ถูกหยาม 3
1618 คำ
ในวันต่อมา เป็นเวลาที่เด็กใหม่อย่างลูกตาล ต้องเตรียมตัวขึ้นไปหาทำความสะอาดห้องนอนของชาร์ล มันมีคำตอบอยู่ในตัวอยู่แล้ว ว่าเธอไม่ได้ทำความสะอาดแน่ๆ แต่ไปทำอย่างอื่น และแน่นอนต้องกลายเป็นเมียของชาร์ลอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งที่เธอเป็นเมียของพศินแล้ว
“ใกล้เวลาแล้วพี่ศิน หนูไม่อยากขึ้นไปเลย เราจะแก้ปัญหายังไงดีคะ” ลูกตาลถามเสียงสั่น ขณะที่อยู่ในห้องไม่กล้าออกไป ส่วนพศินก็แอบเข้าหาเหมือนเคย
“บอกความจริงกับคุณท่านเลยว่าเธอเป็นเมียพี่ พี่ไม่มีทางให้เธอเป็นเมียของใครอีก”
“หนูก็อยากจะบอกแต่หนูกลัว คุณท่านท่าทางดุมาก”
“เอาไงดี คิดไม่ตก ถ้าขืนอยู่แบบนี้มีหวังเราสองคนแย่แน่ แต่จะไปที่ไหนได้ทั่วทั้งชลบุรี พัทยาก็อยู่ใต้อิทธิพลของเขาเกือบทั้งนั้น ต้องตามหาตัวเจอแน่ๆ”
“หนูไม่อยากอยู่แล้วพี่ หนูได้ยินเมื่อวาน เขากับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกัน หนูไม่อยากเป็นของเขา”
“พี่ก็ไม่ยอม” ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปรึกษากันอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้ลูกตาลสะดุ้งรีบลุก แล้วเดินไปที่ประตูแง้มๆ ดู
“พี่สา” ลูกตาลเรียกผู้มาเยือนด้วยความตกใจ วิสาเหมือนจะมาตามเพราะใกล้จะถึงเวลา แต่เหลือบเห็นพศินเสียก่อน ทำให้เธอตัดสินใจที่จะคุยให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่เข้าไปได้ไหม เห็นแบบนี้แล้วอยากคุยด้วย”
“ค่ะ” ว่าแล้วลูกตาลจึงรีบเปิดทางพร้อมกับมองซ้ายขวา เมื่อปลอดคนก็ปิดประตูลงกลอนทันที
“พี่สา พี่สารู้ว่าเรา...” พศินถามเสียงสั่น
“ทำไมจะไม่รู้ มีแต่คุณท่านเท่านั้นแหละที่ยังถูกปิดหูปิดตา รู้ใช่ไหมว่านายเอาคนของคุณท่านมาทำเมีย ถ้ารู้เข้าจะเกิดเรื่อง”
“ผม ผมรู้ครับ แต่ผมรักตาล”
“พี่สา หนูไม่อยากขึ้นไป หนูนอนกับคนที่ไม่ได้รักไม่ได้ ช่วยเราได้ไหมคะ”
“คุณท่านจ่ายแพงมาก แลกกับให้เธอมารับใช้ คิดว่าท่านจะปล่อยไปได้ง่ายๆ หรือยังไง”
“เราก็คิดว่าคงหนีไม่พ้นหรอกครับ แต่เราก็กลัวนะครับ จะไปทางไหนถึงจะรอด แต่ถ้าอยู่ก็... พี่สาก็รู้จุดจบของเรา”
“พี่สาช่วยเราได้ไหมคะ ขอร้อง ชี้ทางให้เราก็ได้”
“ช่วยให้เธอสองคนหนีน่ะเหรอ แล้วพี่ก็มีความผิด อีกอย่างเธอสองคนมีความผิดอยู่แล้ว”
“เรารู้ว่าผิด แต่เรารักกัน ผมไม่อยากให้ตาลไปเป็นของคุณท่านเหมือนคนอื่นที่ผ่านมา พี่สาพอมีทางไหนที่จะบอกเราได้ไหมว่า ไปที่ไหนถึงจะพ้นเขตอิทธิพลของคุณท่าน” เมื่อขอร้องกันแบบนี้วิสาก็นึกสงสาร แม้จะไม่ได้เห็นดีด้วยตั้งแต่แรกที่ทั้งคู่ลักลอบได้เสียกัน แต่มันเกิดขึ้นแล้ว และคงทนเห็นความเจ็บปวดเกิดขึ้นไม่ได้ และพูดถึงความปลอดภัย ที่ไหนจะปลอดภัยเล่า ชาร์ลกว้างขวางเหลือเกิน ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหนเขาสั่งคนตามได้สบาย วิสาครุ่นคิดหาทางช่วย กระทั่งนึกขึ้นได้
“พี่จะบอกแค่จุดหมายปลายทางเท่านั้น จะไม่หาโอกาสให้เป็นอันขาด พี่ไม่อยากเดือดร้อนด้วย”
“ที่ไหนครับ” พศินถามอย่างมีหวัง
“รู้จักไหม พัทยากลาง มีเจ้าของร้านอาหารและรีสอร์ตดูแลที่นั่นสามารถช่วยพวกเธอได้ แค่บอกที่มาที่ไป บ้านของเธอหลังใหญ่สีขาว มีหอชมวิวอยู่ติดกัน บ้านหลังนั้นแหละ”
“บอกชื่อพวกเรามาเลยครับ”
“คุณแพท บอกว่าขอพบเธอ และบอกว่าเราสองคนมาจากที่ไหน ฉันเชื่อว่าความมีน้ำใจของเธอ จะยังคงมีหลงเหลือบอกได้เท่านี้ เอาล่ะ ตอนนี้คุณท่านพักผ่อนอยู่ในห้องหนังสือ” วิสาบอกอีกครั้งก่อนจะลุกแล้วเปิดปะตูออกไปจากห้องเพื่อเปิดทาง นอกนั้นก็หาทางออกไปจากบ้านเองก็แล้วกัน
และเมื่อวิสาจากไป ทั้งคู่ก็รีบเก็บข้าวของ ลูกตาลแค่เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้เล็กน้อย พศินเองก็เช่นกัน จากนั้นเขาก็มองซ้ายขวาปลอดภัยก็วิ่งไปที่โรงจอดรถของคนงาน เอารถมอร์เตอร์ไซค์ของตัวเองออกมา และค่อยๆ เข็ญไปทางข้างบ้าน ซึ่งมีป่ารกเล็กน้อย อีกทั้งอยู่นอกรัศมีของตัวบ้านหลังใหญ่ มองไม่เห็นแน่นอน เมื่อพ้นเขตบ้าน พศินก็สตาร์ทรถพาลูกตาลขี่ออกมาจากอาณาจักรของชาร์ลทันที เขาบิดคันเร่งสุดชีวิตทว่าเสียงรถไม่ได้เบาเลย ได้ยินไปทั่วเหมือนเด็กแว่นกำลังโชว์กร่าง
“ให้ตาย ใครมาแว่นแถวหน้าบ้าน” ชาร์ลออกปากบ่นขณะที่อ่านหนังสือ แต่อยู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าถนนหน้าบ้าน เป็นถนนส่วนตัวใครจะมาแว้นได้ถ้าไม่ใช่คนงาน แล้วทำไมต้องบิดคันเร่งขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไร พร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาแล้วจึงออกจากห้อง ลงมาที่หน้าบ้านเพื่อสูดอากาศ ก่อนที่จะขึ้นไปรอเด็กสาวอีกครั้ง ทว่าคนงานคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาหาพอดี
“คุณท่าน! คุณท่านครับ!”
