กุหลาบเปื้อนราคี

ซึมลึก

ปัง!

พุฒิเมธฟาดแฟ้มเอกสารในมือลงโต๊ะทำงานด้วยความเดือดดาลเมื่อลูกน้องคนสนิทรายงานเรื่องความคืบหน้าของศิตาพรว่าที่เจ้าสาวของตนเองที่หนีงานแต่งงานให้ฟังจบ ตอนนี้หล่อนหนีไปอยู่ลอนดอนกับแฟนหนุ่ม ใช้ชีวิตหรูหราอู้ฟู่ หาได้รู้สึกผิดต่อเขาสักนิด ผ่านมาสองเดือนเขาก็ยังไม่ละทิ้งความโกรธแค้นหล่อนที่ได้ฝากไว้กับตน

“มีความสุขกันไปเถอะ แล้วจะได้รู้ว่าหลังจากนี้นรกมันเป็นยังไง กรอด!” เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาสีเข้มพร้อมกับมือใหญ่กำแน่นบนโต๊ะทำงาน

“อ้อ...นายครับ คุณน้องมาขอพบ ตอนนี้เธอรออยู่หน้าห้องทำงาน ผมเกือบลืมไปเลยครับ”

“ให้เธอเข้ามา! ส่วนนายไปจัดการลากผู้หญิงคนนั้นกับผู้ชายคนนั้นกลับมารับโทษ”

“ครับนาย” ภูมิก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วร่างเล็กคุ้นเคยในชุดเดรสชีฟองสีหวานเหมือนเธอใส่ปกติก็เดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับประตูห้องปิดแนบสนิท

“พี่พุฒว่างไหมคะ?” เธอเดินมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานของเขาแล้วถาม แม้จะหวาดกลัวกับใบหน้าที่เคร่งเครียดเต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของพุฒิเมธ

“ถ้าไม่ว่างฉันคงไม่ให้เธอเข้ามา นั่งสิ มีอะไรจะคุยกับพี่ถึงได้มาหาพี่ถึงที่นี่น้อง” ดวงตาที่แข็งกร้าวจ้องมองร่างเล็กที่ยืนเกร็งตรงหน้าแล้วก็หงุดหงิด ผ่านมาสองเดือนหล่อนก็ยังมีท่าทีหวาดกลัวเขาเหมือนเดิมทั้งๆ ที่เขาและหล่อนนั้นแนบสนิทชิดเชื้อกันทุกอณูผิว

ศรีญาดึงลากเก้าอี้ตรงหน้าออกมานั่งแล้วก็เม้มปากแน่นไม่ได้ปริปากพูดจนคนนั่งตรงหน้ารู้สึกหงุดหงิดกับความซื่อบื้อของเธอ

“อย่าทำตัวซื่อบื้อน่าเบื่อได้ไหมน้อง มีอะไรถึงได้มาหาพี่ถึงที่นี่ อ้อ...รู้ไหมว่าตอนนี้พี่รู้ที่อยู่ของนางแล้วนะ อีกไม่นานนางกับผู้ชายคนนั้นก็จะได้รับผลของการกระทำที่ทำไว้กับพี่”

“พี่พุฒอย่าทำอะไรพี่นางกับพี่ชลเลยนะคะ”

ปากที่เม้มแน่นของเธอก็เปิดปากพูดทันทีเมื่อถูกกระตุ้นด้วยเรื่องพี่สาว และนี่คือสิ่งที่พุฒิเมธเกลียดที่สุด ศรีญาห่วงแต่พี่สาวของตนเอง ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเขาว่าตัวเขาต้องแบกรับความอับอายและความเจ็บปวดมากมายแค่ไหน

“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ก็ในเมื่อสองคนนั้นทำฉันก่อน ฉันถามจริงๆ เถอะ ฉันกับพี่ของเธอ ใครสำคัญกว่ากัน แต่ก็นะ ฉันไม่น่าถาม เพราะยังไงพี่สาวของเธอก็สำคัญกว่าฉันอยู่แล้ว ก็คลานตามกันมานี่” เขาถามเองตอบเองทั้งๆ ที่ตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บร้าวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดว่าตนเองไม่เคยสำคัญกับหญิงสาวตรงหน้า แล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นและทำไมถึงอยากเป็นคนสำคัญของศรีญาด้วย ทำไมกัน?

