รักมัดใจนายวายร้าย

รับคำท้า

"ปราย...ตื่นเร็ว...ฉันสายแล้วเนี่ย!!"ร่างบางสะกิดเรียกเพื่อนที่หลับไหลอยู่บนเตียงกว้างด้วยความขี้เซา และท่าทีเหมือนจะตื่นยากเอาเสียด้วยสิ

"แล้วก็บอกจะไปส่งฉัน...ขี้เซาจริงๆเลยเพื่อนคนนี้เนี้ย"เมื่อเห็นว่ามันสายมากแล้วจึงรีบหยิบกระเป๋าผ้าแล้วเตรียมเดินออกจากห้องไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

แต่ระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังก้มใส่รองเท้าผ้าใบอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอจึงลุกและเปิดประตูให้คนข้างนอก

แอ๊ดดดด!!

"พะ...พี่ปราณ!!...มาได้ไงคะ?"ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย ว่าเขามาทำไมกัน ก่อนที่จะก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าต่อ

"มาพี่ผูกให้..."การกระทำของปราณทำเอาร่างเล็กตาโต

หมับ!

ร่างสูงย่อตัวนั่งลงบนส้นเท้าของตัวเอง ส่วนขาอีกข้างชันเข่าขึ้น มือหนาเอื้อมไปผูกรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาให้คนตัวเล็กที่กำลังตกใจอยู่กับการกระทำของร่างสูงตรงหน้า

"เสร็จแล้ว..."ปราณค่อยๆยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นไปให้คนตัวเล็กที่ลุกขึ้นยืนขึ้นเช่นกัน

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ...แล้วพี่ปราณมาทำไมคะ?"

"ปรายไม่ตื่น?..."ร่างสูงเอียงหน้ามองเข้าไปด้านใน

"ค่ะ"

"คิดไว้แล้วว่าปรายต้องไม่ตื่น...พี่เลยแวะมารับ"

"ใช้คำว่าแวะมารับ...ทั้งๆที่ตั้งใจมารับใช่ไหมคะ...หนูรู้นะคะ...บ้านพี่กับคอนโดคนละทางกันเลย"

"อุ๊บส์...ถูกจับได้ซะและ..."ปราณทำหน้าทะเล้น พร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้

"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยค่ะ...เมื่อไหร่พี่จะเลิกวุ่นวายกับหนูสักทีคะ...พี่ต้องการเรื่องอย่างว่าหรอ?"เพียงฝันเอ่ยถามไปตรงๆ

"เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้น...ไหนๆพี่ก็มาแล้ว...แล้วตอนนี้ก็สายแล้วด้วย...ไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง"จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือเล็กให้เดินตามเขาออกไป

"ไม่ต้องจับมือหนูก็ได้ค่ะ...หนูไม่ได้ตาบอด...หนูเดินเองได้"ร่างบางชักมือออก

"เพียงฝัน!! ทำไมเธอถึงได้ตั้งแง่รังเกียจพี่นักห๊ะ!!"ปราณเอ่ยถามเสียงเข้ม ไม่เข้าใจเธอเลยทำไมต้องอยากอยู่ห่างเขาขนาดนั้น

"พี่ปราณลองคิดดูสิคะ...ว่าพี่เข้าหาหนูเพราะอะไร...พี่รู้ตัวดีค่ะ...หนูก็แค่กำลังปกป้องตัวเอง...แล้วก็เลิกพยายามเถอะนะคะ...หนูไม่มีวันชอบพี่แน่ๆ"

"มั่นใจขนาดนั้นเลย?"ปราณเลิกคิ้วถาม

"ค่ะ...มั่นใจ...ไม่มีทางชอบ!!"เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"งั้นเรามาพนันกันไหมล่ะ"

"ไม่ค่ะ!!"เธอตอบหน้านิ่ง ไม่สนใจข้อเสนอของเขาแม้แต่น้อย ไม่ใช่เพราะหวั่นใจกลัวไปชอบคนอย่างเขา แต่เพราะเธอไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนแบบเขาต่างหาก

"ปฏิเสธแบบนี้...แปลว่ากลัวใจตัวเอง?"

