รักมัดใจนายวายร้าย

เกริ่น! "พี่เทม...ฝันรออยู่นะ..." [ฝัน...พี่ไม่รับไม่ได้แล้ว...ฝันโบกรถกลับเองนะ] "พี่เทม...แต่นี่มันดึกแล้วนะ...แล้วมันไม่มีรถแล้ว..." [อ๊าส์...แค่นี้นะ...พี่ไม่ว่าง]เสียงกระเส่าของเทมหรือแฟนของเพียงฝันเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบตัดสายไป "อีกแล้ว...ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว...นี่ฉันยังเป็นแฟนเขาจริงๆใช่ไหม?"ร่างบางใบหน้าอ่อนหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองท่ามกลางความมืดของท้องฟ้า ร่างเล็กแสนอรชรหย่อนก้นลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถวิ่งผ่านไปมาเลย "ปราย...แกว่างไหม...มารับฉันหน่อยได้ไหม...พี่เทม..." [อีกแล้วหรอฝัน...มันผิดนัดอีกแล้วหรอ...เลิกกับมันเถอะผู้ชายแบบนี้น่ะ...แล้วนี่แกอยู่ไหน?]เสียงเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "ป้ายรถเมล์...แถวๆร้านกาแฟที่ฉันทำงาน" [อ้อ...แปบนะแก...เดี๋ยวขอโทรหาพี่ปราณก่อนว่ายังอยู่แถวนั้นไหม...] 4ทุ่ม15 "หมอปราณคะ...ตารางวันนี้ไม่มีอะไรแล้วนะคะ...จะออกเวรเลยไหมคะ"เสียงเลขาเอ่ยรายงานปราณ หมอทั่วไปที่พ่วงตำแหน่งผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง "ครับ...ออกเลยครับ" "ค่ะ...ไม่ทราบว่า...รับกาแฟไหมคะ" "ไม่ครับ...ขอบคุณครับ"ปราณเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อกราด์สีขาวสะอาดตาออกแล้วแขวนไว้ที่ตู้ ขาเรียวก้าวฉับๆไปที่รถสปอร์ตคันหรูราคาเหยียบ40ล้าน ผมที่ใส่เจลเซทไว้เป็นทรง ถูกมือหนาขยี้เบาๆพอให้ทรงที่เซทเอาไว้หลุดออก สลัดคราบคุณหมอทิ้งและหลงเหลือไว้แต่เพลย์บอยตัวร้าย เพราะคืนนี้...เขาจะล่า!!! คิมหันต์:ไงมึง จะมาไหม? ปราณ : กำลังไป ขอเด็ดๆแจ่มๆคนนึง ข้อความถูกส่งไปยังในกลุ่ม 'ปรายฟ้า' "โทรมาทำไมวะเนี้ย"ปราณอุทานหัวเสีย เมื่ออยู่ๆน้องสาวของเขาก็โทรเข้ามา ขัดจังหวะ [เฮีย...ออกมาจากโรงพยาบาลยัง] "กำลัง...มีอะไร"น้ำเสียงของปราณเอ่ยเรียบๆ [เฮียไปรับเพื่อนให้ปรายหน่อยสิ...คอนโดปรายอยู่ไกล...] "เพื่อนสวยไหม...ถ้าไม่สวยไม่ไปรับ" [สวยมาก...แต่ขอเถอะเฮีย...มันไม่ทันคน...ปล่อยเพื่อนปรายสักคนเถอะ]เสียงเอ่ยปรามพี่ชาย เพราะรู้ดีว่าพี่ตัวเองเป็นยังไง "แล้วเพื่อนอยู่ไหน?" [ป้ายรถเมล์หน้าร้านกาแฟ ใกล้ๆโรงพยาบาลเรา...ปรายฝากเพื่อนด้วยนะ...และอย่า!!!...คนนี้ปรายขอ!!"น้องสาวของปราณเน้นเสียงหนัก ปราณ : พวกมึงกูเข้าเวร ไปไม่ได้แล้ว ซัน : เข้าเวรอีกและ ทิ้งกูกะไอ้คิมตามเคย คิมหันต์ : เข้าบ่อยไปนะไอ้เวรเนี้ย ไม่ใช่เข้าอย่างอื่นใช่ไหม? ปราณ : ก็อยากเข้าแหละอย่างอื่นน่ะ "เฮ้อ...น้องกูเห็นกูเป็นแท็กซี่รับส่งคนหรือไงวะ"ถึงปากจะบ่น แต่สุดท้ายก็ขับรถออกไปยังปลายทางที่น้องสาวบอกไว้ทันที อีกด้าน... "เฮ้อ..."ร่างเล็กถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า มองรถยนต์ผ่านไปมา แต่ก็นับว่าน้อยคันมากๆเลย แถมก็ถูกแฟนเบี้ยวนัดไม่ยอมมารับอีก และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก "นี่ฉันยังเป็นแฟนเขาอยู่ไหมนะ?" "มาว่ะ...สวยสัส...กูล่อดีไหมเนี้ย"ปราณเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆเมื่อนั่งมองร่างบางอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปหลังเบาะแล้วหยิบกระป๋องเบียร์เย็นๆที่มักจะพกเอาไว้ในรถเวลาเบื่อๆติดมือมาด้วย "เอาหน่อยไหม?..."กระป๋องเบียร์ถูกยื่นให้ร่างบาง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆเธอ "หึ...