แม้ว่าฉินฝานหรูจะกลับมาประจำการที่เมืองจินหลิงได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่พวกโจรยังคงออกมาปล้นอยู่เรื่อยๆ อย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของเจ้าหัวเมือง พวกมันบุกปล้นขบวนเกวียนของพ่อค้าต่างดินแดนและโจมตีค่ายชั่วคราวของทหารที่กระจายกำลังไปทั่วผืนป่า เจ้าหัวเมืองหนุ่มได้รับผลกระทบอย่างหนัก เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น การบาดเจ็บล้มตายที่เพิ่มขึ้นของทหารจินหลิงทำให้เขาเสียกำลังพลไปโดยใช่เหตุ ไหนจะทหารจากเมืองหลวงที่ได้รับบาดเจ็บกลายเป็นว่าเขาต้องแบกภาระมากขึ้น ปัญหานี้หนักจนเหมือนแบกภาระไว้บนบ่าทั้งสองข้างของเขา เพราะฉินฝานหรูเข้าใจดีกว่าความรับผิดชอบทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับเขาในฐานะเจ้าหัวเมืองจินหลิง
“ช่วงนี้ท่านดูเครียดๆ นะเจ้าคะ” อี้เหม่ยหลิงวางจานของว่างลงบนโต๊ะหนังสือของฉินฝานหรู ก่อนจะพูดขึ้น ชายหนุ่มละสายตาจากตำราที่กำลังอ่านอยู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสตรีงามที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาพลางถอนหายใจเฮือก
