รักมัดใจนายวายร้าย

แล้วเฮียต้องทำยังไง?

"เสร็จแล้ว..."ริมฝีปากปากสีหวานเอ่ยบอกเพื่อนด้วยเสียงสดใส ก่อนจะยกอาหารมาวางเรียงรายไว้บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ กลิ่นอาหารลอยอบอวบชวนให้อยากอาหาร

"ทำเยอะขนาดนี้...กินทั้งหมู่บ้านหรอแก"ปรายฟ้ากล่าวแซวเพื่อน

"แล้วพี่แกล่ะ...ถึงหรือยัง?"เพียงฝันเอ่ยถามเพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้อาหารจะเย็นชืดแล้วเสียรสชาติ

"ถึงแล้วแหละกำลังขึ้นลิฟต์มา"

อ๊อดดดด!!!

เสียงอ๊อดหน้าห้องดังขึ้น ก่อนที่ปรายฟ้าจะเป็นคนไปเปิดประตู ส่วนเพียงฝันก็ตักข้าวใส่จานรอ

"หื้ม...หอมน่ากินจัง...ทำอะไรบ้างเนี้ย"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีที่น้องสาวเปิดประตูให้ กะจะทำคะแนน ชมไว้ก่อน เพื่อเอาอกเอาใจเจ้าของห้องคนใหม่ตอนนี้

"ก็...อย่างที่เห็นเลยค่ะ..."เพียงฝันกล่าว ก่อนจะ เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเตรียมน้ำใส่แก้วสำหรับทุกคน

"มาครับพี่ช่วย...ฝันไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวพี่จัดการเอง"ปราณกล่าวพร้อมกับแย่งแก้วในมือของเธอมาถือไว้ และมันเป็นโอกาสที่ทำให้มือของเขาได้สัมผัสมือนุ่มๆของร่างเล็ก แม้จะเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ตาม แค่นี้ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้ว

"เชี้ย!! มืออย่างนุ่ม!!"ปราณเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่ร่างบางนั้นไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว

"จะเทอีกนานไหมคะน้ำเนี้ย...รีบมากินจะได้รีบกลับ!!"ปรายกล่าว

"ทำไมชอบไล่เฮียกันนักห๊ะ?"ปราณเอ่ยถามน้องสาวเสียงเข้ม ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าปรายฟ้าเป็นอะไรกับเขานัก ไม่รู้ว่าแม่กับพ่อเก็บใครสักคนมาเลี้ยงหรือเปล่า ทำไมรู้สึกว่าไม่มีความปองดองรักกันเลยแม้แต่น้อย

"หยอกนิดหยอกหน่อยทำเป็นน้อยใจ...มาๆ...รีบมากิน"ปรายฟ้าพูดก่อนจะกวักมือเรียกให้ปราณมานั่งข้างๆเธอ

"หื้ม...อร่อย...นึกว่าเชฟมิชลินสตาร์เลยอ่า"ปราณตักผัดฉ่าเข้าปาก แต่ยังไม่ทันได้เคี้ยวแล้วกลืนเลยก็รีบชมออกมาราวกับกำลังเอาใจใครบางคน

"เคี้ยวก่อนไหมคะพี่ปราณ...ไม่ต้องรีบทำคะแนนก็ได้ค่ะ...เพราะไม่ให้คะแนน"เพียงฝันเอ่ยดับฝัน ทำเอารอยยิ้มของปราณเจื้อนลง

"ทำไมฝันใจร้ายจังอ่า...อุตส่าเป็นคนดีไม่เกเร...ยังโดนเทอีกคิดดูดิ"ปราณไม่ได้สลดกับคำพูดของเพียงฝันเลย แถมยังจะซัดมุขใส่เธอจนร่างบางทำหน้าแหยๆใส่ เชิงแบบเล่นอะไร

"เขาพูดขนาดนี้ก็ยังจะไปซัดมุขเสี่ยวใส่เขาอีกเนาะคนเรา...ไม่สลดแล้วยังตีมึนอีก...แต่เอาเถอะสู้ๆนะ...พยายามหน่อย"ปรายฟ้าเอ่ยกระซิบข้างหูพี่ชาย แต่ก็แอบจิกกัดด้วยเบาๆพอกรุบกริบ

"ก็ถ้าช่วย...อยากได้อะไรจะหามาให้เลย"ปราณกระซิบตอบ

"ตักกับข้าวให้สิ"ปรายฟ้าแนะนำ พร้อมกับใช้เท้าสะกิดพี่ชาย จากนั้นปราณก็ทำตาม ปราณเลือกตักฉู่ฉี่ปลาดอลลี่ทอดกรอบให้เพียงฝัน พร้อมกับโปรยยิ้มหวานๆไปให้ร่างเล็ก

"ทานเยอะๆนะครับ...^-^"

"ขอบคุณค่ะ"เพียงฝันยิ้มตอบแห้งๆ ก่อนจะตักอาหารที่ปราณตักให้เข้าปาก พยายามแสดงท่าทีเหมือนกับคนอื่นทั่วๆไป ไม่ได้รังเกียจ แต่แค่จะไม่วุ่นวายหรือเกินเลยไปมากกว่านั้น เธอจะขีดเส้นใต้หนาๆเตือนตัวเองเอาไว้เสมอ

