พันธนาการนายสายน้ำ

ปากดี

"ไม่มีอะไรครับ"

เขาตอบคำถามแม่ของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

แต่ลูกน้องของเขากำลังพยายามจะเข้าไปจับตัวหญิงสาวตัวปัญหาให้ได้

เพราะคนอย่างเขาสั่งแล้วคำไหนคำนั้น ต่อให้มีอุปสรรคขนาดไหนลูกน้องก็ต้องทำให้ได้

"ปล่อยนะ ปล่อย"

อิงเดือนหนีไม่พ้นถูกลูกน้องของเขาจับเข้าจนได้

เธอร้องหาคนช่วยพร้อมกับทำตาละห้อยคล้ายจะร้องไห้มองไปยังแม่ของเขาที่น่าจะมีความเมตตากับเธออยู่บ้าง

อย่างน้อยก็หวังให้ท่านช่วยพูดให้เขาปล่อยเธอไปตามเวรตามกรรมก็ยังดี

เพราะลำพังตัวเธอเองคงไม่มีทางหนีไปให้พ้นจากเขาแน่นอน

"น้ำหยุด"

ศจีรีบใช้เสียงเข้าช่วยเด็กสาวโดยที่ร่างกายของเธอนั้นยืนนิ่งอยู่กับที่ให้แม่บ้านคนสนิทเข้ามาประคองเอาไว้

"ไอ้ลาซพาคุณนายศจีกลับบ้าน"

มือหนาเข้าไปกระชากตัวเด็กสาวอย่างแรงด้วยความโกรธเตรียมจะลากเธอไปขึ้นรถ

แล้วสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปดูแลแม่ของเขาแทน

เขามีเรื่องต้องจัดการกับเด็กปากดีคนนี้ให้สาสม

คราวหน้าจะได้หลาบจำว่าอย่าริอาจมาปากดีกับเขาอีก

"พาหนูเดือนไปขึ้นรถแม่ แม่จะพาหนูคนนี้กลับบ้านไปกับแม่"

ศจีพาร่างกายที่อ่อนแรงเต็มทนเดินไปหาลูกชายตัวดีโดยมีแม่บ้านประคองไป

จับแขนของเด็กสาวที่นึกเอ็นดูอย่างอิงเดือนดึงมาหาตัวเอง

"ไม่ได้"

คนที่ยังโกรธจนลืมตัวดึงแขนเล็กของอิงเดือนกลับคืนมาจากแม่ของตัวเอง ยังไงเขาต้องได้จัดการกับเด็กคนนี้ให้ได้

"มันต้องได้"

ศจีผู้เป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวที่ออกคำสั่งผู้ชายทั้งบ้านได้

เธอใช้อำนาจที่ตัวเองมีบังคับเอาตัวเด็กสาวขึ้นรถไป

อิงเดือนแทบกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจที่เธอมีหนทางรอดไปได้

แต่เธอจำต้องเก็บอาการเงียบเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่ช่วยถ้าเผลอดีใจเกินเหตุ

วันนี้ถึงจะเจอแต่เรื่องร้ายๆ แต่ก็ยังมีเรื่องดีๆ ที่เงินยังอยู่กับเธอ

แม่และน้องยังคงได้อยู่อย่างสุขสบายต่อไป

"ตัวแสบ"

ธาราได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกรธที่มันเพิ่มมากขึ้นอีก

เธอจะต้องเจอกับสิ่งที่มันสาสม เพราะนอกจากเธอจะปากดีใส่เขาแล้ว

เธอนั้นยังกล้าใช้มารยาหลอกล่อให้แม่ของเขาเข้าช่วยเหลืออีก

"ขอบคุณนะคะ แต่หนูไปกับคุณไม่ได้ หนูต้องอยู่รอแม่นะคะ"

อิงเดือนได้นั่งรถของศจีแม่ของเขาออกมาจากตรงลานจอดรถที่เกิดเหตุนั้น

เธอก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณในทันทีอย่างคนมีมารยาท

และยิ้มเพียงเล็กน้อยพองามทั้งที่ภายในใจดีใจจนแทบกระโดด

ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่มีอิทธิพลมากกว่าพ่อค้ายาเสพติดอย่างเขาเข้ามาช่วยทำให้รอดตายมาได้

"ขับไปวนใกล้ๆ นี้ก่อนแล้วค่อยวนกลับมาส่งหนูเดือน"

ศจีเข้าใจเด็กสาวดีและพอจะเรียบเรียงเรื่องราวได้บ้างแล้ว

ว่าลูกชายของเธอกับเด็กสาวคนนี้คงมีความสัมพันธ์กันแบบอื่นที่เธอยังไม่รู้แอบซ่อนไว้

และที่เธอไปเห็นมันเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดเพื่อจะให้แม่อย่างเธอสบายใจ

