ในรอยเหมันต์

บทที่ 3 ตอนที่ 2

“เฮ้ย! จะทำอะไร!?” พอวาร้องโวยวาย เมื่ออยู่ๆ เขาก็ยื่นมือมาจับชายเสื้อยืดสีดำที่เธอสวมและพยายามจะถอดมันออก ทำให้เธอรีบรั้งชายเสื้อตัวกลับดังเดิม ไม่ยอมให้คนเต็มใจดูแลถอดมันออกไปได้ง่าย ๆ

“เอ้า! ก็ถอดเสื้อไง” ผู้ช่วยพยาบาลจำเป็นบอกพลางยักคิ้วให้ ยิ้มกระหยิ่มเต็มใบหน้า

“ไม่ต้อง!” เสียงหวานตวาดแหว และออกแรงรั้งเสื้อตัวเองหนักขึ้นไปอีก

“ถ้าไม่ถอดแล้วผมจะเห็น เอ๊ย! จะเช็ดตัวให้คุณได้ยังไง?” สุริเยนทร์ไม่ยอมแพ้ ยังออกแรงพยายามจะถอดเสื้อแสงของอีกฝ่ายให้จงได้

“ก็เช็ดแค่ด้านนอก ด้านในไม่ต้อง” พอวายังพยายามยื้อเสื้อตัวน้อย ไม่ยอมให้เขาได้ทำดั่งใจ

“ถ้าไม่เช็ดแล้วผมจะทายาให้คุณได้เหรอ? ผมจำได้ว่าคุณถูกผมตีเข่าเข้าที่ท้องเต็มๆ ป่านนี้คงช้ำแล้วอาจจะอักเสบด้วย” ทหารหนุ่มผู้ดื้อดึงให้เหตุผล เพราะอยากจะ ‘ไถ่โทษ’ ต่ออีกฝ่ายใจจะขาด

“ก็บอกว่าไม่ต้องไง! ไม่ต้อง! อย่ามาทำลามกใส่ฉันนะ!” พอวาร้องบอกอย่างเหลืออด เห็นสายตาแพรวพราวแล้วใครจะอยากเชื่อสนิทใจ ว่าเขาหวังเพียงพยาบาลบาดแผลเธอจริงๆ

“เอ... คุณนี่ดื้อจังเลย” คนที่ดื้อด้านกว่าเอ่ยปากดุราวกับหญิงสาวเป็นเด็กน้อยกลัวเข็มฉีดยา มือใหญ่ยังมุ่งมั่นจะเปลื้องผ้าของเธอให้จงได้

“คุณนี่!” คุณหมอสาวที่เคยชินแต่ดุคนไข้ กลายเป็นต้องมาถูกดุเองชักจะฉุน แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อของตัวเองได้ง่าย ๆ จึงบังเกิดการยื้อแย่งอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างคนไข้จำใจและคุณหมอจำเป็น และแล้วหญิงสาวก็ออกแรงอีท่าไหนไม่รู้ ศึกชิงเสื้อครั้งนี้จึงทำให้เธอพลาดพลั้งจนหงายหลัง “ว้าย!”

ที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นคือเธอคว้ารั้งเอาร่างสูงให้ตามลงมาด้วย เลยกลายเป็นว่าหน้าอกกว้างๆ ของเขาเบียดทับอยู่บนหน้าอกนุ่มหยุ่นของเธอจนแทบจะหลอมละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

แน่นอนว่าทหารหนุ่มที่พกความเจ้าเล่ห์มาเกิดจนเกินพิกัดรีบคว้าโอกาสทองนั้นไว้โดยทันที

“เลิกดื้อกับผมสักทีเถอะคุณหมอ เพราะถ้าคุณยังดื้อมากๆ ผมจะ...” สุริเยนทร์จงใจทิ้งคำพูดไว้เป็นปริศนาให้เธอได้ไขปัญหาเอาเอง ไม่เท่านั้น... ใบหน้าคมคายยังค่อยๆ โน้มเข้ามาหาอย่างช้าๆ ราวกับราชสีห์ที่กำลังล้อเล่นกับเหยื่อ ก่อนจะขย้ำให้จมเขี้ยวและกินเป็นอาหาร