"หนูไม่ได้กลัว...แต่หนูไม่อยากเอาตัวเองไปเกี่ยวข้องกับคนแบบพี่"พูดจบเพียงฝันก็เดินออกจากห้องไปเข้าลิฟต์และมีปราณเดินตามเข้ามาติดๆ

"เพราะว่าเธอกลัวหวั่นไหวให้พี่มากกว่าล่ะมั้ง...เลยไม่กล้ารับคำท้า"ปราณเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยุร่างเล็กที่กอดอกพิงผนังลิฟต์อย่างไม่ใส่ใจ

"หนูบอกแล้วไงว่าไม่ได้กลัว!!"ใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มเชิดขึ้นมองร่างสูงอย่างท้าทาย

"งั้นก็รับคำท้าพี่สิ"ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับก้มลงจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น ก่อนจะยกยิ้มร้ายอย่างท้าทาย

"ทำไมหนูต้องเอาตัวเองไปพนันอะไรแบบนั้นด้วย!!"

"เพราะพี่ก็อยากรู้เหมือนกัน...ว่าคนแบบพี่ที่เธอตั้งแง่นักหนา...จะทำให้เธอตกหลุมรักได้ไหม?"

"แค่นั้น?..."

"ถ้ามั่นใจว่าจะไม่หวั่นไหวให้พี่...ก็รับคำท้าสิ...พี่ก็อยากจะรู้ว่าเธอจะชอบพี่หรือเปล่า"

"ได้ค่ะ...แต่ถ้าหนูไม่ชอบพี่...พี่ต้องออกไปจากชีวิตหนูโอเคไหมคะ?"

"งั้นจำเอาไว้ซะสาวน้อย...ว่ามันจะไม่มีวันที่พี่จะได้ออกไปจากชีวิตเธอ...เพราะพี่เนี้ยแหละจะทำให้เธอหลงรักพี่จนหัวปรักหัวปรำเลย"ปราณยกยิ้มอย่างพออกพอใจพร้อมกับเอานิ้วไปจิ้มจมูกของเธอเบาๆอย่างหมั้นเขี้ยว

พรึ่บ!!

"นึกภาพนั้นไม่ออกเลยนะคะ...อย่างหนูหรอจะหลงรักพี่...อยากหลงรักจนหัวปรักหัวปรำแล้วล่ะค่ะ"ร่างเล็กเองก็ไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ แถมยังปัดนิ้วของปราณออกอีก

"งั้นเรามาดูกัน!!"

"1เดือน...หนูให้เวลาพี่ทำเรื่องไร้สาระ1เดือนเท่านั้น...หลังจากนั้น...ก็ออกไปจากชีวิตหนูได้เลย"

"อะไร?...แค่เดือนเดียวเองหรอ?"ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นกับระยะเวลาที่เธอกำหนดมา

"เยอะไปหรอคะ...งั้นเหลือครึ่งเดือน"

"เยอะบ้าอะไรล่ะ...น้อยไป!!"

"ก็ถ้ามั่นใจขนาดนั้น...1เดือนก็ไม่เกินความสามารถของพี่หรอกค่ะ...สู้ๆนะคะ...หนูจะรอหลงรักพี่จนหัวปรักหัวปรำนะ"ร่างบางระบายยิ้มหวานออกมา อย่างผู้ชนะ แต่รอยยิ้มนั่นกลับทำให้เขานั่นแหละที่กำลังหลงเธอหัวปรักหัวปรำซะเอง

ติ้ง!!

เสียงลิฟต์เปิดออก พร้อมกับร่างทั้งสองที่เดินออกมาจากลิฟต์

พลั่ก!!

"ว๊าย!!"

หมับ!!

อยู่ๆเพียงฝันก็สะดุดเชือกรองเท้าของตัวเอง แต่ด้วยความไวของร่างสูง จึงถูกเขาคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะุถลาล้มลงไปกองกับพื้นซะก่อน

สองสายตาสบสานจ้องมองกันเนิ่นนานราวกับต้องมนต์สะกดเมื่อร่างเล็กอยู่ในอ้อมกอดของเขา ร่างสูงมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเพียงฝันนิ่ง ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตเป็นประกาย ขนตางอนแพรเป็นธรรมชาติ จมูกโด่งรั้น ปากบางสีแดงระเรื่อ ทุกสัดส่วนบนใบหน้ามันไร้ที่ติเอามากๆ ราวกับว่าเธอคือลูกรักของพระเจ้า กลิ่นกายสาวหอมหวานละมุน ชวนให้หลงไหลนั่นอีก แค่คิดก็อยากจะเอาหน้าไปซุกไซร้ซะแล้ว

พรึ่บ!!

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ"เมื่อตั้งสติได้ ก็รีบผลักร่างสูงที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มเคลื่อนลงมาใกล้ใบหน้าของเธอจนจมูกเกือบจะแตะกัน ขืนใกล้อีกนิด เธอกับเขาจ้องได้จูบกันแน่ๆ และจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!!