คำถามจากร่างสูง ที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องครัว ทำให้ผู้มาทีหลังตื่นจากภวังค์ แต่ยังไม่ได้ตอบอะไร สายตากลมโตเพ่งพิศไปที่ชายหนุ่ม เห็นเขากำลังยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่ม
“เป็นอะไรไป ฉันถามว่าเรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว”
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยค่ะ” หญิงสาวบอกพลางก้มหน้าหลบสายตาที่มองมาอย่างตำหนินั้น
“ไม่ได้เรื่อง! มัวทำอะไรอยู่”
“ขอโทษค่ะ ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้จริงๆ แพรเพิ่งเข้าไปเริ่มงานไม่นาน อีกอย่างยังไม่มีโอกาสได้เจอตัวเขาเลยด้วย”
คนตัวใหญ่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หวังระงับความหงุดหงิด ก่อนจะเดินช้าๆ คล้ายจะก้าวมาหาคนที่ยืนตัวลีบอยู่กลางบ้าน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เดินไปนั่งที่โซฟาแทน
“มานี่”
“คะ” ถามกลับเพราะไม่เข้าใจเจตนาที่เขาบอกให้ไปหา ทั้งยังตบเบาๆ ไปบนที่นั่งข้างๆ แล้วใครจะกล้าเข้าใกล้ เมื่อกี้เขายังเสียงดังใส่เธออยู่เลย
“มานั่งนี่ จะยืนเหรอหราอะไรตรงนั้น” คนออกคำสั่ง บอกคล้