"อร่อยทุกอย่างเลย...ไว้วันหลัง..."ยังไม่ทันที่ปราณจะพูดจบ เพียงฝันก็เอ่ยขัดขึ้นก่อน

"ไม่มีวันหลังค่ะพี่ปราณ...แค่วันนี้วันเดียว"

"ว้า...ไม่เปิดโอกาสให้พี่จริงๆหรอ?"ปราณเอ่ยถามตรงๆ แววตาแพรวพราวมองร่างเล็กตาปริบๆเชิงออดอ้อน

"อย่ารุกแรงนักสิ!!"ปรายฟ้าเตะขาปราณก่อนจะกัดฟันพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน

"ไม่ค่ะ...ไม่ให้โอกาส...เอาไว้วันไหนเต่าบินได้เมื่อไหร่วันนั้นหนูจะเปิดโอกาสให้นะคะ"

"แล้วเต่าบ้านไหนมันบินได้กัน?"ปราณเลิกคิ้วถาม

"ไม่มีค่ะ...นั่นก็แปลว่าไม่มีทาง...หนูอิ่มแล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ...พรุ่งนี้ต้องไปร้านแต่เช้า"จากนั้นเพียงฝันก็รวบช้อนแล้วเดินเข้าห้องนอนไป หวังจะไปอาบน้ำอย่างที่ปากพูดจริงๆ และปล่อยให้สองพี่น้องนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นตามอัธยาศัย

"เฮีย...อะไรของเฮียเนี้ย?"ปรายฟ้าเอ็ดปราณ

"อะไร...เฮียผิดอะไรเนี้ย"ปราณถามด้วยความงวยงง กำลังสงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดนัก

"เห็นฝันไหม...มันไม่เปิดโอกาสให้เฮียหรอก...แล้วยิ่งเฮียรุกโต้งๆแบบนี้ฝันมันยิ่งจะระวังตัวยิ่งจะปิดประตูใส่หน้าโง่ๆของเฮียเนี้ย..."

"เอ้า...แล้วต้องทำไงอ่า?"

"ทำเหมือนไม่ได้เข้าหา ทั้งที่เข้าหา"

"อะไรของปรายเนี้ย...ยิ่งพูดยิ่งงง"

"แล้วไม่ต้องหยอดพวกมุขเสี่ยวได้ป้ะขอร้อง...นี่นั่งฟังมาเนี้ยอยากคายข้าวทิ้งมากเลยแต่ติดที่เสียดายข้าว"ปรายฟ้าทำหน้าหงุดหงิดกับการกระทำของพี่ชาย

"แล้วเฮียต้องทำไง ไม่เคยจีบหญิง...เคยแต่ล่อหญิง"

"ก็ทำตัวปกติ ไม่ต้องหยอด...คำคงคำคมอะไรเนี้ยพับเก็บไปเถอะเสี่ยวมาก...นึกว่าจิ๊กโก๋ปากซอยแซวสาว"

"ขนาดนั้น?"

"อื้ม...ขนาดนั้นแหละ...ฝันมันแพ้คนใส่ใจ...สุภาพบุรุษ...อ่อนโยน...ลองหาโอกาสพูดคุยเข้าหาด้วยสถานะพี่ชายก่อน...ค่อยเป็นค่อยไป...ไม่ใช่จู่โจมเหมือนเสือหิวกระหายแบบนี้"

"...อืม...จะพยายาม"

"ช่วงนี้มันยังหราบจำกับแฟนเก่ามัน...ยิ่งยากใหญ่เพราะประวัติเฮียก็ใช่เล่นที่ไหน...ร้านเหมือนกัน...ไม่ต้องไปทุกวันก็ได้...ทิ้งช่วงให้คิดถึงดู...อะไรที่ทำเป็นประจำแล้ววันหนึ่งหายไปมันต้องมีฉุกคิดถึงกันบ้าง"

"พรุ่งนี้...ขอมารับฝันไปทำงานได้ป้ะ...นะๆๆหาโอกาสให้เฮียหน่อย"

"เฮ้อ...เออๆเดี๋ยวปรายจะหาทางให้...เดี๋ยวทักบอกก็แล้วกัน"ปรายฟ้าตัดความรำคาญ

"น่ารักที่สุดเลยน้องใครเนี่ย...อยากนอนที่นี่ด้วยอ่า...นอนด้วยได้ป้ะ...คนละห้องก็ได้...แต่ขออยู่ใกล้ๆ"

"นี่!!ได้คืบจะเอาศอกนะ...ไม่ได้!!...กลับไปเลย"

แววตาที่มีหวังตอนแรก บัดนี้มันหมดหวังซะงั้น เฮ้อ...ทำไมการมีแฟนมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ แต่ยิ่งร่างเล็กนั่นตั้งแง่ใส่เขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากได้เธอมากยิ่งขึ้น เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาแทบจะไม่วิ่งตามใครเลย ยกเว้น...ใครบางคนในอดีต

"เฮีย..."เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่ดวงตาแพรวพราวของพี่ชาย

"อะไร?"