ไม่เอาอ่า...หนูไม่กิน...อย่าคิดจะมามอมเหล้าหนูนะ"ร่างเล็กเอ่ย พร้อมกับเอามือปาดน้ำตาออกลวกๆ ในความน้อยใจแฟนที่ดูเหมือนนับวันเธอจะไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย "พูดคำว่าหนู...นี่พี่ใจสั่นจริงๆนะ"ปราณเอ่ยบอกร่างเล็กน้ำเสียงยียวนตามประสาคนเฟรนลี่ "แล้วพี่เป็นใครเนี่ย...คิดไม่ดีกับหนูหรอ?"เพียงฝันเลิกคิ้วมองร่างสูงข้างกาย "พี่แค่เหงา...เลยมานั่งเล่นด้วย" "เหงา?...มันใช่เวลามาเหงาไหม...พี่ไว้ใจได้ป้ะเนี้ย?"ร่างเล็กเอ่ยด้วยความหวาดระแวง พร้อมกับขยับตัวออกห่างจากเขา "หน้าพี่เหมือนคนไว้ใจไม่ได้หรอ?"เขาเลิกคิ้วมองเธอบ้าง "ค่ะ...ดูไม่น่าไว้ใจเลย...เอ่อ...หนูไปก่อนดีกว่า"เพียงฝันเตรียมตัวจะลุกขึ้น และถอยห่าง ด้วยความขี้ระแวงของเธอ มันทำให้เธอเริ่มที่จะไม่ไว้ใจร่างสูงตรงหน้า แม้เธอจะเป็นผู้หญิงขี้เล่น คุยจ่อ แต่เธอก็ขี้ระแวงในคราเดียวกัน "จะไปไหน...เดี๋ยวพี่ไปส่ง" "หยุดนะ!! หยุดเลย!! ไม่งั้นหนูโทรแจ้งตำรวจจริงๆนะ..."เพียงฝันเอ่ยขึ้น ขาเรียวสวยค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีละนิด ทีละนิด "น้องนั่นแหละหยุด...อย่าเดินต่อนะ"ปราณสาวเท้าก้าวตามร่างเล็กไปช้าๆ "ไม่!!...พี่หยุดนะ...พี่คิดจะทำอะไรหนู?" "เชื่อพี่...หยุดเดินก่อน..." "ไม่!!..."เธอเอ่ยเสียงแข็ง พลั๊ก!! "กรี๊ดดดดดด!!" หมับ!! ขาของเธอก้าวไปเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็ก้าวพลาดจนข้อเท้าพลิก แต่ปราณเร็วกว่าที่คิดรีบพุ่งเข้าไปคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ซะก่อน เลยทำให้การเสียหลักนั้นไม่สำเร็จ และตอนนี้ร่างของเธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของปราณไปโดยปริยาย สองสายตาสบประสานกัน ราวกับต้องมนตร์สะกดอยู่นานหลายนาที กลิ่นหอมจากคนตัวเล็กมันทำให้เลือดในกายของปราณสูบฉีด กลิ่นมันหอม มันหวาน มันละมุนเอามากๆ มากเสียจนอยากจะเอาหน้าไปซุกไซร้ซอกคอเสียตอนนี้เลย พรึ่บ!! แต่เมื่อร่างเล็กตั้งสติได้ เธอก็รีบผลักร่างของเขาออกห่างจากตัว "ทำไมไม่บอกล่ะว่าอย่าถอยมีท่อ..." "ก็บอกหยุดๆๆ ฟังซะที่ไหนล่ะ...เกือบตกลงไปขาหักแล้วไหมล่ะ!" "โอ้ย!!"เพียงฝันร้องเสียงดังลั่นเมื่อจะเดินก้าวขาไปนั่งที่เดิม แต่ก็ต้องชะงักเพราะข้อเท้าของเธอนั้นแพลง "หยุด...อย่าขยับ...เดี๋ยวพี่ดูให้" "เชื่อได้แน่นะ?" "เชื่อได้สิ...ขอโทษนะ..."จากนั้นปราณก็ช้อนร่างบางไปนั่งตรงม้านั่งแล้วถอดรองเท้าผ้าใบของเธอออก "โอ้ย!!" "เจ็บหรอ?"ร่างสูงช้อนตาขึ้นไปถามร่างเล็กที่นั่งอยู่สูงกว่า "ค่ะ..." "เท้าแพลงน่ะ...แปบนะ"ปราณรีบวิ่งไปที่รถแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา "โห...พร้อมมาก...นี่มีกล่องปฐมพยาบาลในรถด้วยหรอ?" "ก็พี่เป็นหมอ"ปราณตอบร่างบางก่อนจะใช้ผ้าพันข้อเท้าให้เธอเป็นขั้นตอนสุดท้าย "เสร็จแล้ว...ป้ะเดี๋ยวพี่ไปส่งหอ" "ไม่เอา...หนูเกรงใจ...อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ...หนูไม่ไปกับคนที่ไม่รู้จักแล้วพี่เป็นใครก็ไม่รู้"เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา "พี่เป็นพี่ชายของปรายฟ้า พี่ชื่อปราณนต์ เรียกสั้นๆว่าปราณก็ได้...แล้วที่มาอยู่นี่เพราะปรายบอกให้มารับแทน" "เอ้า...แล้วทำไมพี่ไม่บอกหนูตั้งแต่แรกล่ะคะว่าเป็นพี่ของปราย...ปล่อยให้คิดว่าเป็นโรคจิตตั้งนาน"บางทีร่างเล็กก็ตรงเกินไป แต่เป็นความตรงที่มีความใสซื่ออยู่ในนั้น นี่มันแมวน้อยชัดๆ