บทที่ 15
“หนูนิด!...หนูนิด รออาก่อน...หนูนิด!”
เสียงตะโกนเรียกของไกรสูรย์ดังไปพร้อม ๆ กับที่ร่างสูงใหญ่วิ่งตามร่างบอบบางของคัทลียาไปไม่ห่าง ถึงสาวตัวเล็กจะวิ่งเร็วแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ไวไปกว่าคนตัวโตขายาวที่วิ่งตามติดมาไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว
“หนูนิด!...อาบอกว่าให้หยุดไง นี่จะไปไหน!”
ไกรสูรย์ลั่นคำถามด้วยเสียงกระด้างทันทีที่วิ่งมาถึงคอกม้าและเข้าประชิดร่างเล็กบอบบางซึ่งกำลังดึงสายบังเ**ยนลากเจ้าโชคดีออกมาจากคอกของมัน
“ปล่อยนะคะคุณอา!...หนูนิดจะไปไหนมันก็เรื่องของหนูนิด คุณอาไม่เกี่ยว!”
คัทลียาพยายามสะบัดข้อมือจากมือหนาใหญ่ที่กอบกุมเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นเครียดขึ้งถมึงทึงทันทีที่เห็นอาการดื้อดึงขัดขืนของเด็กในปกครอง และยิ่งได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้ความโกรธพุ่งปรี๊ด
“ทำไมพูดกับอาอย่างนี้ หนูนิด! เธอลืมไปแล้วหรือว่ามาอยู่ที่นี่ในฐาน