"ปรายขอถามอีกรอบนะ...เฮียจะจริงจังกับฝันจริงๆใช่ไหม...ไม่ใช่แบบที่ผ่านๆมาของเฮียนะ"น้ำเสียงจริงจังของน้องสาวถามขึ้น

"...อืม...จริงจัง...ไม่งั้นจะมาตามตื้อแบบนี้ทำไมให้เสียเวลาล่ะ...คนแบบเฮียแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็เข้าหาแล้ว...ไม่จำเป็นเลยที่เฮียจะวิ่งตามผู้หญิงเพราะแค่เรื่องนั้นอย่างเดียว"และคำตอบของปราณมันก็ทำให้ปรายฟ้าโล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง แม้จะไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่คิดว่าพี่ชายเปลี่ยนไปมากจริงๆ

"เฮีย...ปรายรักเพื่อนคนนี้มากจริงๆนะเฮีย...ถ้าเฮียจะจีบเพราะว่ามันท้าทายพอได้แล้วเขี่ยทิ้ง...ปรายอยากให้เฮียหยุด...ถอนตัวออกไปตอนนี้ปรายจะไม่โกรธเฮียเลย...แค่เฮียพูดมาตรงๆ"

"เอาตรงๆนะปราย...ตอนแรกพี่เห็นฝันพี่ก็อยากได้แค่ตัวแหละ...เพราะฝันสวย น่ารัก หุ่นดี นมใหญ่...เอ้ย!!..."เมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากอะไรออกไป ร่างสูงก็รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมกับทำตาเลิ่กลั่กกลับกรอกมีพิรุธ

"เฮีย!!!...บอกมาเดี๋ยวนี้...สารภาพมา!!...ไปเห็นตอนไหน!!"ปรายจ้องพี่ชายตาเขม็ง

"เอ่อ...คือ..."ปราณอึกอัก

"ถ้าไม่บอกจะไม่ช่วย!!"ปรายฟ้าข่มเสียงต่ำ

"เออๆๆ...บอกก็ได้...วันนั้น...ที่ปรายให้ไปรับเพื่อนปรายนั่นแหละ...พอไปส่ง...หลังจากนั้นฝันก็ขึ้นหอไป...พอห้องฝันเปิดไฟเลยว่าจะมองเล่นๆ...ใครจะไปรู้ล่ะว่ายัยนั่นจะมาถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หน้าต่างก็ไม่ปิด!!!"

"นี่เฮียเป็นโรคจิตหรือไง!!...เชี้ย!!...ถ้าฝันรู้นะมันเอาพี่ตายแน่!!"

"อยากตายนะ...แต่อยากตายคาอกมากกว่า"ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อนึกถึงอกอวบอัดขาวผ่องวันนั้น

เพี๊ยะ!!

"หยุด!!...หยุดหื่นเดี๋ยวนี้...กลับบ้านไปเลยไป!!"

"อยากอยู่ต่ออีกไม่ได้หรอ...ขอเห็นหน้าฝันก่อนกลับบ้านไม่ได้หรือไง"

แกร๊ก!!

"เอ้า...ยังไม่กลับหรอคะ?...หนูนึกว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก"เพียงฝันเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนอนแขนยาวกระโปรงยาวถึงหน้าขา ลายกระต่ายสีชมพูสุดน่ารัก ผมยาวสลวยปล่อยยาวถึงกลางหลัง มีหน้าม้าซีทรูปกปิดหน้าผากมนของเธอเอาไว้ ใบหน้าหวานน่ารักจิ้มลิ้มไร้เครื่องสำอางค์ใดๆ แต่มันกลับดูน่ารัก น่าทะนุถนอม ราวกับเด็กม.ปลาย เห็นหน้าแล้วอยากพรากผู้เยาว์เลย ปราณคิด

ปราณจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้ม ไร้การตกแต่งใดๆอย่างกับต้องมนต์สะกด จนปรายฟ้าต้องรีบสะกิดเพื่อดึงสติของพี่ชายที่จ้องเพื่อนรักจนเพื่อนของเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับสายตานั้น

"เฮีย!!...กลับได้แล้ว...ปรายกับฝันจะนอนแล้ว"

"เอ่อ...อ้อ...โอเคๆ...งั้นพี่กลับก่อนนะฝันดีนะครับ^-^"ปราณส่งยิ้มหวานไปให้ร่างบาง แต่แปลกที่ครั้งนี้กลับมีรอยยิ้มหวานส่งกลับมาให้เขา

"ค่ะ...ฝันดีนะคะ"พูดจบร่างเล็กก็เดินผ่านหน้าปราณไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาเทใส่แก้วแล้วดื่ม ก่อนจะเดินกลับห้องไป

"ตายๆๆ...เจอรอยยิ้มนี้กูตายแน่ๆ"ปราณเอ่ยบอกตัวเองเบาๆพร้อมกับเอามือมาทาบอกที่มันเต้นแรงตอนนี้ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป และทุกการกระทำถูกน้องสาวตัวแสบจ้องมองอยู่ไม่วางตา