ฮูหยินในนาม

ตอนที่ 3 ช่วยชีวิต

หลี่ช่านเย่จุดตะเกียงเพื่อเพิ่มแสงสว่าง อย่างแรกคือต้องห้ามเลือดก่อน หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าสะอาดผืนหนึ่งในหีบมุมห้อง เดินกลับมาที่ร่างชายปริศนาผู้นั้นแล้วคุกเข่าลงข้างเขา

ร่างสูงยกมือกุมบาดแผลช่วงบริเวณท้องเยื้องขวา เลือดสีแดงสดไหลอาบมือคล้ายย้อมสีผ้า ชุดสีดำที่สวมชุ่มโชกไปด้วยเลือด รอบกายเขาคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวของโลหิต ลมหายใจหอบติดขัดอยู่ตลอดเวลา

“ขอข้าดูบาดแผลท่านหน่อย”

ชายปริศนาผู้นั้นเลื่อนมือออกอย่างช้าๆ หลี่ช่านเย่จึงค่อยๆ คลายสาบเสื้อจนท่อนบนเกือบเปลือยเปล่า พิจารณาดูแล้วคิดว่าแผลนี้น่าจะถูกของมีคมเฉือน คาดคะเนจากสายตาแผลน่าจะมีความยาวเกือบสิบชุ่นและไม่ลึกมาก แต่ที่เลือดไหลมากเช่นนี้คงเพราะเขาขยับตัวมากเกินไป ถ้าหากไม่ห้ามเลือดตอนนี้ก็อาจทำให้เสียชีวิตได้

“เปิดหน้าเถิด ท่านจะได้หายใจสะดวก” หญิงสาวบอกด้วยความปรารถนาดี ก่อนจะเอื้อมมือหมายจะช่วยถอดโม่งคลุมศีรษะออกให้ ทว่าเขาปัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี

หลี่ช่านเย่มิใส่ใจกับกิริยาหยาบคายของคนตรงหน้า บอกกล่าวเสียงนิ่ง “เช่นนั้นก็กดผ้านี้ห้ามเลือดไว้ก่อน ข้ามียาช่วยให้เลือดแข็งตัวเร็ว จะนำมาใส่ให้”

หญิงสาวสั่ง จากนั้นก็เดินกลับไปที่หีบใบเดิมและหยิบสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ออกมา นางเปิดฝาจุกขวดแก้วลายครามแล้วโรยผงยาสีขาวใส่แผลฉกรรจ์ ก่อนจะนำผ้าสะอาดผืนใหม่มาพันรอบเอวเพื่อห้ามเลือดอย่างทุลักทุเล เพราะต้องเดินทางไกลนางจึงพกหีบยาและสมุนไพรติดมาด้วย ถือว่าเป็นโชคดีของชายปริศนาหยาบคายผู้นี้ก็แล้วกัน

“อย่าพึ่งขยับตัวมากอย่างน้อยก็สักครึ่งชั่วยาม ท่านเสียเลือดมากร่างกายยังอ่อนแอ ชีพจรเต้นผิดจังหวะ ส่วนบาดแผลไม่ลึกแต่ก็อาจติดเชื้อ ข้าคงช่วยได้เท่านี้ ที่เหลือต้องไปโรงหมอแล้ว”

ชายผู้นั้นไม่กล่าวสิ่งใดนอกจากจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง นัยน์ตาลึกล้ำคู่นั้นยากจะคาดเดาสิ่งใดได้ แต่หลี่ช่านเย่ก็มิคาดหวังจะได้ยินคำพูดใดจากปากเขา เพราะแค่หายใจเขายังเหนื่อยลำบาก นางช่วยคนผู้นี้เท่าที่จะช่วยได้ก็เท่านั้น

หลี่ช่านเย่เช็ดมือเปื้อนเลือดของตัวเองและกำลังจะออกไปแจ้งเรื่องแก่พ่อบ้านจาง

ฟุบ! ทว่ายังมิทันได้ก้าวขาใดสักข้าง ร่างบางก็ร่วงหล่นพร้อมสติดับวูบ

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ!”

หลี่ช่านเย่ได้ยินเสียงแหลมสูงฟังแล้วระคายหูจึงต้องลืมตาขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย ภาพตรงหน้าช่างดูเลือนลางเหลือเกิน หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ อยู่หลายครั้งจนภาพนั้นชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้นมา พร้อมกับเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของซ่านซ่านลอยเหนือหน้าตัวเองอยู่ไม่ไกล

“คุณหนู! เกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ เหตุใดคุณหนูถึงมานอนอยู่ตรงนี้เล่า แล้วรอยเลือดพวกนี้...” ซ่านซ่านที่เข้ามาปลุกคุณหนูเพื่อให้เตรียมตัวไปทำพิธีเซ่นไหว้บรรพชนเช้านี้ถึงกับตกใจเมื่อเห็นสภาพของคนในห้อง พลันหัวใจแทบจะหยุดเต้นเสียเดี๋ยวนั้น ร่างคุณหนูของนางนอนแผ่หลาไร้สติอยู่กลางห้อง พื้นข้างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงฉาน ครั้งแรกซ่านซ่านคิดว่าคุณหนูสิ้นชีพไปแล้วเสียอีก หากเป็นเช่นนั้นนางคงไม่มีหน้าไปพบนายท่านหลี่ทั้งสองแน่

“ข้าไม่เป็นอะไร...เลือด..ไม่ใช่ของข้า”

หลี่ช่านเย่ค่อยๆ ยันกายขึ้นโดยมีซ่านซ่านช่วยพยุงตัว หญิงสาวยกมือลูบท้ายทอยเพราะรู้สึกปวดแปลบ มือคลำบริเวณที่ปวดก่อนจะสัมผัสโดนอะไรสักอย่างเข้าจนกายเจ็บจี๊ด จึงวานให้ซ่านซ่านช่วยตรวจดูให้

“เข็มเจ้าค่ะ” ซ่านซ่านช่วยดึงเข็มเงินเล่มหนึ่งที่ยังปักคาหลังคอออก

…ฝีมือชายงูเห่าผู้นั้นแน่... ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ

หญิงสาวเม้มริมฝีปากอย่างขุ่นเคือง กวาดสายตามองรอบห้องคราหนึ่ง ก่อนจะสะดุดเข้ากับรอยเลือดลากเป็นทางยาวไปทางหน้าต่างซึ่งตอนนี้ได้ถูกเปิดทิ้งเอาไว้

เขาหนีไปแล้ว

จากนั้นซ่านซ่านก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่ารับทราบ

“ตรวจสอบแล้วขอรับ เป็นเพียงเข็มเงินอาบยาสลบมิอันตรายต่อร่างกาย โชคดีที่ชายผู้นั้นมิได้ทำอะไรฮูหยินน้อย”

พ่อบ้านจางเข้ามารายงานในห้องโถงด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบ นายหญิงทั้งสามที่นั่งรอฟังข่าวด้วยความกังวลใจถึงกับถอนหายใจโล่งใจ สีหน้าผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ด้วยกลัวว่าเข็มนั้นอาจจะเป็นเข็มพิษร้ายแรงและกลัวหลี่ช่านเย่จะได้รับอันตราย

เช้านี้ที่เรือนจึงค่อนข้างวุ่นวาย บ่าวไพรวิ่งเต้นจนหัวหมุน ไหนจะต้องเตรียมของขึ้นเขาทำพิธีเซ่นไหว้บรรพชน ไหนจะต้องแบ่งคนออกตามจับชายปริศนาซึ่งคาดว่าน่าจะยังหลบหนีไปได้ไม่ไกลเพราะกำลังบาดเจ็บ ไหนจะต้องไปแจ้งทางการเพื่อขอกำลังออกตามหาตัว หากจับไม่ได้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่สบายใจ เพราะไม่รู้เจตนาของคนผู้นั้น จึงกลัวว่าอาจจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

กระทั่งตะวันลาลับขอบฟ้า วันแสนวุ่นวายสิ้นสุดไปแล้วอีกวัน ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีโดยมีพ่อบ้านจางคอยดูแลให้ความช่วยเหลือ

คืนนี้สตรีทั้งสามจึงนอนรวมตัวกันในห้องโถง พ่อบ้านจางจัดเวรยามเฝ้าอย่างแน่นหนา ท่ามกลางความมืดสลัว หลี่ช่านเย่ก็มิอาจข่มตาหลับได้ สำหรับความคิดนางแล้ว ชายผู้นั้นคงไม่ใช่คนธรรมดา นางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่างจากตัวเขา