ครืด ครืด หันขวับมองโทรศัพท์อย่างมีความหวัง เธอลอบถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเบอร์แฟนหนุ่ม
“จ้าหนุ่ย”
“กลับวันไหน หนุ่ยจะได้ไปรับ”
“ไม่ต้องแล้วจ้ะ ขิมอยู่บ้านแล้ว”
“อ้าว มาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอก”
“พอดีรีบกลับน่ะ เห็นหนุ่ยติดสอบขิมเลยไม่อยากรบกวน”
“งั้นพรุ่งนี้สอบเสร็จเราไปหานะ”
“จ้ะ”
“คิดถึงน้า”
“จ้า”
“หนุ่ยอ่านหนังสือสอบก่อนนะ”
“ตั้งใจสอบนะ”
“โอเคจ้า รักขิมนะ”
“จ้า จุ๊บ ๆ”
ทั้งคำบอกคิดถึงคำบอกรักของนวพัฒน์ แต่ไม่รู้ทำไมกัลยาถึงไม่ได้รู้สึกว่ามีความรู้สึกรักและคิดถึงในคำพูดนั้น อีกทั้งที่เขาบอกจะมาหา เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด เธอไม่รู้ว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้มันเริ่มหนักขึ้นทุกวัน
“หนุ่ยคุยกับใครเหรอ” ปูรดาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามคนรัก ทั้งสองแอบคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่สอง อีกไม่ถึงสัปดาห์ทั้งสองก็จะสอบปีสี่ภาค
