“พี่ภูมิคะ หนูมีเรื่องจะคุยกับคุณปรินทร์ค่ะ หนูสามารถเข้าไปคุยกับคุณปรินทร์ได้ไหมคะ” พะพายตัดสินใจพูดออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ หลังจากที่นั่งคิดนอนคิดมาหลายคืน
“มีอะไรคุยกับฉัน” ภูมิภาคพูดด้วยความหวังดีพร้อมไล้สายตามองพะพายในชุดนอน “อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่านะพะพาย”
“...” เด็กสาวกอดสมุดคู่ใจไว้กับอกเล่มหนึ่งพลางแสดงสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะส่งสายตามองไปยังประตูห้องส่วนตัวของเจ้าของบ้าน “เรื่องนี้หนูอยากคุยกับคุณปรินทร์เองค่ะ”
“มีอะไร!..นั่นสมุดอะไร?” ปรินทร์ที่เพิ่งเดินผ่านมาจึงทันได้ยินที่เด็กสาวพูดถึงชื่อของเขา ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะกล้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาอีก เมื่อมองเห็นสมุดที่เด็กสาวกอดไว้กับอกปรินทร์จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย
“หนูมีเรื่องจะคุยกับคุณ..เรื่องนี้สำคัญมาก” พะพายพูดแล้วส่งสายตามองไปยังภาคภูมิเพื่อสื่อเป็นนัยๆ ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา “เพราะ