เธอเลยช่วยเด็กสาวให้ถึงที่สุดแล้วรอดูว่าพ่อตัวแสบนั้นจะมีอาการอย่างไรบ้าง

จะยอมพูดความจริงกับแม่อย่างเธอหรือเปล่า หรือแค่ปล่อยทุกอย่างให้เงียบไป

"ครับคุณนาย"

สร้อยคนขับรถคนเก่าคนแก่ประจำบ้านของแม่เลี้ยงศจีรับคำหนักแน่น

แล้วก็ขับรถเลี้ยวลัดเลาะไปเรื่อยๆ ตามซอกซอยต่างๆ ตามความชำนาญ ทำตามคำสั่งของเจ้านายเป็นอย่างดี

"นี่นามบัตรฉัน ถ้าอยากเล่าอะไรก็โทรมานะ"

รถคันโตของศจีที่นั่งได้อย่างสะดวกสบายขับวนอยู่แถวๆ นั้นนานนับครึ่งชั่วโมง

ก็พาหญิงสาวในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดตัวโคร่งๆ มาส่งที่หน้าโรงพยาบาล

ก่อนที่จะจากกันกับหญิงสาวที่แสนถูกชะตาแต่คงอาจไม่ได้เจอกันอีกเธอก็ยื่นนามบัตรให้

เพราะลูกชายเธอคงไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวคนนี้กลับมาเข้าใกล้สร้างความรำคาญให้อีกแน่

และทางเดียวที่จะพอรับรู้เรื่องราวของเด็กคนนี้ก็คือการโทรหากัน

"ค่ะ"

อิงเดือนไหว้ของคุณศจีอีกครั้งจากหัวใจของเธอแล้วก้าวลงจากรถไป

พอรถของศจีเคลื่อนหายไปไกลสุดสายตา เธอก็ดีใจจนออกนอกหน้าหลังจากเก็บอาการให้น่าสงสารมาสักพัก

เธอรอดจากพ่อค้ายาเสพติดนั้นแล้ว และคงไม่เจอเหตุการณ์โลกมันแคบอีก

เพราะดูท่าพ่อค้ายาเสพติดนั้นจะโกรธเอามากๆ คงไม่กลับมาแล้ว

"ว้ายยย"

ความดีใจยังไม่ทันจางหายร่างบางก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด

แต่ยังไม่ทันที่เสียงจะออกจากลำคอปากบางก็ถูกมือหนาแสนทรงพลังเข้าประกบปิดสนิททันที

ร่างบางได้แต่ดิ้นไปมาหวังให้ใครสักคนที่กำลังยืนหันหลังให้เธออยู่หันกลับมามอง

เหตุการณ์ไร้ตัวช่วยและตัวเลือกเวียนกลับมาหาเธออีกครั้งหนึ่ง

โลกใบนี้มันบ้าหรือดีทำให้เธอดีใจแค่หนึ่งช่วงลมหายใจแค่นี้เองเหรอ

แล้วผู้คนพวกนั้นกำลังเล่นตลกกันอยู่เหรอ แค่นิดเดียวทำไมไม่หันมามองเธอบ้าง

"ปากดีอีกสิ ฉันจะได้ฆ่าเธอง่ายขึ้น"

ธารากระชากร่างบางที่ไร้คนสนใจขึ้นรถหรูของเขาที่เข้ามาจอดเทียบรอรับอยู่

และเพียงไม่กี่วินาทีรถคันหรูนั้นพร้อมด้วยคนขับฝีมือดีก็ขับออกไปจากโรงพยาบาล

"ปล่อยฉันไปนะ ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับคุณ"

มือบางรีบขยับไปด้านหลังของตัวเองเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง

หลังจากที่ตั้งสติได้ว่านั้นคือสิ่งเดียวต่อจากนี้ไปที่จะช่วยเธอไปให้พ้นจากพ่อค้ายาเสพติดรายนี้ได้

"มันไม่ง่ายนักหรอก"

เร็วเท่าความคิดของมาเฟียหนุ่มที่แสนหัวไวนั้น

มือหนาของเขาก็ปัดโทรศัพท์มือถือของเธอกระเด็นไปอยู่เบาะหน้าข้างๆ กับที่ลูกน้องอีกคนของเขานั่งอยู่

มาเฟียหนุ่มกระตุกรอยยิ้มแสนเยือกเย็นขึ้นที่มุมปาก

เธอไม่รอดแน่

"ฉันขอโทษนะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นอีก ฉันแค่สติไม่ค่อยดีนะ"

สองมือบางยกขึ้นพนมตรึงไว้ตรงอกพร้อมกับหน้าตาลนลานเพราะสมองกำลังคิดหาทางเอาตัวรอด

เธอแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ชุดใหญ่แบบไม่ต้องรอให้ไฟกะพริบ

ยังไงเธอก็ต้องเอาตัวรอดไปให้ได้จากตรงนี้ แม้หนทางมันจะริบหรี่ก็ตาม

แม้จะรู้ว่าอาจจะไม่รอดไปเพราะไปปากดีใส่เขาก่อนทั้งที่ควรจะเอ่ยขอโทษเขา