“กะ ก็นิดนึง”
ฮือ เห็นสภาพฉันแว้บเดียวแล้วพูดแบบนี้นี่หมายความว่าไงอ่ะ T^T
พอเห็นน้องตี๋ฉันก็นึกถึงคำพูดในแชท...
พอนึกถึงคำพูดในแชท... ฉันก็อายและทำตัวไม่ถูก มงมือเริ่มมีความเป็นง่อยเข้าแทรก หัวใจจากที่เต้นแรงอยู่แล้วก็เต้นหนักเข้าไปอีก แค่ได้กลิ่นน้ำหอมลอยมาแตะจมูกฉันก็เคลิ้มแล้วอ่ะ แงๆๆ
ต้องมาน่ารักใส่กันขนาดนี้มั้ย! เขินนะ! เด็กเวร!
ฉันยืนเม้มริมฝีปากพลางสังเกตเห็นน้องตี๋มองตามหลังไอ้ต้น ฉันเลยรีบพูดดักทางเอาไว้ก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด
“นั่นน้องชายพี่เอง เรียนที่นี่เหมือนกัน พ่อแม่เลยให้อยู่หอเดียวกัน”
“อ๋อ...” น้องตี๋ลากเสียงยาวก่อนจะตวัดนัยน์ตาหวานๆ ที่ชวนให้ฉันแพ้ทางมานิดหน่อย “น้องไม่ได้ถามพี่สักหน่อย รีบพูดนี่กลัวน้องเข้าใจผิดเหรอ?”
ย่ะ ย๊ากกกก ฉันแค่พูดเฉยๆ ไม่ได้เหรอ ทำไมต้องรู้ทันอ่ะ งอน T^T
“เปล่าซะหน่อย พี่จะกลัวทำไม ตลก”
“พี่อยู่หอซอยใกล้ๆ นี้เหรอ?”
“ใช่ๆ”
“ห้องเป็นไ
