ้ำสองหรอกนะ

"เรียกแม่ว่าแม่แบบพี่น้ำเขานะ"

ศจีเอ็นดูในความใสซื่อของเด็กสาวจนอนุญาตให้เรียกแม่

เพราะเด็กคนนี้ก็เป็นน้องสาวของลูกชายที่อุปการะเอาไว้

ส่วนอนาคตจะพัฒนาเป็นอะไรก็ค่อยว่ากันอีกที

"คือ"

อิงเดือนกระดากปากที่จะพูด ด้วยเธอก็ไม่ต่างจะหญิงสาวขายบริการ

จะไปเรียกแม่ของแขกที่มาซื้อบริการว่าแม่มันก็กระไรอยู่

คงไม่มีใครบนโลกนี้เขาเคยทำกันแน่นอนเธอมั่นใจ

"ตอบ"

ใบหน้าหล่อคมแต่ไร้รอยยิ้มใดๆ โน้มลงหาใบหน้าหวานของเธอ

แล้วกระซิบกระซาบอย่างดุดันเย็นชาราวกับจะสาปให้เธอกลายเป็นน้ำแข็ง

"ค่ะแม่"

อิงเดือนรีบตอบออกไปอย่างไม่มีทางเลือกอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าทางเลือกในวันนี้ของเธอใครมันมาคว้าไปหมดจนทุกอย่างมันตันๆ ไปหมดแบบนี้

"แม่ชักชอบหนูเดือนแล้วสิ เพราะน้ำดูสนิทสนมด้วยดี แม่ไม่เคยเห็นน้ำสนิทกับใครแบบนี้เลยนะ"

ศจียังคงพูดไปเรื่อยตามนิสัยของเธอที่ชอบพูดคุยและก็เริ่มชอบเด็กสาวอย่างอิงเดือนจริงๆ ด้วยเลยลองสัมภาษณ์

เพราะในแววตาของเด็กสาวมันช่างดูใสซื่อ ไม่มีพิษภัยอะไร

ถ้าเกิดวันหนึ่งเปลี่ยนสถานะจากเด็กที่ลูกอุปการะไว้เป็นอย่างอื่น

เธอผู้เป็นแม่ถึงจะไม่ใช่แม่ทางสายเลือดจะได้รู้อะไรบ้าง

ไม่ใช่เซอร์ไพรส์แบบลูกคนอื่นๆ ที่มีลูกกันแล้วเธอถึงได้รู้

อิงเดือนหันไปมองหน้าเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไร

แต่เขากลับมองตรงไปข้างหน้าทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่แม่ของเขาพูด

หรือว่าเขามันหูหนวกก็ไม่รู้ แม่ของเขาพูดเสียมากมายขนาดนี้ยังทำเป็นไม่รับรู้อะไรได้อีก

น่าเสียดายความหล่อที่ต้องมาจบเห่เพราะหูไม่ดี

"แล้วน้ำไปเจอน้องได้ยังไงล่ะลูก"

ศจีหันไปถามลูกชายต่อเพราะยิ่งพูดคุยก็ยิ่งอยากรู้ความเป็นมาของทั้งสองคน

"หนู หนูไปขอทุนคุณเขานะคะ"

คนตัวโตนิ่งเงียบและเอาแต่มองไปข้างหน้าไม่สนใจคำถามของแม่ตัวเอง

อิงเดือนอดรนทนไม่ได้ที่เห็นคนเป็นแม่ต้องมารอให้ลูกตอบคำถาม

เธอก็เลยตอบออกไปแทนแบบตะกุกตะกักเพราะแทบจะคิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

มันน่าทุบหลังเขาสักที คนเป็นแม่พูดไปตั้งหลายคำแต่ไม่เคยตอบอะไรเลย

ศจีอมยิ้มอย่างสุขใจอีกครั้งที่มีคนมาตอบคำถามแทนลูกชายปากหนักของเธอที่มักจะเงียบแทนการตอบทุกอย่าง

"ปากดี"

ธาราพูดต่อว่าเธอไม่ดังให้ได้ยินกันแค่สองคน

เมื่อเธอทำตัวรู้มากไปตอบคำถามแทนเขาทั้งที่เขาไม่ได้อนุญาต

"ฉันช่วยคุณให้ดูดีในสายตาแม่ของคุณอยู่นะ"

อิงเดือนหันไปเถียงเขาเสียงดังอย่าลืมตัวไปเสียสนิท

ก็คนมันทนฟังคำร้ายจากปากเขาไม่ได้ ทั้งที่เธอนั้นอุตส่าห์ช่วยเหลือ

แทนที่จะขอบคุณกลับมาต่อว่าเธออย่างแรง แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน

ศจีถึงกับตกใจหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินกะทันหัน

หันไปมองหน้าลูกชายของตัวเองสลับกับเด็กสาวด้วยอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"ไม่ต้องยุ่ง"

มาเฟียหนุ่มที่ไม่เคยยอมใครมาก่อนเถียงกลับเสียงดัง

"งั้นก็บอกไหมว่าวันนั้นฉันไปทำอะไรที่นั่น"

หญิงสาวยกสองมือขึ้นเท้าไปที่เอวของตัวเอง

ตั้งท่าเถียงสู้เขาสุดเสียง เธอไม่มีวันยอมอีกต่อไปแล้ว

แค่ที่ผ่านมายอมเพราะความกลัวมันก็มากเพียงพอแล้ว

ทำดีก็ต้องได้คำขอบคุณกลับมาไม่ใช่การมาต่อว่ากลับแบบนี้

"ไอ้ลาซ ลากผู้หญิงคนนี้ออกไป"

เส้นความอดทนของเขาขาดผึงในทันทีด้วยไม่เคยมีใครมาเถียงเขากลับแบบนี้มาก่อน

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะแสดงความเป็นมาเฟียให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงได้เห็น

แต่ครั้งนี้เขาไม่อาจเก็บตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ได้เพราะเธอมายั่วโทสะของเขา

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

อิงเดือนขยับหนีชายร่างฝรั่งที่จะเข้ามาจับตัวเธอไปหลบอยู่ด้านหลังของแม่ของเขา

เธอไม่ได้กลัวใครอีกแล้ว แต่คงไม่มีกำลังไปสู้คนพวกนั้นได้

ก็เลยต้องหาที่กำบังภัยตั้งหลักเสียก่อนที่จะคิดทำอะไรต่อไป

"มันเกิดอะไรขึ้นตาน้ำ จะให้ลาซพาหนูเดือนไปไหน"

ศจีออกอาการงงจนคิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนเป็นปมใหญ่บนใบหน้า

นี่มันกำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆ ถึงต้องมีการจับตัวกัน