“มีอะไร หน้าตาตื่น”
“เอ่อ ผมเห็นไอ้ศินมันพาหนูตาลขี่มอร์เตอร์ไซค์ออกไป”
“อะไรนะ! เสียงรถเมื่อกี้นี้เหรอ”
“ครับ ดูท่าทางรีบร้อน เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง หรือว่า... มันไม่รู้เหรอว่าหนูตาลเป็นของคุณท่าน”
“ไอ้ศิน ไอ้เด็กนั่นอ่ะนะ อุตส่าห์เก็บไว้ก่อนแล้วค่อยมาจัดการ ที่ไหนได้หมามันมาคาบไปกิน” ชาร์ลโมโหเพราะถูกหยามหมิ่น ทั้งคู่เป็นคนของเขาโดยเฉพาะลูกตาล เป็นเด็กที่เขารับมาแล้วจ่ายหนักเพื่อแลกให้มาเป็นอีหนู แต่ดูสิ่งที่ทำเถอะ เลี้ยงเสียข้าวสุกสิ้นดี
“ผมยังไม่ฟันธงครับ แค่เดา”
“ฉันจะฟันธงเอง ป้าแข! ป้าแข! มานี่เดี๋ยวนี้” ชาร์ลเรียกลั่นบ้าน ป้าแขได้ยินหรือเปล่าไม่รู้ แต่ออกคำสั่งให้มาแล้ว ไม่ถึงหนึ่งนาทีป้าแขก็วิ่งมา
“ค่ะคุณท่าน” ป้าแขขานรับ แต่เขากลับหันไปมองตาขวางพลางขบฟันแน่น
“พูดความจริงเรื่องไอ้ศินกับเด็กของฉัน มันได้เสียกันแล้วใช่ไหม” ชาร์ลถามเสียงดุเข้ม เดือดดาล
“เอ่อ เอ่อ ทำไมคุณท่าน...” ป้าแขเอ่ยเสียงอึกอัก
“ฉันให้ตอบ ไม่ได้ให้ถาม” ชาร์ลยังคงตวาดใส่ป้าแขอยู่
“ค่ะ มันแอบลักลอบได้เสียกันนานแล้ว ป้าไม่กล้าบอกคุณท่าน”
“มันหยามหน้าฉัน หยามมาก ทั้งที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร และทุกคนก็รู้เห็นกันหมด ทำไมทำแบบนี้”
“ป้าขอโทษค่ะ เด็กมันผิดไปแล้ว”
“ฉันจะจัดการกับทุกคน แต่จะไปเอาเลือดหัวของหลานป้าออกก่อน”
“คุณท่านคะ”
“อ่อ จะบอกให้ ลูกตาลน่ะฉันจ่ายไปหนึ่งแสนให้พ่อแม่ ไอ้เด็กนั่นต้องรับผิดชอบ”
“สงสารเด็กมันเถอะนะคะ คนเราเมื่อเจอคนที่ใช่ ต่อให้มีป้ายแขวนไว้ว่ามีเจ้าของ มันก็ต้องดันทุรังอยู่ดี ความรักมันก็เกิดได้กับทุกคน เรื่องมันเกิดไปแล้วเราเอาคืนไม่ได้”
“ฉันเอาคืนได้” ชาร์ลตอบอย่างหนักแน่น แต่สีหน้าน่ากลัวเหลือเกิน
“คุณท่านก็เคยมีความรัก และยังคงมี” ป้าแขสวนกลับทันที
“อย่า! อย่าพูดแบบนี้ให้ได้ยินอีก” ชาร์ลกัดฟันแน่นพลางชี้หน้าป้าแข ก่อนจะกลับขึ้นห้องเพื่อแต่งตัวเสียใหม่ ใส่หมวก แว่นตา เหมือนจะออกจากบ้าน
“คุณท่านจะไปไหนคะ”
“ปกติฉันไม่ตามเอง แต่ครั้งนี้มันหยามกันเกินไป ไม่เคยมีใครพาเด็กของฉันหนี ฉันจะเอาเลือดหัวของมันออก” พูดจบเขาก็เดินดุ่มๆ ไปที่โรงจอดรถทันที แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“คุณท่าน ตายแน่ๆ ไอ้ศินเอ๊ย ทำอะไรลงไปเนี่ย จะยอมให้คุณท่านง่ายๆ ซะก็สิ้นเรื่อง” ป้าแขได้แต่บ่นไล่หลังด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมองรถหรูแล่นออกไปจากโรงจอดแบบพุ่งชิว
ชาร์ลไม่ได้รีบเร่งในการขับอย่างที่คิด แม้ช่วงเวลาจะห่างน่าจะเกือบยี่สิบนาที ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจุดหมายของทั้งสองนั้นจะไปที่ใด อาจจะมีที่เดียวที่จะไปในเวลานี้คือไปหาพ่อแม่กระมัง เขาคิดและขับรถตรงดิ่งไปทางพัทยาทันที ด้วยระดับซุเปอร์คาร์ ขับไม่นานก็ตามมอร์เตอร์ไซค์คันใหญ่ทัน
ชาร์ลเห็นพศินเป็นคนขับลูกตาลซ้อนท้ายใช้ความเร็วค่อนข้างสูง เห็นดังนั้นเขาจึงขับช้าๆ ตามอยู่ห่างๆ ไม่ให้สองคนนั้นรู้ตัว มีจอดรถบ้างเป็นระยะเพราะไม่อย่างนั้นเป็นได้ตามจี้เกินไป จวบจนกระทั่งถึงพัทยากลาง เห็นทั้งสองกำลังเลี้ยวลัดเลาะไปตามถนนริมหาด ใจของเขาก็ดันเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่นเสียอย่างนั้น แต่ไม่หรอก มันคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิด
- ผู้เขียน
