วันต่อมา...
“คนอื่นหายไปไหนหมดคะ ทำไมหนูถึงได้ทำงานอยู่ในนี้คนเดียว” พะพายเอ่ยถามสาวใช้คนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อเอาถ้วยจานมาให้เธอล้างเพิ่ม หลายวันมานี้เธอถูกใช้งานอย่างหนัก แทบจะทำทำทุกอย่างภายในบ้านเพียงคนเดียว
“คนอื่นเขาก็มีการมีงานต้องทำทั้งนั่นแหละ”
สาวใช้ที่กำลังจะเดินออกไปหันมาตอบพลางแสยะยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด พะพายทำหน้าครุ่นคิด เธอไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปเพราะไม่อยากมีปัญหา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของเธอต่อเงียบๆ
กว่าจะจัดการทุกอย่างภายในห้องครัวเพียงคนเดียวเสร็จเรียบร้อยก็ใช้เวลานานจนเลยเวลารับประทานอาหารเช้า
เสียงท้องร้องบ่งบอกถึงอาการของคนหิวข้าว ต้องการอาหารอร่อยๆ ตกลงท้องเต็มทน
ปึง!
เสียงดังปึงปังซึ่งเกิดจากหัวหน้าแม่บ้านคู่กรณี โยนจานที่มีเศษอาหารลงมาตรงหน้าของพะพาย
“กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็อด” เด็กสาวเหลือบหางตามองเจ้าของการกระทําเพียงนิด ก่อนจะมองเศษอาหา
