แด๊ดดี้​จอมโหด

หลังจากจบการศึกษาและช่วงชีวิตของสมัยมัธยมปลายกลายเป็นเพียงความทรงจํา บ่งบอกว่าชีวิตกำลังก้าวเดินไปอีกขั้น ก้าวเดินออกจากชีวิตการเรียนภาคบังคับ ออกสู่โลกกว้างภายนอกที่มีอะไรให้ค้นหาอีกมากมาย เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ในรุ่นเดียวกันต่างก็ศึกษาต่อในรั้วมหาวิทยาลัย แต่ไม่ใช่กับ ‘พะพาย’ เพราะไม่มีต้นทุนในการศึกษาต่อ ทุนการศึกษาที่เธอควรจะได้รับก็ถูกเพื่อนคนอื่นแย่งตัดหน้าไป พ่อแม่ของเพื่อนคนนั้นมีฐานะและมีหน้ามีตาในสังคม ส่วนพ่อแม่ของพะพายแยกทางกันตั้งแต่เธออายุยังน้อย และต่างก็ไปมีครอบครัวใหม่ เธอจึงอยู่กับยายแค่สองคน ผู้เป็นตาได้เสียชีวิตไปตั้งแต่สองปีที่แล้วด้วยโรคชรา หลังจากเรียนจบพะพายจึงพายายไปฝากไว้ที่บ้านพักคนชรา ส่วนเธอตัดสินใจออกมาหางานทำ เพื่อเก็บเงินให้ได้สักก้อน แล้วค่อยกลับมาเรียนต่อ และกลับไปรับยายมาอยู่ด้วยกัน “เอกสารเรียบร้อยดีไหม” พราวเอ่ยถามพะพายและเด็กสาวคนอื่นๆ อีกสี่ห้าคนที่มาด้วยกัน “เรียบร้อยค่ะ” พะพายตอบ “พี่ขอเช็คเอกสารดูก่อน เพราะที่นั่นค่อนข้างเข้มงวดเรื่องนี้” ที่นั่นในที่นี้ก็คือประเทศเกาหลี เธอและเพื่อนบางส่วนได้งานทำเพราะมีเพื่อนที่โรงเรียนชักชวนมา โดยบอกว่ามีรุ่นพี่ทำงานอยู่ที่นั่น เป็นงานเกี่ยวกับพนักงานเสิร์ฟอาหารของร้านอาหารชื่อดัง ซึ่งมีหลายสาขาทั้งในประเทศและต่างประเทศ ถ้าหากไปทำอยู่ต่างประเทศจะได้เงินเดือนดีกว่า “พี่ขอบัตรประจำตัวประชาชนด้วย” หลังจากเช็กเอกสารส่วนตัวต่างๆ รวมทั้งพาสปอร์ตในการเดินทางเสร็จเรียบร้อย พราวจึงขอดูบัตรประจำตัวประชาชน ซึ่งพะพายเเละเพื่อนๆ ต่างก็หยิบบัตรประจำตัวประชาชนของตัวเองมายื่นให้รุ่นพี่อย่างว่าง่าย เพราะหลายสิ่งหลายอย่างพวกเธอก็ยังต้องมีคนมาคอยชี้แนะให้ “พี่ขอเก็บไว้ก่อนแล้วกัน” “คะ?” พะพายเอียงคอถามอย่างรู้สึกสงสัย เมื่อเห็นพราวรวบรวมบัตรประจำตัวประชาชนของเธอและเพื่อนๆ ไว้ในกระเป๋าส่วนตัว “เดี๋ยวถึงที่ทำงานแล้วพี่จะคืนให้” พะพายถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่เพื่อนคนอื่นต่างก็รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปทำงานต่างประเทศ “วันนี้พี่จะพาน้องๆ มาพบกับผู้จัดการร้านก่อน เพื่อจะได้ดูว่าใครมีคุณสมบัติที่จะได้ไปทำงานที่เกาหลี วางกระเป๋าสัมภาระไว้ข้างนอกเสร็จแล้วก็ตามพี่มาเด็กๆ” เด็กสาวทุกคนต่างก้มหน้ารับรู้ ก่อนจะวางสัมภาระส่วนตัวแล้วเดินตามพราวไปยังห้องๆ หนึ่งของร้านอาหาร