หวนรักจองจำใจ

คฤหาสน์ทรงสไตล์โมเดิร์น บนพื้นที่กว่า 200 ไร่ มีเส้นทางเข้าออกส่วนตัว สองข้างทางขนาบด้วยสนามหญ้า โล่งๆ คล้ายกับสนามกอล์ฟ คฤหาสน์หลังนี้อยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นๆ พอสมควร แต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน คนรับใช้กว่ายี่สิบคน ดูแลแต่ละสัดส่วนของบ้าน มีหัวหน้าคนงานและหัวหน้าแม่บ้านคอยดูแลเด็กๆ อีกต่อหนึ่ง บ้านหลังนี้เป็นสไตล์โมเดิร์นสมัยใหม่ ด้วยบุคลิกลักษณะเจ้าของบ้านไม่ใช่ไทยแท้ ไม่ชอบเป็นทางการ อยากให้รู้สึกเข้าถึงง่ายและอบอุ่นไปในตัว ทว่าทั้งบ้านมีเพียงคนรับใช้เท่านั้น เจ้าของบ้านนานๆ ทีจึงจะกลับมาพักผ่อน เพราะมีธุรกิจต้องดูแลมากมายหลากหลาย และด้วยความที่บ้านหลังใหญ่มาก เนื้อที่กว้าง แม้จะมีคนรับใช้เยอะแค่ไหน ก็มีหมุนเวียนกันลาออก ประหนึ่งว่าที่นี่เป็นทางผ่าน เรียกได้ว่ามาเป็นคนรับใช้ไปพลางๆ มีเงินสักหน่อยก็ไปหางานอื่นที่มั่นคงทำ ใครทนได้ก็อยู่ต่อ ใครทนไม่ได้ ก็หนีไปไม่บอกกล่าว โดยเฉพาะเด็กรับใช้ผู้หญิงซึ่งมีอะไรมากกว่านั้นเยอะ “ป้าแขคะ มีคนมาขอพบคุณท่าน” สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้นระหว่างที่ป้าแข หัวหน้าแม่บ้าน กำลังยืนดูคนรับใช้ทำความสะอาดสระว่ายน้ำ “ใคร? แขกเหรอ” ป้าแข แม่บ้านวัยล่วงเกือบหกสิบ ถามกลับพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “เห็นว่าจะมาสมัครงาน มีคนแนะนำมาค่ะ อยากให้ป้าแขไปคุย” “ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ” ป้าแขถามเสียงเรียบแต่อ่อนโยน “อยู่ที่โซฟารับแขกหน้าบ้านค่ะ” “อืม” ป้าแขรับคำในลำคอและพยักหน้าเล็กน้อย “รีบทำให้เสร็จก่อนช่วงเย็นนะ เผื่อคุณท่านอาจจะกลับมา” ป้าแขหันมาสั่งงานคนทำความสะอาดสระว่ายน้ำอีกครั้ง “ครับป้าแข” คนรับใช้ชายรับคำและก้มตักใบไม้ในสระต่อ จากนั้นป้าแขจึงได้เดินตรงไปยังหน้าบ้าน โดยมีเด็กรับใช้คนเดิมเดินตามไปด้วย ในส่วนของหน้าบ้านนั้น มีลักษณะคล้ายชานหน้าบ้าน ยกพื้นสูง มีบันไดประมาณเก้าขั้น ชานกว้างแบบเอ้าท์ดอร์มีโซฟารับแขกสี่มุม มีร่มสีขาวกางเอาไว้เป็นอย่างดี จัดเอาไว้สำหรับรับรองบุคคลทั่วไป ทั้งแขกไม่สนิท และคนที่มาสมัครงาน ป้าแขเดินเลียบๆ จากข้างบ้านมาที่ด้านหน้า เดินขึ้นบันไดมาก็เห็นว่ามีคนรออยู่ถึงสามคน ดูทุกคนจะตื่นเต้นกับบรรยากาศรอบๆ มาก “ทุกคนคะนี่ป้าแขเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่” สาวใช้คนเดิม เดินมาแนะนำ ทั้งสามคนที่รออยู่จึงรีบลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ป้าแขทันที “สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”  “สวัสดีจ้ะ นั่งตามสบายนะ” ป้าแขรับไหว้อย่างสุภาพ ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามกับทั้งสาม “ไปเอาน้ำมาให้หน่อยนะ” ป้าแขหันมาสั่งสาวใช้อีกครั้ง “ค่ะ” เมื่อสาวใช้รับคำเสร็จก็รีบจากไปทันที “มาจากไหนกัน แล้วนี่เป็นพ่อแม่ลูกกันเหรอจ้ะ” ป้าแขถามเสียงนุ่ม “ค่ะ ฉันชื่อศร นี่สามีฉันชื่อเดช ส่วนลูกสาวชื่อลูกตาลจ้ะ เพิ่งจบ   ม.6 มาจากต่างจังหวัด กะมาช่วยพ่อกับแม่ขายส้มตำที่พัทยาจ้ะ แต่... แต่เอ่อ เราอยากให้มีรายได้มากกว่านี้ มีคนแนะนำให้มาสมัครงานเป็นเด็กรับใช้ที่นี่” “มาจากพัทยาเชียว ทำไมมาไกล แถวนั้นไม่มีอะไรเหมาะให้ทำเหรอ” “ก็พอมีค่ะ แต่ส่วนใหญ่ป้าแขก็น่าจะทราบว่าเป็นงานแนวไหน พอจะเป็นแม่บ้านโรงแรมก็ไม่เก่งภาษา” “รู้จักที่นี่ได้ยังไง” ป้าแขถามด้วยความสงสัย “รู้จักคนใกล้ชิดคุณท่านค่ะ เขาเรียกคุณท่าน บอกว่าที่นี่ไกลหน่อยแต่รับแน่นอน ให้เงินเดือนดี แม่บ้านก็ใจดี” “เข้าใจพูด ลูกสาวหน้าตาน่ารักดี แล้วได้เห็นหน้าคุณท่านหรือยัง” “ยังค่ะ แค่คุยผ่านตัวแทน ชื่ออะไรจำไม่ได้” “คุณรักษ์หรือเปล่า คนนี้คนสนิท ดูแลงานอยู่ทางโน้นด้วย” “ค่ะๆ คุณรักษ์” “ที่นี่ก็ มีเด็กๆ หมุนเวียนเข้าออกประจำแหละ ทำให้เปิดรับตลอด งานจะหนักหน่อยนะเพราะบ้านกว้าง ต้องดูแลช่วยกัน ส่วนคุณท่านจะนานๆ กลับบ้านที ประมาณอาทิตย์ละครั้ง เพื่อมาดูความเรียบร้อยเท่านั้น เด็กๆ ก็อยู่กันอย่างอิสระนอกจากท่านกลับมา” “เอ่อ ท่านมีอายุหรือยังครับ” เดชผู้เป็นสามีของศรเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ก็อยู่ในวัยกลางคน ทำงานหลายอย่างเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านน่ะ” “ไม่ได้แก่ใช่ไหมคะ” ศรแทรกถามขึ้น “หึๆ แล้วแต่คนจะมอง สำหรับเด็กวัย 17-18 อาจจะมองคนแบบคุณท่านว่าแก่ แต่สำหรับผู้ใหญ่มอง คุณท่านก็ยังคงเป็นหนุ่มอยู่” ป้าแขพูดเป็นนัยๆ พลางมองหน้าลูกตาล “ท่านมีครอบครัวหรือเปล่าคะ” ศรถามอีก “ครอบครัว หมายถึงพ่อแม่น่ะ เสียไปนานแล้ว แต่ถ้าหมายถึงชีวิตรัก ท่านโสดอยู่ ทำแต่งานจะมีเวลาหาใครมาแต่งงานด้วยล่ะ จริงไหม” “จริงค่ะ” ระหว่างที่คุยกันอยู่ สาวใช้คนเดิมก็เอาน้ำดื่มออกมาเสิร์ฟให้ทั้งสามคนพอดี และในจังหวะเดียวกันนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของป้าแขก็ดังขึ้น