“จะ...จะทำอะไร?” พอวาหวาดผวากับสายตาแพรวพราวคาดเดาไม่ได้ของอีกฝ่าย ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขณะที่เธอไร้ซึ่งทางหนีเข้าไปทุกขณะ หญิงสาวย่นคอเพื่อยืดระยะห่าง แต่จะหนีไปไหนได้ ในเมื่อตอนนี้เธอถูกประกบเอาไว้ด้วยเตียงนอนแข็งๆ และร่างหนาหนักของเขา

“ก็... ถ้าคุณไม่ยอมดี ๆ ผมจะอาจจะต้องใช้กำลังกันหน่อย”

“อย่านะ” ไม่รู้หรอกว่าเขาจะใช้กำลังกับเธอเพื่อจุดประสงค์อะไร แต่กระนั้นเธอก็ยังร้องห้ามเขาออกไปอยู่ดี

“ถ้าไม่อยากให้ใช้กำลังบังคับก็ยอมให้ผมเช็ดตัวให้เสร็จๆ นะครับคุณหมอ” ริมฝีปากหยักของเขาโน้มเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น แถมยังกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงชวนขนลุกอีกต่างหาก

“เอาน่า... ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นคุณโป๊มาก่อนเสียหน่อย”

“นี่!” พอวาตวาดเมื่อเขาเตือนให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่น้ำตกในครั้งนั้น ทำไมเขาต้องมารื้อฟื้นให้เธออับอายด้วย! พวงแก้มของเธอร้อนผ่าวเพราะเลือดที่สูบฉีดรุนแรง

“ให้ผมได้ทำหน้าที่ของผม จะได้เลิกกวนใจคุณสักทีไง” สุริเยนทร์ยื่นข้อเสนอ และพอวาก็คงเห็นว่านั่นเป็นตัวเลือกเพียงข้อเดียวที่เธอมี เพราะหากดื้อดึงต่อไป มีหวังคืนนี้ได้นอนหลับทั้งที่มีคนที่ตัวหนักเท่ายักษ์วัดแจ้งนอนทับเหมือนผีอำทั้งคืนแน่ๆ และเธอไม่ค่อยมั่นใจนักว่าเขาจะแค่ ‘นอน’ อย่างเดียวหรือเปล่า

“ก็ได้! ลุกขึ้นไปสักทีสิ! ตัวหนักจะตาย!” ผู้กองหนุ่มยิ้มพรายกับท่าทีโอนอ่อน แม้เธอจะจำใจ จึงยอมผละจากร่างนุ่มนิ่มและลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังอยากอยู่ท่านั้นต่ออีกสักหน่อยก็ตาม

“อ๊ะ! ฉันถอดเอง!” พอวารีบร้องห้ามเมื่อเขาทำท่าจะเข้าประชิดตัว มือเรียวจัดการถอดเสื้อยืดออกพ้นกายด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด แสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้เต็มใจทำอย่างที่เขาต้องการ

สุริเยนทร์ซ่อนรอยยิ้มสมใจเอาไว้ เกรงว่าจะเป็นการกระตุ้นให้แม่เสือสาวกลับมาพยศกับเขาอีกครั้ง

“จะทำอะไรก็รีบทำสิ!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดขัดกับเนื้อเสียงหวาน ๆ เสียเหลือเกิน ผู้กองหนุ่มแอบคิดเหน็บแนม แต่ก็ไม่คิดต่อล้อต่อเถียง เพราะเท่าที่เธอยอมลงให้ขนาดนี้ ก็มากเกินพอแล้ว

พอวาสะดุ้งทันทีที่ผ้าเย็นๆ แตะลงที่แผ่นหลัง ดีที่เธอสวมเสื้อชั้นในเอาไว้ จึงไม่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาหมดทั้งตัว ร่างเล็กๆ ของเธอเกร็งจนแทบจะเป็นตะคริวในขณะที่ผู้กองหนุ่มค่อยๆ บริการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอ อ้อยอิ่งราวกับต้องการยืดเวลาให้ตัวเองได้เพลิดเพลินกับกิจกรรมตรงหน้านานขึ้นอีกนิด

“สะ...เสร็จรึยังล่ะ?” คุณหมอสาวชักจะทนต่อความอึดอัดชวนหวามไหวไม่ได้อีกต่อไป จึงได้เอ่ยถามคนที่ทำอะไรเชื่องช้าขัดกับบุคลิกภายนอก

