“อื้อ”
เสียงรบกวนเวลาพักผ่อนทำให้พะพายงัวเงียตื้นขึ้น เด็กสาวค่อยๆ โพล่ใบหน้าออกมาจากผ้าห่มผืนหนา หากว่านั่งร้องไห้ตรงมุมห้องจนหลับไปตั้งแต่เมื่อคืน
“ฉันเอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวมาให้” ภาคภูมิพูดพร้อมยื่นน้ำกับยามาให้เด็กสาว เมื่อเห็นแผงยาคุมกำเนิดยังอยู่บนลิ้นชักตรงหัวเตียงในสภาพที่ยังไม่มีใครใช้งาน “ยาที่เหลือวางอยู่ตรงหัวเตียง จัดการตัวเองด้วย”
พะพายรับน้ำกับยามากินอย่างไม่เรื่องมาก เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำตามคำสั่งของคนตรงหน้าอย่างว่าง่าย ภาคภูมิมองพะพายที่ยังอยู่ในชุดเชิ้ตตัวหนาตั้งแต่เมื่อคืน ร่างกายของเธอดูทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด
“หนูอยู่ที่นี่ หนูต้องทำอะไรบ้างคะ” พะพายพูดโดยพยายามประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือเป็นจังหวะเดียวกับที่ยื่นแก้วเปล่าให้กับภาคภูมิ ชายหนุ่มมองเธอนิ่งๆ อย่างไม่เข้าใจ เขาคาดเดาความคิดความรู้สึกของเธอไม่ออก
“เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของเธออยู่บนเตียง
