บทที่ 16
“พอทีเถอะ หนูนิด...เลิกคิดไปเองคนเดียวเสียทีว่าฉันคิดอะไร และจะทำอะไร”
น้ำเสียงของไกรสูรย์ก็อ่อนลงเหมือนน้ำทะเลที่ราบเรียบปราศจากคลื่น เขากอดเธอแน่นจากด้านหลังและเกยคางไว้บนไหล่ของเด็กสาวจอมพยศ
“ทำไมคุณอาต้องคิดว่าหนูนิดคิดไปเองล่ะคะ ในเมื่อหนูนิดเห็นทุกอย่างแจ่มแจ้งหมดแล้ว ตอนหนูนิดเดินลงไปที่สวนกล้วยไม้ แม่บ้านบอกหนูนิดแล้วล่ะค่ะว่าเมียเก่าของคุณอากลับมา เธอชื่อไอลดาใช่ไหมคะ?”
“ไอย์น่ะหรือ?” เขาทวนชื่อนั้นซ้ำแต่เป็นเชิงคำถามและในน้ำเสียงดูเหมือนไม่ใส่ใจ “ใช่...เธอเป็นเมียเก่าของฉันเอง แต่เราหย่ากันเป็นปีแล้วนะหนูนิด”
“แล้วเธอก็กลับมาหาคุณอา กลับมารื้อฟื้นความหลังกับคุณอาไกรสูรย์อย่างนั้นใช่ไหมคะ หนูนิดเห็นนะคะ เห็นคุณอากอดเมียเก่าเหมือนคิดถึงเธอมาก คุณอาคงจะให้หนูนิดกลับบ้านวันนี้แล้วใช่ไหมคะ”
“หนูนิด...ฟังอาก่อน”
เขาครางและฝังจมูกลงที่เนื้อนุ่