“ยังเช็ดไม่ทั่วเลย

“พอได้แล้วมั้ง!” พอวาบอกเสียงแข็ง และนั่นทำให้เขาไม่คิดที่จะขัดความต้องการของเธออีก

“อืม...ก็ได้” ร่างสูงถอนหายใจอย่างแสนเสียดาย ก่อนที่จะจับมั่นที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง และออกแรงผลักให้เธอกลับลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

“คุณจะทำอะไร” หญิงสาวร้องถามพร้อมขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมลงไปนอนง่าย ๆ แต่สุริเยนทร์ไม่ได้ตอบคำถามนั้นโดยทันที

“นอนลงไปเถอะน่า!” สุ้มเสียงเขาค่อนไปทางเอือมระอากับอาการดื้อรั้นของเธอ ชายหนุ่มออกแรงเพิ่มอีกนิดจนกระทั่งสามารถพาเธอไปนอนหงายอยู่บนเตียงได้สำเร็จ พอเธอทำท่าจะลุก เขาก็รีบออกแรงกดที่ไหล่เล็ก ๆ ให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ “ผมจะทายาตรงหน้าท้องให้ ก็บอกแล้วไงว่าให้ผมช่วยเช็ดตัวทายาให้เสร็จ ๆ ไป จะได้ไม่กวนใจคุณอีก”

เพราะประโยคหลังนั้นแท้ ๆ ที่ทำให้พอวายอมอยู่นิ่ง ๆ แต่กระนั้นก็ยังยกท่อนแขนขึ้นบดบังทรวงอกที่ถูกประคองเอาไว้ด้วยยกทรงตัวสวยอย่างหวงแหนไม่ยอมให้เขาจ้องมองเอาได้ง่าย ๆ

“เฮ้อ!” คนป่วยถอนหายใจออกมาดังๆ บอกชัดว่าชักจะรำคาญความอ้อยอิ่งของเขาเต็มทน “จะทำอะไรก็รีบทำเข้า”

สุริเยนทร์กระตุกยิ้ม ก่อนหันไปหยิบหลอดยาแก้ฟกช้ำแล้วเอี้ยวตัวกลับมา ทรวงอกอิ่มของเธอแม้จะถูกปกปิดเอาไว้ด้วยท่อนแขนและยกทรงสีเรียบ ๆ ก็มิอาจซ่อนเร้นความงดงามให้พ้นจากสายตาของเขาได้ เรือนร่างของเธอเล็กกว่าเขาหลายเท่าก็จริง แต่ทุกส่วนกลับดูแข็งแรงด้วยมัดกล้ามเล็กๆ งดงาม บ่งบอกว่าเธอเป็นคนที่หมั่นออกกำลังกายและดูแลสุขภาพของตัวเองอยู่เสมอ เอวคอดเล็กรับกับสะโพกผาย หน้าท้องแบนที่มีเส้นกล้ามเนื้อขึ้นขนานกันมีรอยฟกช้ำ นั่นทำให้เขาได้สติว่าสิ่งที่ควรทำคือการทายาให้เธอ

พอวาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วที่มีเนื้อครีมติดอยู่ตรงปลายนิ้วแตะลงบนหน้าท้องแบนราบ จะด้วยความเจ็บหรือตกใจก็ไม่ทราบได้ ที่ทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเบาๆ เนื้อครีมแรกสัมผัสผิวค่อนข้างเย็น แต่เมื่อเขาลูบนวดไปเรื่อยๆ ก็เริ่มอุ่นร้อนขึ้น

เพียงสัมผัสเพียงปลายนิ้ว สุริเยนทร์ก็รับรู้ได้ถึงผิวกายที่เนียนละเอียดราวกับกำมะหยี่เนื้อดี มันชวนให้หลงใหลจนเขาเผลอไผลแตะต้องหน้าท้องของเธอด้วยฝ่ามือแทนปลายนิ้ว

อา... ผิวของเธอเนียนลื่น เรียบตึงแต่ก็นุ่มนิ่มอย่างที่สตรีเพศพึงจะมี พอวาช่างมีเรือนร่างที่ชวนให้บุรุษเพศอย่างเขาเร่าร้อนได้เพียงแต่ได้มองเท่านั้น