ภายในนั้นมันมืดมากจนรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาดื้อๆ เด็กสาวทั้งหกคนยืนเรียงกันหน้ากระดาน ก่อนจะมีชายร่างใหญ่ปรากฏตัวออกมา พะพายเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลตรงหน้าก่อนจะหลบตาเมื่อรู้สึกหวาดกลัว “หึๆ” เสียงเค้นหัวเราะดังออกมาจากลำคอของคนร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสักลาย ทำให้ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดระแวง มันไม่มีอะไรหรอก! คิดมากหน่า พะพายหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามขจัดความกังวลออกไปจากจิตใจ เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปโปรยยิ้มอย่างเฉิดฉาย เพื่อปลุกความมั่นใจให้กับตัวเอง ยังไงเธอก็จะถูกเลือกให้ไปทำงานที่ต่างประเทศ “เด็กคนอื่นถือว่าใช้ได้ แต่ฉันว่าเด็กคนนี้น่าจะได้ราคาดี” คนร่างใหญ่พูดพร้อมส่งสายตามองพะพายเป็นคนสุดท้าย ทำเอาเธอถึงกับหน้าซีดกับประโยคพูดเมื่อครู่ มันหมายความว่ายังไง “คนนี้พราวขอเปอร์เซ็นต์เพิ่มนะคะ เพราะกว่าจะชวนให้มาทำงานด้วยได้ ยากอยู่เหมือนกัน” พะพายเริ่มส่ายหน้าน้อยๆ ไม่เข้าใจในบทสนทนาผู้ใหญ่ตรงหน้านัก “อ๊ะส์ ทะ..ทำอะไรคะ” พะพายส่งเสียงอุทานก่อนจะเริ่มโวยวายเมื่อมีใครบางคนมาจับแขนของเธอไพล่หลัง เพื่อนคนอื่นๆ ก็โดนเช่นเดียวกันกับเธอ “นี่มันเรื่องอะไรกันพี่พราว!” “ค่าตอบแทนสำหรับการจัดหาเด็กมาให้” เด็กสาวถึงกับชะงักเมื่อเห็นพราวรับเงินจำนวนหนึ่งมาจากชายร่างโต ซึ่งดูจากลักษณะของซองสีน้ำตาลมูลค่าของเงินในนั้นดูไม่ใช่น้อยๆ “ขอบคุณค่ะ นี่บัตรประชาชนและเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลส่วนตัวของเด็กๆ” แท้ที่จริงแล้ว พราวคือนายหน้าในการจัดหาเด็กสาวสวยๆ มาขายบริการ “พี่พราว!” พะพายตะโกนเรียกรุ่นพี่เสียงดัง เพราะกว่าจะรู้ตัว เธอก็อยู่ในพันธนาการของคนแปลกหน้าร่างกำยำเรียบร้อยแล้ว “โชคดีนะเด็กๆ” พราวพูดแล้วหันมาส่งยิ้มให้พวกเธอก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเงินก้อนโตในมือ “เอาตัวพวกมันไปเก็บไว้ที่คลังสินค้า” “ไม่ไป ปล่อยนะ ปล่อย!” “หุบปาก!” ชายร่างกำยำตะโกนใส่หน้าเด็กสาวในตอนที่เธอโวยวายเสียงดังลั่น “ไม่เอา ไม่ไป!” “ฮือๆ ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ” เด็กสาวต่างก็ส่งเสียงโวยวายดังลั่น บางคนก็ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของพวกเธอไม่สามารถดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการได้เลย