“แค่ที่พี่ทำกับน้อง มันยังไม่พออีกเหรอคะ ทำไมพี่พุฒถึงต้องไปทำร้ายพี่นางกับพี่ชล ตอนนี้พี่นางและพี่ชลเขาก็อยู่ของเขาแล้ว หรือว่าพี่พุฒยัง ‘รัก’ พี่นางอยู่” เธอถามเองก็เจ็บเอง แม้จะรู้ดีว่าพุฒิเมธนั้นรักพี่สาวของตนเอง แต่ก็เจ็บอยู่ดีกับความจริงข้อนี้

“หึหึ...รักงั้นเหรอ? เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ความรู้สึกเดียวที่มีต่อนางตอนนี้คือ ‘เกลียด’ และอย่าคิดว่าหนีไปแล้วจะมีความสุข ฉันจะลากพี่สาวเธอกับคนรักลงนรกด้วยมือของฉันเอง ว่าแต่มาหาฉันมีธุระอะไร ถ้าไม่มีก็กลับไปได้แล้ว วันนี้พี่ไม่มีอารมณ์จะมี ‘เซ็กซ์’ ด้วยหรอกนะ” ใบหน้าของพุฒิเมธปูดโปนเต็มไปด้วยความเดือดดาลที่ร้อนรุ่มในอก สองมือกำแน่นเข้าหากัน

ศรีญามองหน้าของมัจจุราชตรงหน้าแล้วก็น้ำตาคลอก้มมองท้องน้อยของตนเองแล้วลูบเบาๆ ‘ลูกต้องมีพ่อแบบนี้เหรอ?’ เธอพึมพำถามตนเองในใจพร้อมมองท้องน้อยตัวเองที่อีกไม่นานจะโตออกมาขายหน้าเธอต่อผู้คน จริงๆ วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกเรื่อง ‘ลูก’ กับเขา เดือนนี้ประจำเดือนไม่มาจึงไปซื้อที่ทดสอบตั้งครรภ์มาตรวจดูและผลก็เป็นอย่างที่คิดสงสัย ตอนนี้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังก่อเกิดขึ้น

‘บอกไปก็ไม่สำคัญ เพราะในใจของพี่พุฒเต็มไปด้วยความแค้น’ เธอพึมพำกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นปาดป้ายเช็ดน้ำตาที่ไหลล้นออกนอกดวงตากลมโตอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่มีค่ะ งั้นน้องกลับก่อนนะคะพี่พุฒ” แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยห้าสิบห้าของตนเอง

“เชิญ! ถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญ ไม่ต้องมาหาพี่ที่ออฟฟิศอีก อีกอย่างถ้าพี่ไม่อยากเจอ อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีกเข้าใจไหม” ก่อนร่างเล็กจะเดินจากไป เขาก็พูดทำร้ายใจเธอซ้ำไปอีก

“ค่ะ ต่อไปน้องจะไม่เสนอหน้ามาให้พี่พุฒเห็นอีก”

“ดี! ถ้าพี่อยากเจอ พี่จะติดต่อไปเอง แล้วกลับยังไงเดี๋ยวพี่ให้คนงานไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ น้องเดินไปเรียกรถกลับเองได้” ศรีญาปฏิเสธทันที เธอขับรถยนต์ไม่เป็น ไปไหนมาไหนด้วยรถโดยสารประจำทางตลอด

“ดี...จะได้ไม่เสียเวลาทำงานของลูกน้องที่เหมืองพี่” แล้วเขาก็หยิบแฟ้มเอกสารที่ฟาดทุบโต๊ะก่อนหน้ามาเปิดอ่าน ไม่สนใจคนที่เดินเปิดประตูออกไป ทั้งๆ ที่ในใจลึกๆ ของตนนั้นเป็นห่วงน้องน้อยที่เพิ่งออกไปที่สุดในตอนนี้

“เกิดอะไรขึ้นไอ้พุฒ ทำไมแกถึงได้มีความรู้สึกสับสนเต็มหัวไปหมดแบบนี้” เขาปิดแฟ้มเอกสารพึมพำกับตนเอง ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของศรีญายังคงดังซ้ำๆ ในหัวจนไม่อาจสลัดมันทิ้งไปได้ แต่พอคิดถึงความสำคัญของตนเองที่มีน้อยกว่าศิตาพรแล้วก็ยิ่งไม่พอใจ ทำไมเขาต้องสำคัญน้อยกว่าผู้หญิงทรยศคนนั้นด้วย ทำไมศรีญายังต้องปกป้องพี่สาวของเธอด้วยทั้งๆ ที่เขาเป็น ‘ผัว’ ของเธอ