หลังจากที่พ่อบ้านไฉถูกบ่าวรับใช้พาตัวกลับไปพักเพราะอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม ในเวลาเดียวกันดอกไม้หลากสีก็ถูกบดละเอียดกลายเป็นสีน้ำพร้อมให้คุณชายน้อยได้ใช้งานพอดี
"เป็นยังไงบ้างลูก แม่มีของเล่นใหม่มาให้เจ้าด้วยนะหรงเออร์"
"นี่คือสิ่งใดหรือขอรับท่านแม่?"
เหรินเฟยหรงจ้องมองที่ถ้วยชาหลากสีที่มารดาถือมาด้วยความสงสัย
"นี่คือสีไงลูก ใช้พู่กันจุ่มสีพวกนี้ระบายแทนหมึกธรรมดาที่ลูกใช้อยู่ โอ้ แค่ 4 หนาวแต่ฝีมือการวาดภาพร้ายกาจไม่เบาเลยลูกแม่"
จุ๊บ จุ๊บ
"ฮะ ฮะ ท่านแม่แก้มข้าเลอะหมดแล้วขอรับ"
"เลอะนิดหน่อยจะเป็นไรไป ลูกชายของแม่เก่งขนาดนี้ต้องได้รางวัลเยอะ ๆ ดีหรือไม่"
จุ๊บ จุ๊บ
"ดีขอรับ ฮะ ฮะ ฮะ ดีที่สุด"
เป็นครั้งแรกตั้งแต่เหรินเฟยหรงเกิดมา ที่เหลียนฝางได้เห็นคุณชายน้อยหัวเราะร่าเริงเหมือนเด็กคนอื่น ๆ รอยยิ้มนั้นช่างน่าทะนุถนอมให้คงอยู่ไปให้นานที่สุด นายหญิงเล็กควรเป็นคนนี้ คนที่นำพารอยยิ
